Το σημερινό κείμενο θα το αφιερώσουμε στον π.Αυγουστίνο, επίσκοπο Φλωρίνης, που κοιμήθηκε το 2010 και  στις 28 Αυγούστου, συμπληρώνει 8 χρόνια από την κοίμησή του.

Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα γίνεται αρχιερατικός εσπερινός κι ακολουθεί αγρυπνία.

Εγώ φέτος είχα τη μεγάλη ευλογία από το Θεό να βρίσκομαι στο μοναστήρι του αγίου Αυγουστίνου, όπου βρίσκεται ο τάφος του, κι αξιώθηκα να συμμετέχω σ΄όλα αυτά με το δικό μου τρόπο.

Τον π.Αυγουστίνο ξεκίνησα να τον έχω πνευματικό – εξομολόγο από τα μαθητικά μου χρόνια και μετά αγαπητό μου πνευματικό πατέρα,  του οποίου την εκρηκτική  φυσιογνωμία και το δυναμικό  λόγο, καθώς και το παράδειγμα γνωρίσαμε όλοι, και  ιδιαίτερα οι Φλωρινιώτες.

Τώρα αναπαύεται κοντά σ΄Εκείνον που περιπόθητα αγάπησε και διακόνησε, ανιδιοτελώς και με αυταπάρνηση έως το τέλος της ζωής του, η οποία υπήρξε πράγματι μαρτυρική.

Και μαρτύριο δεν είναι μόνο τα βασανιστήρια του σώματος από δημίους ή από τον κατασπαραγμό των άγριων θηρίων στο Κολοσσαίο της Ρώμης.

Αιματηρή πορεία σ΄αυτόν τον κόσμο διαγράφουν κι όσοι προχωρούν ανυποχώρητοι με τις αρχές του Ευαγγελίου και της συνείδησης ως τη στερνή πνοή τους.

Η αγνή  και φλογερή του αγάπη για το Χριστό, η ανιδιοτελής και γεμάτη αυτοθυσία διακονία του λόγου του Θεού, η πολυτάλαντη προσωπικότητά του, το ελεγκτικό του κήρυγμα, η ευγένεια της ψυχής του, αλλά και η αυστηρότητά του πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό, ο αγώνας  του επίσης για μια ‘’Ζώσα κι ελευθέρα Εκκλησία’’ άφησαν εποχή στην Εκκλησία της πατρίδας μας, αλλά και της διασποράς.

Παρεξηγήθηκε όμως κι από πολλούς κι εξακολουθεί να μένει παρεξηγημένος  και μέχρι τώρα.

Ίσως επειδή στους μεγάλους όλοι μας δε δικαιολογούμε αδύναμα σημεία της προσωπικότητάς τους ή και ανθρώπινα λάθη, που ωστόσο είναι αναπόφευκτα και από τον πιο άγιο ακόμη.

Κι όμως όπως τα ψηλά βουνά έχουν και βαθιές χαράδρες, έτσι και μεγάλα πνευματικά αναστήματα έχουν και αδυναμίες που τις σκιάζει και τις υπερκαλύπτει η χάρη του Θεού.

Γι΄αυτό και από άλλους θαυμάστηκε κι αγαπήθηκε πολύ κι από άλλους πολεμήθηκε, που ποικιλότροπα πιτσίλισαν το όνομά του.

Για μας μένει πάντα μια προφητική μορφή και φωνή που τη χρειάζεται και την αναζητά η εποχή μας.

Κι όταν λέμε προφητική μορφή δεν εννοούμε μόνο αυτόν που λέει προφητείες, αλλά αυτόν που κηρύττει και στο λαό μετάνοια και επιστροφή  στο Θεό, στηλιτεύοντας συνάμα το κακό, όπου κι αν υπάρχει και κάνοντας τομές στα αποστήματα της κοινωνίας, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στην προσωπική τους ζωή.

Όπως οι προφήτες της Π.Διαθήκης

Οι μονάδες αυτοί άνθρωποι, που ξεχωρίζουν έτσι από το πλήθος, είναι τα στάχυα που υψώνονται πιο πάνω από τα υπόλοιπα, για το ανάστημα και τον καρπό τους, κι ο μεγάλος τους πειρασμός είναι το αίσθημα της μοναξιάς, που γίνεται πληγή, όταν και  στενοί τους συνεργάτες δεν τους καταλαβαίνουν.

Και τότε έχουν κι άλλο μεγάλο πειρασμό, την πικρία και τη λιποψυχία, που γίνεται βαρύτερη και με την αντιλογία του πλήθους.,

Ο π.Αυγουστίνος ήταν άνθρωπος με τρυφερά συναισθήματα, ευγενέστατη ψυχή και άκρως συμπαθής στον ανθρώπινο πόνο.

Ήταν ευεπηρέαστος και είχε μια αθωότητα και αφελότητα μικρού παιδιού.

Απονήρευτος όντας, πολλές φορές, αν δεν φωτιζόταν από εμπόδια και άλλους συνεργάτες του, αδικούσε με τη συμπεριφορά του άτομα, για τα οποία τον είχαν παραπληροφορήσει άλλα πρόσωπα, τη γνώμη των οποίων για τον άλφα ή βήτα λόγο εκτιμούσε.

Αγαπούσε ιδιαίτερα όσους αγωνίζονταν με αυταπάρνηση για μεγάλες ιδέες και ιδανικά.

Θαύμαζε και αγαπούσε τους κομμουνιστές που ήταν τίμιοι με τις ιδέες τους, αλλά τους λυπόταν, γιατί απέρριπταν το Χριστό.

Αντιτασσόταν πάρα πολύ στα σαρκικά πάθη.

Μόνο στο γάμο πίστευε και κήρυττε .

Εδώ του έλειπε νομίζω μια συμπάθεια για όσους πάλευαν με αυτά.

Τους ταπείνωνε και τους υποτιμούσε προς παιδαγωγία τους.

Τους έκανε έτσι όμως να πονούν.

Για το γάμο υποστήριζε το ”sola mors”μόνον ο θάνατος” θα χωρίζει τους συζύγους και την επομένη του γάμου το ζευγάρι εδώ και τα πεθερικά στο Βόρειο πόλο,έλεγε.

Υπερβολή, αλλά που έδειχνε τι άκουγε στις εξομολογήσεις.

Ήταν βέβαια πάντα και υπέρμαχος των αδυνάτων.

Αλλ΄ούτε και τα παιδιά να είναι αχάριστα και να εγκαταλείπουν τους γονείς τους στα γηροκομεία, άλλοτε υποστήριζε.

Όταν υπάρχει όμως η αγάπη του Θεού, όλα λύνονται.

Δεν ήθελε το χριστιανό ”μελάγχολο”, όπως συνήθιζε να λέει.

Επίσης συχνά έλεγε ότι σας δείχνω την κορυφή, για να φτάσετε στη μέση, γιατί αν σας δείξω τη μέση, θα μείνετε στη βάση.

Δεν είχε υπομονή στο έργο της διαποίμανσης.

Αυτό το έργο της καλλιέργειας και της βαθύτερης διείσδυσης  σε κάθε ψυχή, που  προϋποθέτει μεγάλη υπομονή, ανοχή, συγγνώμη,  απάθεια χαρισματική και ψυχικές αντοχές, την ανέθεσε στον π.Ιερόθεο και τον π.Θεόκλητο, που ήταν απ΄την αρχή οι δυο καλοί στυλοβάτες του έργου του.

Ύστερα βέβαια καθένας τράβηξε το δρόμο του.

Ο π.Αυγουστίνος άφησε καλή και μεγάλη πνευματική γενιά και πολλά πνευματικοπαίδια του μιμούνται το παράδειγμά του.

Ο Θεός να τον έχει καλά και να τον αναπαύει στα αιώνια σκηνώματά του εν ειρήνη .

Ας είναι αιώνια η μνήμη του.

                                                                                 Ζιώγα Κατερίνα

                                                                            Εκπαιδευτικός