Τους μύθους ότι η ΝΔ ήταν ένα φιλελεύθερο κόμμα διαλύει με άρθρο του στο Capital.gr ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Ο πρώην υπουργός-στη φωτό με την Μάργκαρετ Θάτσερ-δίνει την ενδιαφέρουσα άποψή του για το πως πρέπει να αντιδράσει η ΝΔ

-Τώρα είναι η μόνη γνήσια ευκαιρία για να βρει η ΝΔ την πραγματική πολιτική της ταυτότητα. Το κόμμα δηλαδή όχι του κράτους αλλά της ελεύθερης οικονομίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, των λιγότερων έως ελάχιστων φόρων, της ανάπτυξης μέσω ιδιωτικών επενδύσεων, της ιδιωτικοποίησης κρατικών φορέων και των λιγότερων δημόσιων διοικητικών παρεμβάσεων στη ζωή μας.

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου>

Ξανάρχισε η συζήτηση για την κεντροδεξιά και τις προοπτικές της. Μετά την ήττα στις εκλογές και τo επικοινωνιακό blitzkrieg της κυβέρνησης Τσίπρα η ΝΔ βρίσκεται σχεδόν στα σχοινιά. Ακούγονται περίεργες, σχεδόν εξωτικές, ιδέες από διάφορα στελέχη και σπουδαίους ή και σπουδαιοφανείς παράγοντες, αλλά σχεδόν κανείς δεν στοχεύει στην καρδιά του προβλήματος που έχει ο χώρος.

Κι αυτός δεν είναι άλλος από την πολιτική ταυτότητα αυτού που θεωρητικά αποκαλείται κεντροδεξιά. Επιτέλους, σε τι ακριβώς πιστεύει αυτός ο χώρος και που θέλει να οδηγήσει την κοινωνία; Όλα τα άλλα δεν είναι παρά περίτεχνες ασκήσεις επί χάρτου που συγκαλύπτουν τις επιμέρους επιδιώξεις των διαφόρων επιπέδων εμπειρίας και ικανότητας στελεχών.

Όταν είχε γίνει η τελευταία δοκιμασία επιλογής αρχηγού της παράταξης, μετά την παταγώδη αποτυχία των εκλογών του 2009, και πάλι το πρόβλημα είχε συγκαλυφθεί.  Ουδείς είχε αναζητήσει τα πραγματικά αίτια εκείνης της ήττας. Και η επιλογή του καινούργιου αρχηγού είχε αναζητηθεί σε υποτιθέμενες καθαρές ιδεολογικές προδιαγραφές που θα οδηγούσαν την παράταξη και πάλι στις ρίζες της. Αναζητήθηκε μια έκφραση σε προδιαγραφές γνήσια «δεξιές».

Κι εκλέχθηκε αρχηγός με στόχο να αναδείξει τις πατροπαράδοτες ρίζες του χώρου. Διότι, υποτίθεται, η προηγούμενη κυβέρνηση (του Κ. Καραμανλή) είχε αποτύχει διότι είχε αποκλίνει από τις αρχές αυτές. Ουδέποτε όμως ψάχθηκαν να εντοπισθούν ποιες ακριβώς είναι οι αρχές αυτές. Και η νέα ηγεσία κατρακύλησε στα ίδια λάθη και σε παρόμοια αδιέξοδα. Που αντικατοπτρίστηκαν στις κυβερνητικές της επιλογές.

Ποιες είναι λοιπόν ακριβώς αυτές οι ρίζες; Στην ουσία η κυβερνητική ΝΔ ουδέποτε υπήρξε φιλελεύθερο κόμμα. Από τα χρόνια του Κωνσταντίνου Καραμανλή ακόμη αυτό που διέπνεε τις πολιτικές της επιλογές ήταν ένας παραδοσιακός αντι-φιλελεύθερος, αλλά αξιοπρεπής και πάντα δημοκρατικός, συντηρητισμός.

Με άλλα λόγια η ΝΔ υπήρξε και συνέχισε πάντα να είναι ένα κόμμα του δημόσιου τομέα. Βλέποντας πάντα, άλλοτε με λιγότερη κι άλλοτε με μεγαλύτερη, καχυποψία την αγορά και την επιχειρηματική δράση υπήρξε πάντα μεγάλος θιασώτης των δραματικών κυβερνητικών παρεμβάσεων στην οικονομία και την κοινωνία.

Η εξαγγελία «νέων μέτρων» υπήρξε πάντα το οξυγόνο της πολιτικής της πρακτικής και η πατερναλιστική της στάση απέναντι σε κοινωνία και οικονομία χρωμάτιζε διαχρονικά το μωσαϊκό των ιδεολογικο-πολιτικών της αξιών. Μικρό διάλειμμα σημειώθηκε στις πρακτικές αυτές στη διάρκεια της ηγεσίας Κων. Μητσοτάκη, δίχως όμως το κόμμα πραγματικά να απαγκιστρωθεί οριστικά από τις νοοτροπίες αυτές.

Ο τότε αρχηγός είχε χαρακτηρισθεί σκωπτικά σαν προσωρινής διάρκειας σώγαμπρος. Γι αυτό και η παράταξη επανήλθε σχεδόν αμέσως στα παλιά μόλις τα ηνία του κόμματος πέρασαν και πάλι στα χέρια νέο-καραμανλικών ηγεσιών (Εβερτ, Κ. Καραμανλή).

Η ΝΔ υπήρξε πάντα παράταξη του μεγάλου κράτους. Κρατικοποιήσεις, ασφυκτικοί έλεγχοι των αγορών, διοικητικές παρεμβάσεις σε όφελος συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων μέχρι και ίδρυση προστατευόμενων επαγγελμάτων με αποφάσεις από πάνω, χαρακτήρισαν την πολιτική της διαδρομή. Γι αυτό και το όποιο σοσιαλιστικό ιντερμέτζο δεν ξένισε ιδιαίτερα τον δεδομένο εθνικό κοινωνικό ιστό. Το ΠΑΣΟΚ πέρασε και ενσωματώθηκε – δεν συντάραξε ούτε και ανέτρεψε. Η επανάκαμψη της ΝΔ στην εξουσία μετά το 2004 δεν άλλαξε αυτή την ροπή.

Με μια ουσιώδη διαφορά. Μεγάλωσε θεαματικά τα δημόσια χρέη. Τα δημιουργημένα πλέον τότε κρατικά δεδομένα δεν μπορούσαν να συντηρήσουν μια παραδοσιακή συντηρητική πολιτική παρά μόνο με καινούργιο δανεισμό. Εκτός αν η κυβέρνηση επέλεγε την φιλελεύθερη ρήξη. Που θα απέτρεπε μεν την επερχόμενη χρεοκοπία, θα ξένιζε όμως την στελεχιακή βάση και θα ξεβόλευε τις παραδοσιακές αντιλήψεις κι αρχές. Εξ’ ού κι’ ο εξοβελισμός πολλών από εμάς τότε (Ανδριανόπουλος, Μάνος) εκτός κόμματος σαν επικίνδυνων και ακραίων. Η χώρα έτσι οδηγήθηκε στο γκρεμό. Λόγω κρατισμού γενικά και «ήπιας προσαρμογής» ειδικότερα.

Ο θαυμαστής του παλαιομοδίτικου ήπιου σοσιαλισμού Γ. Παπανδρέου ήταν αδύνατον να αποφύγει την επίσημη χρεοκοπία. Εξ ού και το πρόγραμμα διάσωσης, η τρόικα, ο κ. Σόιμπλε και το μνημόνιο. Αντί τότε η ΝΔ να αλλάξει ρότα και να αγκαλιάσει τον απαραίτητο μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονισμό, ξανακύλησε στα παλιά. Ανακάλυψε την παλαιομοδίτικη δεξιά, την νοσταλγία του παραδοσιακού κρατισμού και την παλαιοσυντηρητική εξαγγελία (Ζάππεια 1 και 2) μεγαλώματος δαπανών και της μείωσης εσόδων!!

Ενός ανέφικτου δηλ κοκτέιλ καταστροφής και βουλιάγματος στο τέλμα του πολιτικά φανταστικού και της ολοκληρωτικής ανυποληψίας. Όταν έφτασε να κερδίσει τις εκλογές, λόγω κλαταρίσματος του ΠΑΣΟΚ και της ευνουχισμένης κυβέρνησης Παπαδήμου,  δεν υπήρξε άλλη επιλογή  από την ολοκληρωτική τούμπα και την προδοσία κάθε ιδεολογικής αρχής και καθαρής πολιτικής αξίας.

Η ΝΔ κατέρρευσε στις τελευταίες εκλογές όχι επειδή πρόδωσε τις παραδοσιακές πολιτικές της καταβολές αλλά επειδή ακριβώς προσπάθησε να μείνει πιστή σε αυτές!! Μαζί βέβαια και με κάποιες στροφές παλαιομοδίτικα δεξιές κι έντονα φοβικές και αντιδραστικές.   Επιχείρησε δηλαδή με κάθε τρόπο να προστατεύσει τον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Και οδηγήθηκε αναγκαστικά σε διάλυση του ιδιωτικού και της αγοράς. Με πάθος υπεραμύνθηκε των π0αραδοσιακών επιτευγμάτων του χώρου. Δεν πείραξε τις ΔΕΚΟ, δεν ακούμπησε τα κλειστά και προστατευμένα επαγγέλματα ούτε και χτύπησε το χάος των ασφαλιστικών ταμείων καθώς και τις ομάδες των ειδικών συμφερόντων που πλέουν σε πελάγη αυθαιρεσίας και φοροδιαφυγής.

Έκανε όμως μεγάλη ζημιά, πάνω στην προσπάθεια αυτή, στον κοινωνικό κορμό αυτού του πολιτικού χώρου. Με σημαιοφόρο τον σοσιαλδημοκράτη Γιάννη Στουρνάρα ρήμαξε με φόρους την μεσαία αστική τάξη και συνέτριψε την ατομική ιδιοκτησία. Και φάνηκε τότε ολοκάθαρα πως δύο καρπούζια δεν χωράνε στην ίδια μασχάλη. Συντριβή της μεσαίας τάξης μέσα σε απίστευτη ιδεολογική σύγχυση οδήγησε σε ουσιαστική διάλυση της κεντροδεξιάς πολιτικής παράταξης.

Και τώρα, τί; Μέσα στον χώρο η κουβέντα είναι και πάλι για λίγο από τα ίδια. Όμως στην εξουσία τώρα βρίσκεται η γνήσια Αριστερά. Και ο δημόσιος τομέας δεν βρίσκεται, ούτε θα είναι ξανά, κάτω από πιθανό δικό τους έλεγχο. Τώρα είναι η μόνη γνήσια ευκαιρία για να βρει η ΝΔ την πραγματική πολιτική της ταυτότητα. Να γίνει το κόμμα του πραγματικού μεσαίου αστικού χώρου.

Το κόμμα δηλαδή όχι του κράτους αλλά της ελεύθερης οικονομίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, των λιγότερων έως ελάχιστων φόρων, της ανάπτυξης μέσω ιδιωτικών επενδύσεων, της ιδιωτικοποίησης κρατικών φορέων και των λιγότερων δημόσιων διοικητικών παρεμβάσεων στη ζωή μας. Το κόμμα δηλ φανατικός εχθρός και αντίπαλος της δημόσιας γραφειοκρατίας και υποστηρικτής των κάθε είδους ατομικών ελευθεριών.  Και σίγουρα βέβαια μέσα από μια καινούργια, αξιόπιστη, δυναμική και νεανική ηγεσία.

Θα τα κάνει όλα αυτά; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος…