Φόβος χωρίς έλεος επικρατεί στα σκοτεινά παρασκήνια.

Ενώ ο θεατής καθαίρεται από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν παρακολουθώντας την εξέλιξη του δράματος συμπάσχοντας με τους ήρωες και μή οργιζόμενος με τους θεούς για τα δεινά που επέρχονται από το φταίξιμό των ηρώων και μόνο που είναι κανονικοί άνθρωποι με αρετές και ελαττώματα, δίκαιοι και άδικοι, καλοί και κακοί, θαρραλέοι και θρασείς, αγαθοί και καχύποπτοι κάποιοι πρωταγωνιστές, οι ποιούντες ήθος, με λόγο και μουσική(μέλος) υποφέρουν πριν ,κατά και μετά την παράσταση…Για χρόνια…

Ο φόβος είναι ανηλεής και χρόνιος και η κάθαρση ανύπαρκτη!

Αυτή η όψη δεν την βλέπει ο θεατής επί σκηνής!

Είναι μια τραγωδία δύναμης, εξουσίας, σαδιστικής επιβολής των παρασκηνίων επί σωμάτων και ψυχών!

Έτσι το Αριστοτελικό  ” μέγιστον είναι η των πραγμάτων σύστασις”, δεν είναι ούτε ο φιλολογικός  μύθος, ούτε η πλοκή αλλά ένα έργο που δεν ολοκληρώνεται μέσα στη φύση του είδους που υπηρετεί, στη σκηνή, αλλά στο ημίφως και στο σκοτάδι των παρασκηνίων, ως εκτροπή!

Το χαρτί είναι ανίκανο να βάλει τις φωνές και την κίνηση!

Ξεπερνάει τη δύναμη του πνεύματος κάθε αποδέκτη, το εύρος της φαντασίας η πιθανή αναπαράσταση…