Η δημόσια συζήτηση για τον εκλογικό νόμο αναδεικνύει μια ιδιόρρυθμη ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. Το βασικό επιχείρημα αμφότερων για την απλή και ενισχυμένη αναλογική αντίστοιχα είναι η συνέπειά τους σε κάτι που υποστηρίζουν πάγια εδώ και πολλά χρόνια. Ετσι είναι, μόνο που ζούμε σε μια άλλη κοινωνία, σε μια άλλη χώρα από αυτή στην οποία αναφέρονται.

Από το 2008, με μια μικρή αναλαμπή το 2014, η οικονομία βρίσκεται σε παρατεταμένη ύφεση που αθροιστικά συγκρίνεται μόνο με τη Μεγάλη Υφεση (1929-30) η οποία είναι γνωστό πού οδήγησε. Από το 2010 η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς διεθνούς εποπτείας και ελέγχου, που ξεκίνησε ως απώλεια-παραχώρηση της δημοσιονομικής μας κυριαρχίας και εξελίχθηκε με το 3ο Μνημόνιο στην επίσημη παράδοση της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού μας πλούτου στον έλεγχο των ξένων.

Στον κρισιμότερο παράγοντα ισχύος, ανάπτυξης και ευημερίας, που είναι το ανθρώπινο δυναμικό, έχουμε υποστεί πανωλεθρία με τη βίαιη έξοδο εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στη σύνταξη, την ώρα που μισό εκατομμύριο από το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Και άλλες χώρες μπήκαν σε μνημόνιο αργότερα από εμάς και όλοι έχουν ήδη βγει, μόνον εμείς παραμένουμε. Μόνο στην Ελλάδα μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης τριών-τεσσάρων το πολύ ετών μετατράπηκε σε κρίση διαρκείας με οδυνηρές συνέπειες που επιδεινώνονται από χρόνο σε χρόνο και από μνημόνιο σε μνημόνιο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Πρώτα η Ν.Δ. και αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, με διαφορετική ρητορική μεταξύ τους, διατύπωσαν τη θεωρία του λάθους στο μνημόνιο. Ισχυρίστηκαν ότι διαθέτουν άλλη συνταγή και άλλη λύση αντίστοιχα και οδήγησαν με αποκλειστική τους ευθύνη τη χώρα σε διπλές εκλογές το 2012 και το 2015. Ολα ήταν ψέματα για τον λουφέ της εξουσίας. Στα ανέμελα χρόνια η πελατειακή λογική των μεγάλων λόγων και των εύκολων υποσχέσεων διόγκωνε το έλλειμμα και το χρέος και έτσι οδηγηθήκαμε στο 1ο Μνημόνιο. Η συνέχεια αυτής της πρακτικής στην εποχή των μνημονίων από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη ολέθρια, εκθέτοντας τη χώρα σε ιστορικής διάστασης κινδύνους.

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι το πολιτικό μέλλον του κ. Τσίπρα ούτε το αν και πότε θα γίνει πρωθυπουργός ο κ. Μητσοτάκης, αλλά η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια και η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Δεν υπάρχουν σωτήρες εδώ που φτάσαμε, η έξοδος από την κρίση απαιτεί και προϋποθέτει κυβερνήσεις που έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή και στον λαό για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους:

❶ Τα μνημόνια εξαντλούν πολύ γρήγορα το πολιτικό κεφάλαιο των κυβερνήσεων, καθώς δεν υπάρχουν λύσεις εύκολες και ανώδυνες ούτε μέτρα ανακούφισης άμεσης απόδοσης. Ολες οι μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν μεγάλο αντίπαλο τον χρόνο, κάτι που σύντομα θα διαπιστώσει και ο κ. Τσίπρας.

❷ Υπάρχουν 3 ακανθώδη ζητήματα που ζητούν αντιμετώπιση… χθες και σε κανένα δεν αρκούν οι συνήθεις συμβατικές πλειοψηφίες.

● Κάλυψη των νευραλγικών κενών στο Δημόσιο με το πλεονάζον προσωπικό άλλων υπηρεσιών.

● Πόλεμος με τη φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο, που επιμελώς αποφεύγεται μέχρι και σήμερα.

● «Κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια.

Μόνο το τελευταίο μπορεί να «καταπιεί» δύο τουλάχιστον κυβερνήσεις κι όμως, όσο δεν επιλύεται τόσο η πολυπόθητη ανάπτυξη παραμένει γράμμα κενό. Σε 4 αλλεπάλληλες εκλογές εντός μνημονίων, κυβέρνηση με πλειοψηφία στη Βουλή και στον λαό προκύπτει μόνο με την υποχρεωτική συνεργασία των 2 πρώτων κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., όλοι οι άλλοι εφικτοί συνδυασμοί συνεργασιών υπολείπονται. Τα περί μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών μεταξύ των δύο κομμάτων στερούνται λογικής βάσης γιατί το 3ο Μνημόνιο, ευτυχώς ή δυστυχώς, περιγράφει τον οδικό χάρτη της χώρας για τα επόμενα χρόνια με εκνευριστική λεπτομέρεια.

Με αυτή την οπτική, το μπόνους των 50 εδρών δεν είναι εγγύηση σταθερότητας, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, η αυτοδυναμία είναι εφικτή με ένα ποσοστό 36-38%. Οσοι πιστεύουν ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί σήμερα με αυτά τα ποσοστά μπορούν από τώρα να πλαισιώσουν τον κ. Μητσοτάκη έντιμα και ειλικρινά. Οσο για τον κ. Τσίπρα, αν θέλει να πείσει για τις προθέσεις του, ας κάνει τώρα ό,τι δεν έκανε πέρυσι τον Αύγουστο όταν γύρισε την πλάτη στους 224 βουλευτές που ψήφισαν να παραμείνει η χώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά και προκήρυξε εκλογές. Πολύ περισσότερο και πολύ πριν από την απλή αναλογική, ο τόπος χρειάζεται συνεννόηση και απλή λογική.

Οι κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης φαίνεται να αρέσκονται στους ρόλους του νυν και του επόμενου, ας μην υποτιμούν όμως τη δύναμη της αλήθειας στην οποία συμφωνούν ολοένα και περισσότεροι πολίτες. «Αν είχαν βάλει όλοι πλάτη από την αρχή, θα είχαμε βγει προ πολλού από τα μνημόνια». Δεν το κάναμε τότε, ας το κάνουμε τώρα.