Ο ναός άργησε να γεμίσει.

 Φάνηκε από το λόγο και η επιμονή του Έλληνα να ζει ελεύθερος, αφού κατάφερε μέσα στη μακραίωνη σκλαβιά στους Οθωμανούς — 500 χρόνων για μας τους Μακεδόνες, μισής χιλιετηρίδας δηλαδή —  να κρατήσει την εθνική του ταυτότητα μ΄ο,τι χρωματίζει τη φυλή μας μέσα σ΄αυτήν.

  Η ομιλία κράτησε αμετάπτωτη την προσοχή μας σ΄όλη της τη διάρκεια και τέλειωσε με αυθόρμητο χειροκρότημα.

    Προηγουμένως, σύντομα και ακροθιγώς, μίλησε ο Μητροπολίτης, ερμηνεύοντας θεολογικά την έννοια της ελευθερίας,

  Υπάρχουν δυο ελευθερίες, τόνισε.

  Η εσωτερική, του πνεύματος, — που είναι η πιο δύσκολη να την αποκτήσεις και να τη διατηρήσεις — και η εξωτερική, της πατρίδας.

  Πρέπει σίγουρα να προϋπάρχει η πρώτη, για να μπορούμε να υπερασπιζόμαστε και τη δεύτερη.

    Η ελευθερία του πνεύματος, συμπληρώνουμε εμείς, αποκτιέται και γίνεται βίωμα του κάθε ανθρώπου με συνεχή αγώνα εναντίον των παθών μας και των ιδεών, που μας αποπροσανατολίζουν από την Αλήθεια και τις αιώνιες αξίες της ζωής.

  Αυτό βέβαια σημαίνει και διαρκή πάλη με το Σατανά, που είναι άσπονδος εχθρός του Θεού και του ανθρώπου.

    Η κατάκτηση της εσωτερικής ελευθερίας κοστίζει γι΄αυτό πολύ κι αυτή.

  Οι αγιορείτες πατέρες λένε ότι γι΄αυτήν πρέπει ”να δίνεις αίμα, για να παίρνεις Πνεύμα”.

  Και είναι αυταπόδεικτο ότι δεν είσαι ελεύθερος άνθρωπος, όταν είσαι υπόδουλος στην εκδίκηση, στο φθόνο, στην κακεντρέχεια, στο αλκοόλ, στη σαρκολατρεία και σε ένα σωρό άλλα πάθη.

    Σ΄ένα νέο που είναι έρμαιο του χασίς και της μαριχουάνας πώς μπορείς να εμπιστευθείς την υπεράσπιση της πατρίδας σου;

  Όπως δε μπορείς να την εμπιστευθείς σε ειρηνική περίοδο — που η δυσκολία τότε είναι να μπορείς να διατηρήσεις την ήδη κεκτημένη ελευθερία — σε ηγέτη που δε μπορεί να αυτοκυριαρχήσει στα πάθη του.

  Και που δεν έχει π.χ απαλλαγεί από την άκρατη επιθυμία για εξουσία ή δόξα ή πλουτομανία.

  Μ΄αυτά τα πάθη στραγγαλίζεται τελικά και η συνείδηση και ο Θεός φαντάζει σαν σκιάχτρο στην ψυχή του.

    Ο παραινετικός λόγος του επισκόπου μας έκλεισε με την ευχή, η μητέρα των χριστιανών Παναγία, της οποίας η μορφή είναι συνυφασμένη με τους αγώνες της φυλής μας, να σκέπει πάντα την πατρίδα μας.

    Την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης μας τίμησε ιδιαίτερα και η Πολιτεία με την εκπροσώπησή της από τον υφυπουργό κ.Τέρενς Κουίκ και τους αξιότιμους τοπικούς άρχοντες.
Μας άρεσε το ότι ήρθαν και στη δοξολογία που καθιέρωσε η Εκκλησία.

  Χαρήκαμε έτσι το χρόνων αγκάλιασμα της Εκκλησίας με την ελληνική Πολιτεία.

  Είναι δυο θεσμοί, που λειτουργούν με κοινό παρονομαστή την ελευθερία του Έλληνα.

  Η Εκκλησία να εγγυάται την πνευματική του ελευθερία και η Πολιτεία τη εξωτερική του μ΄ο,τι αγαθό περικλείεται στην έννοια αυτή.

  Θα ευχόμασταν να μην υπάρξει ποτέ δυσαρμονία στις σχέσεις τους.

    Γιορτάσαμε την απελευθέρωση και με παρελάσεις.

  Στα παιδιά που παρέλασαν είδαμε την προσπάθεια των δασκάλων τους να τους μεταλαμπαδεύουν κάτι από την ιερότητα των αγώνων εκείνων, που δε φείστηκαν τη ζωή τους και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας να την προασπίσουν από κάθε κίνδυνο.

  Φάνηκε όμως και το πόσο μακρινά είναι τα αισθήματα και τα ενδιαφέροντα των παιδιών από εκείνης της εποχής.

  Κι είναι γεγονός ότι πρέπει να ζήσει κανείς ιστορικά γεγονότα ή να είναι πολύ κοντά σ΄ αυτά, για να δυναμώνουν τέτοιες γιορτές την αγάπη για την πατρίδα.

  Σήμερα νομίζω μόνο με την επιμονή των εκπαιδευτικών μπορεί και διατηρείται μια φλογίτσα σεβασμού και εκτίμησης από τα παιδιά σε ιστορικές μορφές και ιστορικά γεγονότα.

    Είναι όμως και διαπιστωμένο ότι με την κατάργηση των συνόρων και τη δημιουργία της Ε.Ε οι εξωτερικοί εχθροί δεν είναι τόσο απειλητικοί για την πατρίδα μας.

  Αυτή σήμερα κινδυνεύει, εκτός από την κρίση την οικονομική που διέρχεται, από την κατάντια των παιδιών της στα ναρκωτικά, την απελπισία και στην εγκατάλειψη του αγώνα τους για την εσωτερική ελευθερία που υπέμνησε ο Δεσπότης μας.

  Ναι, τα παιδιά μας σήμερα είναι υποδουλωμένα σε πάθη που φωλιάζουν στην ψυχή, όταν διώχνεται  ή δεν φιλοξενείται ο Χριστός σ΄αυτήν.

  Κι είναι ποικίλοι αυτοί οι εχθροί που Τον εξοστρακίζουν από την ψυχή των παιδιών μας.

  Κι αυτούς τους κινδύνους και εχθρούς πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο στις μέρες μας.

    Κι εδώ να κλείσουμε με το σχόλιο της διπλανής μου κυρίας με την οποία παρακολουθούσαμε μαζί την παρέλαση.

  ”Ούι τι παρέλαση ήταν αυτή…

  Μαζί με τα παιδιά παρέλασε και η μίνι φούστα.

  Τι πράμα είναι αυτό, μια πιθαμή φούστα…

  Τώρα είδα και δυο τρεις  και με σχισμή πίσω…

  Ντράπηκα εγώ που είμαι γιαγιά τους που την είδα.

  Καλά αυτές οι μανάδες και οι εκπαιδευτικοί δεν το βλέπουν; δεν τους κάνουν παρατήρηση;

  Δεν ξανάρχομαι σε παρέλαση.

  Ξέφτισαν, ξεζούμισαν όλα.

  Όλα μυρίζουν σάρκα.  Όχι πνεύμα

  Καμιά σχέση με τις δικές μας τότε παρελάσεις.

  Τώρα πόσο μπορείς να πιστεύεις σ΄αυτά τα παιδιά. δεν ξέρω…

     Μαζί με δυο τρεις άλλες κυρίες κλείσαμε το σχόλιο σκεπτικές όλες με το ”δεν ξέρω” της κ.Μ.

  Πρέπει αλήθεια να είμαστε τόσο απαισιόδοξοι;

  Κι εμείς δεν ξέρουμε…

                                                         Ζιώγα Κατερίνα

                                                             Εκπαιδευτικός