Ποιον να ψηφίσω; ρωτάει κουρασμένα ακόμα και άτομο με κρίση και πολιτική συνείδηση.
Μας ζάλισαν.
Ο τάδε μας βομβαρδίζει με χίλια καλά μηνύματα.., αλλά τα πιστεύει αυτά που λέει;
Κι όσοι τον ακολουθούν είναι επειδή τον πιστεύουν ή επειδή εμάς τους Έλληνες μας τρελαίνει η λέξη αλλαγή;
Η επαναλαμβανόμενη, όσο επιτυχής και να ‘ναι, πολιτική σταθερότητας μας δημιουργεί βαριεστημάρα.
Έτσι κάποτε και οι Αθηναίοι εξόρισαν τον Αριστείδη.
Γιατί είχαν βαρεθεί να τον λένε δίκαιο.

Οι άλλοι από την άλλη αφήνουν δυσκολίες πολλές δυσεπίλυτες πίσω τους… Ωστόσο φαίνεται να λένε αλήθειες, ρε παιδιά…
Πώς να τους κρίνεις, αφού δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τους προγραμματισμούς τους;
Σάμπως αφήνουμε τελευταία και καμιά κυβέρνηση να ολοκληρώνει το έργο της;
Να εξαντλεί την τετραετία της;

Οι παράλλοι καλά πράγματα λένε — έξω απ΄το χορό βέβαια — , αλλά τι να σου κάνουν.., τόσο αδύνατο που είναι να βγουν στην εξουσία;
——————————————————-
Είναι γεγονός ότι αυτές τις μέρες οι περισσότεροι σ’ αυτά τα διλήμματα βολοδέρνουμε και καθώς τα σκεφτόμουν με αφορμή κάποια συζήτηση ήρθαν στο νου μου τα λόγια του γέροντα: “Η Ελλάς δεν έχει άλλον σωτήρα, παρά μόνο το Θεό και την Ορθοδοξία…
Η Ελλάς θα νικάει πάντα με το σταυρό”.

Στη θύμηση αυτών των λόγων φυλλομέτρησα τροχάδην την Ελληνική ιστορία.
Την ιστορία του έθνους μας.
Πράγματι, ό,τι κέρδισε στην πορεία της η χώρα μας, το κέρδισε με θυσίες και αγώνες.
Με σταυρούς και νεκραναστάσεις.
Προτάσσοντας και το Σταυρό του Κυρίου, αφότου Τον γνώρισε.

Κι αναρωτιέται κανείς: γιατί να συμβαίνει αυτό;
Γιατί να υποδεικνύεται και να απαιτείται από το Θεό σταυρός, πόνος και θυσία, για να σωθεί ο άνθρωπος ή και οι λαοί και να θεωρούνται μ΄αυτά δόκιμοι απ’ Αυτόν;
Και να είναι και ο μοναδικός τρόπος απόκτησης της χαράς και ευτυχίας, που διαρκεί και έχει και ποιότητα;

Την απάντηση βέβαια μας τη δίνει το Ευαγγέλιο.
Δυστυχώς – το είπαμε κι άλλη φορά – κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου, όπως μας λέει ο απόστολος Παύλος, είναι ο Σατανάς.
Και επειδή σ’ αυτόν αρεστά είναι η ανεξέλεγκτη ζωή της αμαρτίας – ο φόνος, η αισχρή επιθυμία, η πλεονεξία, η κακία, οι φθόνοι, τα μίση και πάει λέγοντας – με αποτέλεσμα μια αποσύνθεση της ανθρώπινης προσωπικότητας και σαπίλα της κοινωνίας, ο Θεός υψώνει στη ζωή του κόσμου διαχρονικά το σταυρό του Υιού Του και διατρανώνει τον τρόπο της απεγκλωβίσεώς του από την επήρεια και την κυριαρχία του Σατανά: αντιστράτευση στις κακές επιθυμίες.
Πρέπει να νεκρώσει ο καθένας τον άνθρωπο των παθών που φέρει μέσα του, για να μη βρίσκει ο διάβολος τόπο στην ψυχή του και αποκτά βάσεις σ’ αυτήν.

Έτσι θα στήνει ο άνθρωπος στο είναι του σταυρούς.
Θανατηφόρους για ό,τι αμαρτωλό, αλλά με αναστάσιμα προανακρούσματα και παιάνες μέσα του και γύρω του.
Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο ανασταίνεται παντού ο όμορφος κόσμος του Θεού, ο οποίος τόσο λείπει από τόπους, όπου κυριαρχεί το κακό και η πλάνη.

Μ΄αυτόν τον τρόπο βέβαια λύνεται και το ακανθώδες πρόβλημα του κακού, ηθικού και μη, στον κόσμο.

Γιατί υπάρχει;
Την απάντηση την έχει η Εκκλησία.
Το σίγουρο όμως είναι ότι υπάρχει και λύνεται για όποιον άνθρωπο και όποια κοινωνία συμπράξει με το Θεό, για την εξουδετέρωσή του μέσα του και όπου αλλού.
Όταν δώσουμε το χέρι μας στο Θεό και Του παραδώσουμε τον εαυτό μας, ξέρει Αυτός στην παντοδυναμία Του και τη σοφία Του να μας βγάζει από τα ναρκοπέδια του Σατανά και των συνεργών του και να μας οδηγεί σε ασφαλή μέρη.
Και τελικά στη σωτηρία.
Ανθρώπους και λαούς.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και απαιτούν διλημματικά να συνταχθούμε ή με το Θεό και το θέλημά Του ή με το κακό και το διάβολο.
Το κακό και οι κακοί σήμερα θριαμβεύουν.
Οι καλοί θεωρούνται περιττοί και περιθωριοποιούνται ή γίνεται προσπάθεια να περιθωριοποιηθούν.
Σύγχυση και ρευστότητα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας.
Αλλοφροσύνη και παραλογισμός στα μυαλά των περισσότερων ανθρώπων.
Και μια διακαής αναζήτηση όλων μας για ήρεμη ζωή και χωρίς ανάγκες επιβίωση.
Από τη μια τα ψυχοφάρμακα κι από την άλλη η καρδιά να αρνείται να συμβιβαστεί μ’ αυτά.
Ψάχνει ο άνθρωπος να βρει ερείσματα και ηγέτες που θα του εμπνέουν εμπιστοσύνη και ασφάλεια.
Παραδείσους, έστω κι αν είναι απατηλοί και ψεύτικοι.
Γιατί μόνο πια το ψεύτικο του φαίνεται αληθινό.
Στο πραγματικά αληθινό έπαψε να πιστεύει.

Οι άνθρωποι γι΄αυτό πορευόμαστε και παραπορευόμαστε κι όλο ψάχνουμε κι όλο ρωτούμε και φρενιαζόμαστε κι αγανακτούμε κι απελπιζόμαστε και πάλι πορευόμαστε κοντανασαίνοντας και βλαστημώντας πολλές φορές.
Κι είμαστε τόσο αισιόδοξοι όσο και απαισιόδοξοι συγχρόνως.

Στην αναζήτηση αυτή ηγέτες και πνευματικοί άνθρωποι συνέλαβαν το σχέδιο της παγκόσμιας κοινότητας.
Με δικά τους βέβαια προγράμματα και ηθική.
Πιστεύουμε όμως ότι ήταν κι αυτό μέσα στο σχέδιο του Θεού ή και ότι, ανθρώπινη σύλληψη όντας, ο Θεός το ενέταξε στο δικό Του σχέδιο.
Για να το βγάλει σε καλό μας.
Όπως στην εποχή του Χριστού, που μια οικουμενικότητα που εξασφάλισε τότε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συντέλεσε να διαδοθεί ο χριστιανισμός.

Όσοι όμως — κι όσο εξαρτάται από τον άνθρωπο — δε συμβιβαζόμαστε με την ιδέα να κυβερνήσουν σ’ αυτήν την παγκόσμια κοινότητα — στην οποία θέλουμε να υπάρχει και η αυτονομία και η διαφορετικότητα του κάθε λαού — μονοκράτορες που θα υπηρετούν την αδικία και το ηθικό κακό, ας βοηθήσουμε ώστε να βγαίνουν στην εξουσία άνθρωποι που θα συμβάλλουν να επικρατήσει το θέλημα του Θεού στον κόσμο, όπως το δεόμαστε στο “Πάτερ ημών”:
“Γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης”.
Και επειδή στον ουρανό δεν κυριαρχεί το σφάζειν και σακατεύειν των Τζιχαντιστών, για να επικρατήσει ο Αλλάχ, αλλ’ η αγάπη και η αλήθεια, όπως μας τις αποκάλυψε ο Χριστός, ας επιλέξουμε Αυτόν ως καθοδηγητή μας, που αξίζει να είναι και πανανθρώπινος ηγέτης.
Που ως Θεός, όπως ψάλλει και η Εκκλησία μας, είναι εκ φύσεως ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων εις τους αιώνας.
Και είναι Αυτός που μπορεί να εμπνέει και ανθρώπους που θα ηγούνται το κάθε έθνος στιβαρά και χωρίς να είναι υπηρέτες της διαφθοράς και των διαπλοκών.
Των κλοπών και των υποκλοπών.
Που θα έχουν πρώτα τη δύναμη να κυβερνούν τον εαυτό τους κι όχι να σέρνονται από τα πάθη τους.
Που θα έχουν πυξίδα τη συνείδησή τους και το νόμο του Θεού.
(Γιατί κακά τα ψέματα, αν οι άρχοντές μας πρώτιστα δεν υπολογίζουν τον άγραφο νόμο του Θεού, τη συνείδησή τους, και είναι αθεόφοβοι, είναι σίγουρο ότι δεν θα υπολογίσουν και το λαό τους.
Και θα τον προδώσουν με την πρώτη δελεαστική πρόταση και κατάσταση).

Και ακόμη που δεν θα ζουν από την εξουσία και για την εξουσία, αλλά για την αλήθεια και το λαό τους.

Αυτό όμως απαιτεί αυταπάρνηση και θυσία.
Τιμιότητα και εντιμότητα.

Κι αν τέτοιοι είναι οι άρχοντες,τότε για ό,τι κακό θα είναι αναπολόγητος ο λαός κι όχι αυτοί.
Και τότε θα έχουμε και ήρεμη ζωή και χωρίς τις βασικές τουλάχιστον ανάγκες όλοι μας.

Εμείς οι Έλληνες ας το σκεφτούμε αυτό ιδιαίτερα τώρα, εν όψει των εκλογών.
Για να μη νιώσουμε για πολλοστή φορά και πάλι προδομένοι.
Κι ας ευχηθούμε το αποτέλεσμά τους να μην είναι αρχή ωδίνων, αλλά ανόρθωσης και λύσης σ΄ό,τι ακόμη μας ταλαιπωρεί.
Αμήν.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός