Καθόμασταν σ΄ένα τραπεζάκι με καφέ, όταν στην εξέλιξη της συζήτησης η συνομιλήτρια φίλη, που απουσίαζε 5 χρόνια στο εξωτερικό, μου λέει: Σήμερα είχα μια δυνατή συγκίνηση. Πήγα και συνάντησα τον πνευματικό μου, που τον γνώρισα στα 20 μου χρόνια κι έμεινα κοντά του μέχρι που έφυγα στο εξωτερικό..

  Θυμάμαι ιδιαίτερα μία από τις πρώτες εξομολογήσεις μου, στην αρχή της γνωριμίας μας, οπότε είχα πάει πολύ αγχωμένη και στηριγμένη συνάμα πολύ ή μόνο στον  προσωπικό μου αγώνα.

  Όταν τελείωσα την εξομολόγηση, μου είπε: Ο Θεός πού είναι Μ..; Μη φοβάσαι, παιδί μου. Ο Θεός θα φωτίσει. Ο Θεός θα δείξει

   Αυτό  ”ο Θεός θα δείξει.., θα φωτίσει” το άκουγα πολύ συχνά, σχεδόν πάντα στις εξομολογήσεις μου.

  Στην αρχή μου φάνταζε πολύ μακρινό. Σαν σύνθημα το έβλεπα.

   Σήμερα, στα 45 μου χρόνια μπορώ να πω ότι το έχω βίωμα.

  Να,ι δείχνει, φωτίζει και κατευθύνει ο Θεός

  . Κι αυτό μου διώχνει την ανασφάλεια και γεμίζει την ψυχή μου ειρήνη.

    Ήταν η Κυριακή της παραβολής του σπορέως.

Άθελα συνδύασα τη λέξη ”πνευματικός” με το σποριά της ευαγγελικής περικοπής της μέρας.

    Για όσους από τους αναγνώστες δεν την ξέρουν την αναφέρω ακροθιγώς.

  Κάποιος γεωργός- σποριάς έριξε πλούσιο το σπόρο στο χωράφι του.

  Φυσικό ήταν ο σπόρος αυτός άλλος να πέσει στο εύφορο μέρος του αγρού —  κι ο περισσότερος  σίγουρα — , άλλος σε αγκαθερό μέρος, άλλος σε πετρώδες κι άλλος – που θα ξέφυγε μάλλον –  στο δρόμο.

    Οι παραβολές ήταν παραδείγματα φτιαγμένα και παρμένα από την καθημερινότητα από τον Ιησού, για να δώσει στους ανθρώπους αλήθειες, που αλλιώς ήταν δύσκολο να τις καταλάβουν.

  Στους μαθητές Του – αυριανούς κήρυκες και μάρτυρες των λόγων Του – έδινε ιδιαίτερα και ερμηνεία και σχόλια στις τυχόν απορίες τους.

    Παραβλέπουμε στο άρθρο μας αυτό  ποια από τους ανθρώπους που ακούν το λόγο του Θεού είναι η εύφορη γη, η πέτρινη, τα αγκάθια, ο δρόμος.

  Θα επιμένουμε και θα μελετήσουμε τροχάδην τους σποριάδες.

    Ο πρώτος βέβαια ανεπανάληπτος και διαχρονικός σποριάς, του οποίου η διδασκαλία διαπερνάει κι αντέχει στους αιώνες και μ΄αυτήν σαγηνεύει και στηρίζει απειράριθμες ψυχές πάνω στη φλογισμένη από τα ανθρώπινα πάθη γη είναι ο Κύριός μας.

  Είναι ο απαράμιλλος διδάσκαλος και καθηγητής της ιστορίας των ανθρώπων.

  Ο σποριάς που, φεύγοντας όμως από τον πλανήτη μας, άφησε πίσω συνεχιστές του έργου Του τους ανθρώπους διδασκάλους και ποιμένες.

  Ιεροκήρυκες (κληρικούς και λαϊκούς), κατηχητές, κυκλάρχες, συγγραφείς, κι όλους αυτούς που είτε μέσα σε ναούς είτε σε αίθουσες διαλέξεων και σεμιναρίων είτε σε κατ΄οίκον συνάξεις είτε στο εξομολογητήρι υπηρετούν το λόγο Του.

  Το λόγο του Κυρίου μας, που, όπως Αυτός διαπερνά με το θεϊκό Του μάτι και τα πιο απόκρυφα και απόμερα μέρη της ψυχής μας και δε μπορούμε να Του κρύψουμε τίποτε, έτσι κι αυτός, ο λόγος Του, όταν μεταφέρεται γνήσιος κι ανόθευτος στους ανθρώπους, μοιάζει κατά τον απόστολο Παύλο με δίστομο και κοφτερό μαχαίρι που εισχωρεί μέχρι το μεδούλι των κοκάλων τους.

  Κι  άλλους τους ελέγχει για τον τρόπο ζωής τους, άλλους τους διορθώνει τη σκέψη και τα συναισθήματα, άλλους τους ενισχύει και τους παρηγορεί κι άλλων με τη δύναμή του ανασταίνει και ανασυντάσσει πολλές φορές τις νεκρές ψυχικές τους δυνάμεις.

  Έχουμε άπειρα παραδείγματα μεταστροφής ανθρώπων που από το πνευματικό σκοτάδι, την πλάνη και τη διαφθορά βρήκαν στη ζωή τους τον ήλιο Χριστό.

  Κι είδαν τη ζωή τους να γεμίζει φως και περιεχόμενο.

  Χαρά και βαθιά ειρήνη.

   Όταν όμως, όπως ειπώθηκε,ο διδάσκαλος δεν τον νοθεύει  και δεν τον ερμηνεύει το λόγο, όπως ο ίδιος θέλει, σαν τους Προτεστάντες και Ευαγγελικούς – που γι΄αυτό είναι σήμερα χίλια μύρια κομμάτια — , αλλά όπως τον ερμήνευσαν οι Πατέρες και οι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

  Κι όταν ο δάσκαλος είναι ανιδιοτελής διάκονός του λόγου του Θεού και δε στοχεύει να  ικανοποιήσει τον εγωισμό και τα συναισθηματικά κενά του.

  Κι ούτε να δημιουργήσει καριέρα με ποίμνιο που θα προτάσσει αυτόν κι όχι το Χριστό.

  Αν κηρύττει τον εαυτό του  κι όχι το Θεό, αστόχησε.

  Και φυσικά ο κηρυκτικός του λόγος πρέπει να είναι απόρροια βιωματικής πίστης.

  Να  προσπαθεί δηλ. να τον εφαρμόζει πρώτα ο ίδιος.

  Και ας έχουμε υπόψη ότι το κήρυγμα, η διδασκαλία του λόγου του Θεού, με το περιεχόμενό της και τον τρόπο που λειτουργεί στις καρδιές των ανθρώπων και στην Εκκλησία, είναι ένα μυστήριο κι αυτή.

    Μια συνέχεια των δασκάλων του λόγου του Θεού είναι οι ποιμένες κληρικοί.

  Είναι κι αυτοί γεωργοί είτε με μόνη την ιδιότητα του ποιμένα- πνευματικού είτε και με την ιδιότητα του ιεροκήρυκα.

  Έτσι την παιδεία του πιστού την κρατούν στα χέρια τους ο σποριάς δάσκαλος και ο σποριάς ποιμένας.

  Το πόσο σωστά δουλεύουν την ανθρώπινη ψυχή φαίνεται από το ήθος που διαμορφώνει ο χριστιανός.

  Οι ποιμένες-πνευματικοί είναι πολλοί μέσα στην Ορθοδοξία μας και εκλεκτοί.

  Αρχιποιμένας βέβαια και ”εις τύπον και τόπον Χριστού” είναι ο Αρχιερέας (Επίσκοπος).

 Τους άλλους, της κατώτερης βαθμίδας, τους ορίζει και τους διοικεί ο ίδιος.

  Για τον επίσκοπο, προκειμένου να τον γνωρίσουμε καλύτερα, σταχυολογούμε ορισμένες σκέψεις του μητροπολίτη Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου κ.Ιεροθέου, όπως τις εκφράζει μέσω των λόγων του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη.

 Είναι παρμένα από το περιοδικό ”Εκκλησιαστική παρέμβαση”:

   ” Οι επίσκοποι είναι οι διάδοχοι των αγίων Αποστόλων.

    Το έργο τους δεν είναι ανθρώπινο, αλλά της χάριτος του Θεού.

  …Δεν πρόκειται για μια εκκοσμικευμένη εξουσία, αλλά για ένα έργο σωτηρίας των ανθρώπων.

  Διαπαιδαγωγούν τους ανθρώπους να ακολουθούν το δρόμο της σωτηρίας τους.

  Μας οδηγούν στο Χριστό.., μας διδάσκουν τη μετάνοια…Μας κατευθύνουν στο ύψος του ταπεινού πνεύματος του Χριστού.

  Αυτοί συγκεντρώνουν στην αυλή της Εκκλησίας τα θλιμμένα και σκορπισμένα πρόβατα του Χριστού, για να βρουν οι ψυχές τους ανάπαυση εν τω Θεώ.

Αυτοί προσεύχονται για μας.

  …Αυτοί γνώρισαν τον Κύριο με το άγιο Πνεύμα και, όπως οι άγγελοι,  βλέπουν νοερώς το Θεό…

  Οι επίσκοποι θλίβονται, όταν οι άνθρωποι είναι μακριά από το Θεό και εμποδίζουν το Πνεύμα το άγιο να κατοικήσει μέσα τους. Αυτούς βαρύνουν οι θλίψεις όλης της γης…και αυτοί προσεύχονται αδιάλειπτα να βρούμε εμείς παρηγοριά στις θλίψεις μας και να έρθει  ειρήνη σ΄όλο τον κόσμο…”.

    Κι εμείς συμπληρώνουμε ότι η ζωή του επισκόπου είναι σταυρική από κάθε άποψη.

  Του αληθινού επισκόπου.

  Κοιμάται, όταν σβήσουν  όλα τα φώτα της πόλης του, και ξυπνάει, πριν ξυπνήσει η πόλη.

  Πώς γεμίζουν τη μέρα τους και δεν τους φτάνει;

  Με τη μέριμνα για όλη την Εκκλησία.

  Τη μεγάλη και τη μικρή της δικής τους επισκοπής.

   Με του κόσμου τις έγνοιες για τα προβλήματα του καθενός.

  Είναι δε μεγάλη ευλογία να νιώθει κανείς ότι η προσευχή του επισκόπου σκιάζει και το φτωχικό καλύβι της δικής του ψυχής. Του δικού του σπιτιού.

  Σε μεγάλη χάρη επίσης του βγαίνει, όταν κι αυτός δεν ξεχνάει ποτέ να προτάσσει στις προσευχές του τον επίσκοπο πατέρα του.

    Όσο για τους υπόλοιπους ποιμένες μας και πνευματικούς έχουμε να πούμε ότι είναι αυτοί που δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές στον πιστό, για να μορφωθεί ο Χριστός στην ψυχή του.

  Κι είναι κι αυτοί έτσι διάκονοι του λόγου του Θεού, γιατί λόγος Θεού δεν είναι μόνο τα θεϊκά λόγια, αλλά πρωτίστως ο ίδιος ο Χριστός, ως Λόγος του Θεού και δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.

  Κι ο ποιμένας το πρώτο που πρέπει να θυμίζει από μέρους του Κυρίου στον εξομολογούμενο είναι η άκρα φιλανθρωπία Του και η συγγνώμη Του, που απορρέει από το Σταυρό για κάθε αμαρτωλό.

  Δεν είναι ο Χριστός ο ιεροεξεταστής, που θα κάψει στην πυρά αυτόν που αμάρτησε.

  Όποιο κι αν είναι το αμάρτημά του.

  Ούτε όμως πάλι ο εξομολογούμενος να φεύγει από το εξομολογητήρι με τη σκέψη ότι καλός είναι ο Χριστός. Και να ξανααμαρτήσω πάλι, δεν πειράζει και πολύ.

  Θα έρθω να τα ξαναπώ.

  Αυτό είναι θεομπαιξία και είναι σαν να παίζουμε με τη φωτιά.

    Μ΄αυτή τη διακονία και την εξουσία στις ψυχές μας οι πνευματικοί είναι για τη ζωή μας οι ψυχοθεραπευτές.

  Οι πατέρες μας.

  Οι οδοδείκτες μας.

  Κι είναι ευτυχείς οι άνθρωποι που γνώρισαν τέτοιους και τους αναγνώρισαν.

  Κι ακούμπησαν πάνω τους κι ακουμπούν μ΄απέραντη εμπιστοσύνη τα προβλήματα και τους προβληματισμούς τους. ΄

  Και ξεδιπλώνουν  ταπεινά και ειλικρινά την ψυχή τους και δείχνουν τα τραύματα και τις πληγές που τους δημιούργησε η αμαρτία και ο διάβολος.

  Αλλά και ο συνάνθρωπος και η πίεση της καθημερινότητας.

  Και που νιώθουν ότι στη ζωή δεν είναι μόνοι, αλλά τους κρατά δυνατά το χέρι ένας ειλικρινής σε αισθήματα και τιμιότητα άνθρωπος, που ξέρει κι αυτός από βάσανα, αλλά και που αντλεί κι αυτός με το δικό του τρόπο τη δύναμη από το μοναδικό Άνθρωπο.

  Το Λυτρωτή Του.

  Το Σωτήρα μας, που η σταυρική Του θυσία μας χάρισε πολλά δώρα, στα οποία θεματοφύλακας είναι η Εκκλησία Του.

  Και πρώτα απ΄όλα τους σποριάδες Του.

  Ας Τον ευγνωμονούμε αιώνια.

  Αμήν

                                                                        Ζιώγα Κατερίνα

                                                                            Εκπαιδευτικός