Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. , με το επικείμενο Συνέδριο του και την εκλογή νέας ηγεσίας στις 14 Ιούνη, βάζει το τελευταίο του στοίχημα.
Στις προσυνεδριακές διαδικασίες συμμετείχαν πάνω από 10.000 μέλη, αριθμός καθόλου ευκαταφρόνητος δεδομένων των συνθηκών στη χώρα και μετά από μια εκλογική ήττα στα όρια της ταπείνωσης.
Και μόνο αυτό το δεδομένο καθιστά περιττή τη συζήτηση για το αν αξίζει τον κόπο, αλλά κι από μόνο του δε μας λέει προς τα πού να πάμε για να κερδίσουμε το στοίχημα.
Μετεξέλιξη, ανανέωση, μεταρρύθμιση, δικαίωση είναι αρκετά δημοφιλείς έννοιες που προτείνονται ως κεντρική ιδέα της επόμενης μέρας. Όλες έχουν την αξία τους και το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να τις υπηρετήσει με συνέπεια και καθαρότητα.
Καμιά συζήτηση για το αύριο, ωστόσο δεν οδηγεί πουθενά αν δεν καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και φτάσαμε από το 45 στο 4,5%.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει πρόβλημα στρατηγικού προσανατολισμού στην πολιτική του πρόταση.
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της χώρας είναι το ζητούμενο και η ιστορική ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή το 1992 για την κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα δεν έχει σοβαρό αντίλογο και δεν επιτρέπει αυταπάτες και παλινδρομήσεις.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει ανάγκη όρκων στη μεταρρύθμιση, γιατί υπάρχει στη μήτρα που το γέννησε.
Όλες οι μεταρρυθμίσεις που είναι όρθιες σήμερα από το ΕΣΥ και το ΑΣΕΠ μέχρι την Αυτοδιοίκηση και το Κράτος Δικαίου, έχουν σφραγίδα ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ακόμη και η πρωτοφανής δημοσιονομική προσαρμογή των τελευταίων ετών οφείλεται κατά 85% στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Άλλοι είναι που πρέπει να αποδείξουν ότι πιστεύουν στην πράξη και όχι στα λόγια στη διαρκή ανάγκη μεταρρυθμίσεων, όχι το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει πρόβλημα προώθησης και ανάδειξης νέων προσώπων, τουναντίον.
Οι δύο τελευταίοι Πρόεδροι του, έδωσαν απλόχερα χώρο και νευραλγικούς ρόλους σε νέα πρόσωπα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την κατάρρευση μας.
Πολλοί συγχέουν την ανανέωση που είναι αδήριτη ανάγκη για κάθε ζωντανό οργανισμό, με τα νέα πρόσωπα.
Ανανέωση είναι η δυναμική συμμετοχή της νέας γενιάς που επηρεάζει θέσεις, πρόγραμμα, κατευθύνσεις και ως εκ τούτου εντελώς φυσιολογικά αναλαμβάνει και πρωταγωνιστικό ρόλο. Με μια πρόσκαιρη αναλαμπή το 2009, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι ελκυστικό για τους νέους, γιατί δεν παράγει προσδοκία.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει κρίση ταυτότητας, όπως όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη. Ο συνδυασμός του κεκτημένου του κράτους Πρόνοιας με την ανταγωνιστικότητα και τελικά της ευημερίας των λαών με τις επιδιώξεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αποδεικνύεται δύσκολη (ή μήπως άλυτη;) άσκηση για τους Σοσιαλδημοκράτες.
Η κρίση ταυτότητας για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., πήρε δραματικό χαρακτήρα κι έγινε καθολική με το ξέσπασμα της κρίσης, παρασύροντας όλα τα στοιχεία που συγκροτούν και συνθέτουν την ταυτότητα του κόμματος [πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικές συμμαχίες, ιστορία, παραταξιακός χαρακτήρας].
Αξίζει να θυμηθούμε τα κομβικά σημεία αυτής της κρίσης.
– Τα τελευταία 5 χρόνια σημειώθηκε έκρηξη κοινωνικών ανισοτήτων και η de facto ταύτιση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με αυτή την εξέλιξη , έθεσε σε καθολική αμφισβήτηση το σοσιαλδημοκρατικό του χαρακτήρα, θρυμματίζοντας τις κοινωνικές του συμμαχίες. Το DNA του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν εξ ορισμού ασύμβατο με το ΔΝΤ, όπως είχα πει στην Κ.Ο. του ΠΑ.ΣΟ.Κ. , το Μάρτη του 2010.
– Η μοιραία απόφαση του 2010 να πάρουμε μόνοι μας την ευθύνη, υπήρξε καθοριστική σε ένα άλλο πεδίο ταυτότητας.
Το θέμα εδώ δεν είναι ότι πράξαμε το πατριωτικό μας καθήκον, αλλά ότι με την απομόνωση μας, δώσαμε άπλετο χώρο στην ανιστόρητη θέση περί καταστροφής της χώρας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η καθαρή αλήθεια ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. άλλαξε την Ελλάδα από μια χώρα των Νοτιοδυτικών Βαλκανίων, σε μια χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, έχει διαστραφεί αφάνταστα, θέτοντας σε αμφισβήτηση την Ιστορία μας και μάλιστα στη νέα γενιά, που δεν την έζησε, αλλά πιστεύει ότι τη βιώνει ως συνέπεια.
– Το καταλυτικό γεγονός στη συρρίκνωση μας ήταν η απώλεια ενός άλλου στοιχείου ταυτότητας, του παραταξιακού μας χαρακτήρα. Η εγκατάλειψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από εκατοντάδες στελέχη του που άσκησαν εξουσία και μάλιστα ανώτατη με τελευταία πράξη του δράματος το απονενοημένο διάβημα του Γιώργου Παπανδρέου, υπήρξε πρωτοφανής στα πολιτικά χρονικά , τουλάχιστον της Ελλάδας.
Όσοι υποτιμούν το γεγονός, ας κάνουν τη σύγκριση με την αντίστοιχη στάση των κορυφαίων στελεχών και την εκλογική επίδοση της Ν.Δ. Όσοι πάλι βιάζονται να δώσουν ερμηνείες που εστιάζονται στα πρόσωπα εντός και εκτός ας αξιολογήσουν τι περισσότερο χωρίζει τα κορυφαία μας στελέχη μεταξύ τους από όσο χωρίζουν τα γεγονότα του 1993 τη ΝΔ με την απώλεια της δεδηλωμένης μέσα στη Βουλή, όχι στο … twitter.
– Η φοβερή πενταετία για τη χώρα και τους πολίτες της, έκλεισε με το χειρότερο δυνατό τρόπο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που δεν είχε την ελάχιστη ευκαιρία να πει τη μόνη αλήθεια που του είχε απομείνει, ότι δηλαδή έστω με επώδυνο τρόπο που δεν ήταν επιλογή μας, το πρόγραμμα πέτυχε και βγήκαμε στις αγορές.
Η μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και οι πρόωρες εκλογές, μπορεί να ήταν οδυνηρή για τη Ν.Δ. και τον κο Σαμαρά, αλλά για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν ο ορισμός της αδικίας στην όντως ηρωική του προσπάθεια. Ο ρόλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σ’ αυτή την πενταετία θα αναγνωριστεί, αλλά όχι σε πρώτο χρόνο, όπως δυστυχώς πιστεύουν αρκετοί.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Είμαστε σε τόσο δυσμενή θέση που χειρότερα δεν γίνεται, αλλά δεν έχουμε να λύσουμε και το… Μεσανατολικό .Όπως και για τη χώρα, έτσι και για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. , μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Ενότητα και οργάνωση, υπομονή κι επιμονή χρειαζόμαστε και τον κόσμο μας θα τον βρούμε πιο εύκολα απ’ όσο σήμερα φαίνεται, γιατί έχουμε ισχυρές παρακαταθήκες. Ο «χώρος ΠΑΣΟΚ» υπάρχει στην κοινωνία, απλά δεν μας αναγνωρίζει. Μεγάλος σύμμαχος μας σ’ αυτή την προσπάθεια δεν είναι άλλος από το ΣΥΡΙΖΑ!!!!
Δεν αναφέρομαι στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν κάθε μέρα στο δημόσιο βίο, τη Βουλή και τα Υπουργεία. Ούτε καν αναφέρομαι στο 3ο Μνημόνιο που θα υπογράψουν αυτοί που, σχήμα λόγου, θα έσχιζαν τα προηγούμενα.
Αναφέρομαι στο προπατορικό αμάρτημα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, που διέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη προ των πυλών της εξουσίας, μοιράζοντας συνειδητά ψεύτικες υποσχέσεις, από τον ΕΝΦΙΑ μέχρι και την 13η σύνταξη και από τα λιμάνια μέχρι τα αεροδρόμια.
Αν άξιζε μια φορά κόλαφος για το παρεξηγημένο λεφτά υπάρχουν το 2009 κι αν άξιζε δύο φορές κόλαφος στα Ζάππεια του κου Σαμαρά το 2012, τότε οι υποσχέσεις του κου Τσίπρα κινούνται στα όρια της ύβρεως κατά την αρχαιοελληνική της εκδοχή. Κατ’ αυτή την έννοια η 25η Γενάρη δεν ήταν αρχή , αλλά τέλος. Το τέλος της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης.