Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σας διαβεβαιώνουμε ότι τις λίγες μέρες που απομένουν θα δώσουμε τη μάχη των εκλογών με όλες μας τις δυνάμεις, με πίστη και αισιοδοξία ότι μπορούμε να πάμε καλά με τη συμβολή όλων σας.

Η πραγματική οργή και αγανάκτηση του κάθε λαϊκού ανθρώπου να εκφραστεί με συνειδητή ψήφο προς το ΚΚΕ. Το μοναδικό Κόμμα που αγωνίζεται με συνέπεια και ανιδιοτέλεια για το δίκιο των εργατοϋπαλλήλων, τα δικαιώματα των νέων, των γυναικών, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, για να οργανωθεί η λαϊκή αλληλεγγύη. Που σήμερα πρωταγωνιστεί στην οργάνωση του αγώνα του λαού για την κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και την ανάκτηση των απωλειών.

Δεν παραβλέπουμε ότι οι επερχόμενες εκλογές διεξάγονται μέσα σε συνθήκες ισχυρής πόλωσης μεταξύ των δύο κυρίαρχων πυλώνων, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος τους είναι ο αποπροσανατολισμός και η συσπείρωση ψηφοφόρων. Κρύβουν από το λαό ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός των εργαζομένων, δηλ. η πολιτική που από τη μια ενισχύει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και από την άλλη οδηγεί την πλειοψηφία του λαού στη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση. Αυτή η πολιτική εκπορεύεται από την ΕΕ, τη διακρατική ένωση των μονοπωλίων, τα οποία κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους και καθορίζουν την κυρίαρχη πολιτική. Την εφαρμόζουν κυβερνήσεις και κόμματα πιστά στον ευρωμονόδρομο, στην εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, στους νόμους της αγοράς και τις 4 ελευθερίες της συνθήκης του Μάαστριχτ. Την διαμορφώνουν τόσο σε επίπεδο ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΔΝΤ, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Οι 2 βασικοί πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος, όντας πιστοί σε όλα τα παραπάνω, προσπαθούν με κάθε τρόπο να παγιδεύσουν το λαό στη λογική της διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής. Γι αυτό και διαγκωνίζονται όλο και πιο έντονα, για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής, μέσα από μια κάλπικη και ανούσια αντιπαράθεση, μακριά και πέρα από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική-λαϊκή οικογένεια.

Η ΝΔ ποντάρει στο φόβο για να συντηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Ορθώνει το σκιάχτρο της επερχόμενης καταστροφής αν δε συνεχιστεί η δική της εκδοχή πολιτικής υπέρ των μονοπωλίων. Επικαλείται τη σταθερότητα και την ανάγκη να μην τεθούν δήθεν σε κίνδυνο οι θυσίες του ελληνικού λαού. Τα τρομοκρατικά διλήμματα δεν αφορούν κυρίως το διπολικό καβγά της με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα. Οι εκβιασμοί και τα διλήμματα απευθύνονται, πάνω από όλα, στο λαό και στόχο έχουν να τον τρομοκρατήσουν, να τον καθυποτάξουν στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο και τα νέα δεινά που αυτός φέρνει.

Η κυβέρνηση λέει ψέματα, όταν ισχυρίζεται ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα μπορούν ν’ αποτραπούν, αν υπάρξει πολιτική σταθερότητα και καθησυχαστούν οι δανειστές. Γιατί, τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι απλά και μόνο απαιτήσεις των δανειστών. Είναι εδώ και χρόνια κατευθύνσεις της ΕΕ, η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και την Ευρώπη, για να γίνει ακόμη πιο φτηνό το εργατικό δυναμικό. Σε όλες τις χώρες της ΕΕ – Ευρωζώνης γίνονται τέτοιες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις με δεξιές (π.χ. Γερμανία) ή σοσιαλδημοκρατικές (π.χ. Γαλλία, Ιταλία) κυβερνήσεις.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, καθώς και άλλα κέντρα του κατεστημένου (ΣΕΒ, ΜΜΕ κ.λπ.), κάνουν συνεχώς λόγο για «ανάγκη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων, ακόμη κι αν δεν μας τις ζητήσουν». Αυτήν την πραγματικότητα κρύβει από το λαό και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεταρρυθμίσεις που κι αυτός προτείνει είναι στη λογική της ΕΕ και των επιχειρηματιών.

Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει κυρίως στην αγανάκτηση και καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι αρκεί να φύγουν αυτοί που κυβερνούν τώρα, να έρθει αυτός στην κυβερνητική εξουσία, να αλλάξει ορισμένα πράματα στον τρόπο υλοποίησης της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου και να ανακουφιστεί δήθεν ο λαός. Λέμε δήθεν γιατί είναι οι ίδιοι που διαβεβαιώνουν ότι η πολιτική τους θα κινηθεί εντός των τειχών της ΕΕ και δε θα προβούν σε μονομερείς ενέργειες αλλά θα διαχειριστούν με ολίγον διαφορετικό μείγμα την ισχύουσα πολιτική. Ακολουθεί παλιά κόλπα του ΠΑΣΟΚ και θα επιδιώξει η επιλογή του λαού να γίνει μεταξύ «ικανών και ανίκανων», «διεφθαρμένων και καθαρών» προσώπων, επικεντρώνοντας σ αυτά τα ζητήματα και όχι στο σύστημα που τα γεννά και τα θρέφει. Εδώ να επισημάνουμε ότι τα κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα τα βολεύει η σκανδαλολογία, γιατί εμποδίζει το λαό να δει την ουσία του προβλήματος και τον οδηγεί να επικροτεί επιφανειακές αλλαγές.

Θα το πούμε για άλλη μία φορά: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση υπέρ του λαού. Επιδιώκοντας να είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές, ολοκλήρωσε με γοργούς ρυθμούς την πορεία μετατροπής του σε κόμμα αστικής αντιλαϊκής διαχείρισης. Κρύβει τις αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και αθωώνει το εκμεταλλευτικό πρόσωπο του καπιταλισμού, της εξουσίας του κεφαλαίου.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δίνει διαπιστευτήρια στους δανειστές, στην ΕΕ, στις «αγορές», αλλά και τους καλεί να εμπιστευθούν και να στηρίξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα συμφέροντά τους (βλ. συναντήσεις με ΣΕΒ, ταξίδια σε Τέξας, Κόμο, συναντήσεις με επενδυτικά funds στο Σίτι του Λονδίνου). Εχει, και φραστικά πλέον, εγκαταλείψει τις διακηρύξεις για «ακύρωση» και «κατάργηση» του μνημονίου και κυρίως των εφαρμοστικών νόμων, για ανάκτηση των απωλειών του λαού, επιστροφή του 13ου – 14ου μισθού, της 13ης – 14ης σύνταξης, κατάργηση των χαρατσιών. Οι ίδιοι οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι θα χτυπήσουμε δυνατά το χέρι, δε θα μπούμε σε διαπραγματεύσεις, θα καταργήσουμε με ένα νόμο τα μνημόνια. Αυτά είναι καταγεγραμμένα τηλεοπτικώς, ραδιοφωνικώς και εντύπως. Απ όλα αυτά δεν έχει απομείνει ουσιαστικά τίποτα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τα ευρωπαϊκά εξάμηνα, δηλαδή τα «μνημόνια διαρκείας» σε βάρος των λαών. Στο πλαίσιο αυτό, προχωράει τις συμμαχίες του με πρώην στελέχη, υπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, κ.λπ. που έχουν στηρίξει τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα.

Την ίδια στιγμή, αξιοποιώντας μια ψεύτικη «ριζοσπαστική» ρητορεία οπορτουνιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό του, ιδιαίτερα της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας», ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εγκλωβίσει αριστερό κόσμο, νέους εργαζόμενους με προβληματισμό και αγωνιστική πολιτική διάθεση. Επαναλαμβάνεται και εδώ το γνωστό και χιλιοπαιγμένο έργο της σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ παλιότερα, που εμφανίζει και μια «αριστερή» τάση, η οποία δήθεν πιέζει την ηγεσία, δίνοντάς της στην πραγματικότητα αριστερό άλλοθι. Ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, αποδείχτηκε χρήσιμος για το κεφάλαιο, προκειμένου να υπονομεύσει το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Όχι μόνο δεν αξιοποίησε το υψηλό του ποσοστό για να δυναμώσει η λαϊκή κινητοποίηση, αλλά, αντίθετα, καλλιέργησε και τη λογική της αναμονής, της ανάθεσης, περιορίζοντας τη λαϊκή παρέμβαση στη συμμετοχή στις εκλογές και στην επιλογή για το ποιος θα ασκεί την αντιλαϊκή πολιτική από κυβερνητική θέση. Συνέβαλλε με τις διαρκείς κωλοτούμπες και τις θέσεις του στο να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι απαιτήσεις του λαού.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ακόμα και καλοπροαίρετα «μα καλά είναι το ίδιο η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ;» Ποτέ κανένα κόμμα δεν ήταν το ίδιο με το άλλο. Κι αν θέλετε η ΝΔ με το ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαφορές πολιτικές, ιδεολογικές, ακόμα και ιστορικές. Ταυτίζονται όμως και συγκλίνουν ως προς τη στρατηγική τους κατεύθυνση, κινούνται σε 2 διαφορετικές ράγες του ίδιου όμως αντιλαϊκού δρόμου, της ΕΕ κ της εξουσίας των μονοπωλίων. Οι διαφορές τους εκφράζουν υπαρκτές διαφορές τμημάτων της αστικής τάξης και των επιχειρηματιών τόσο στη χώρα μας όσο και μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Η μία άποψη (της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), που αυτή τη στιγμή είναι κυρίαρχη στην ΕΕ (βασικά της Γερμανίας), μιλάει για περιοριστική πολιτική. Δηλαδή, συνέχιση των αυστηρών μέτρων λιτότητας έτσι ώστε να μπορέσει να βγει η κάθε χώρα από την κρίση. Πρόκειται για το δρόμο που ήδη γνωρίσαμε με την όξυνση των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων (μισθοί, δικαιώματα, υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό, πρόνοια κλπ.) μέσα από τα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα που θωράκισαν το οπλοστάσιο της αστικής τάξης, ώστε να συνεχίσει να κερδοφορεί σε βάρος λαού. Η άλλη άποψη (του ΣΥΡΙΖΑ) μιλάει για πιο επεκτατική πολιτική, δηλαδή για μια δημοσιονομική χαλαρότητα ώστε να αναπτυχθεί λίγο η ρευστότητα για να δοθεί χρήμα σε επιχειρηματίες να κάνουν επενδύσεις, να δανείσουν δηλαδή οι τράπεζες και να ανασάνει η οικονομία. Πρόκειται για μια συνταγή διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που έχει δοκιμαστεί τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ιαπωνία και αλλού, δοκιμάζεται σε Γαλλία, Ιταλία και αποδείχθηκε στην πράξη πως δεν είναι καθόλου θαυματουργή για τα λαϊκά στρώματα, τα οποία συνέχισαν να στενάζουν, με υψηλά ποσοστά ανεργίας, κατακρεούργηση δικαιωμάτων, μισθών και οικονομική ανέχεια. Και τα 2 μίγματα πολιτικής επιβάλλουν τη λήψη διαρθρωτικών μέτρων προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου ανεξάρτητα από το αν οι αντίστοιχες χώρες έχουν ή όχι μνημόνια, τρόικα, υψηλό ή χαμηλό δημοσιονομικό χρέος. Επομένως οι διαφορές μεταξύ των δύο πόλων, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν τα επιμέρους ζητήματα και όχι τη βασική ουσία. Έχουν να κάνουν με τον τρόπο, το χρόνο και το μέγεθος των απωλειών των εργαζομένων, τους όρους σφαγής τους για τα κέρδη των μονοπωλίων.

Επίσης δεν είναι το ίδιο το κούρεμα που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ με την επιμήκυνση του χρέους που λέει ο Σαμαράς(αν και τώρα τελευταία φαίνεται να ταυτίζονται και ως προς αυτό). Και οι δύο εκδοχές όμως θα οδηγήσουν σε νέους αντιλαϊκούς νόμους για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτή είναι η ουσία. Γιατί αυτό επιβάλλει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, αυτό επιβάλλουν οι δεσμεύσεις στα πλαίσια της ΕΕ είτε μείνει η τρόικα είτε φύγει. Όλα τα αντιλαϊκά μέτρα θα είναι πανταχού παρόντα και μετά, αν δεν ακολουθήσεις πολιτική ρήξης και ανατροπής των συμφωνιών, αν δεν πεις «δεν αναγνωρίζω το χρέος». Διότι αν το καλοσκεφτούμε, πως προέκυψε το χρέος; Ευθύνεται τάχα ο ελληνικός λαός για τη δημιουργία του ή μήπως επωφελήθηκε από την αποπληρωμή του; Να το πούμε ξεκάθαρα: Το χρέος οφείλεται στην παρέμβαση του κράτους για την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν υπάρχει καπιταλιστικό κράτος είτε σε φάση ανάπτυξης είτε σε φάση κρίσης που να μην διατηρεί χρέος και να μη δανείζεται. Μόνο που τα δάνεια δεν πάνε για μισθούς και συντάξεις αλλά δίνονται απλόχερα στο μεγάλο κεφάλαιο. Το ελληνικό χρέος λοιπόν οφείλεται στα κίνητρα και τις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, στις συνέπειες από την ένταξη και ενσωμάτωση σε ΕΕ και Ευρωζώνη, στις συνέπειες της ελεύθερης αγοράς, στις νατοϊκές και στρατιωτικές δαπάνες για τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς, στο κόστος των Ολυμπιακών αγώνων και στους όρους του δανεισμού. Άρα λοιπόν το χρέος δεν είναι του λαού, το έφεραν τα ίδια τα κέρδη το καπιταλισμού. Αυτή η αντικειμενική αλήθεια ακούγεται μόνο από το ΚΚΕ και από κανένα άλλο κόμμα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι και οι δύο πόλοι, παρά τις διαφορές τους, εξαπατούν το λαό, υποσχόμενοι το ίδιο πράγμα: Οτι, αν πάρει μπροστά η καπιταλιστική οικονομία, θα ωφεληθεί ο λαός. Λένε ψέματα. Η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη θα πατήσει πάνω στα ερείπια των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων, δε θα δώσει αξιοπρεπή δουλειά στα εκατομμύρια ανέργους. Τα λεγόμενα «συγκριτικά» πλεονεκτήματα για την ανασύνταξη της οικονομίας της χώρας, που επικαλούνται κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν τις δυνατότητες των μεγάλων επιχειρήσεων γι’ ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.

Η ανάκαμψη ακόμη κι αν επιτευχθεί, θα είναι αδύναμη και μάλιστα σε περίοδο που η ύφεση σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και η υπερχρέωση κρατών προμηνύουν νέο κύκλο πιο βαθιάς κρίσης. Γι’ αυτό και το κεφάλαιο επιμένει για «εθνική συναίνεση», που δεν αρνούνται ούτε οι ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβίζοντας το λαό στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η κόντρα τους αφορά ποιος θα έχει το «πάνω χέρι».

Από το νέο φαγοπότι του κεφαλαίου μόνο ψίχουλα θα πέσουν για το λαό. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται και τάζουν μόνο ψίχουλα προς την «ακραία φτώχεια», που κι αυτά θα προκύψουν από την αφαίμαξη των υπόλοιπων εργαζομένων και θα εξανεμιστούν την επόμενη μέρα απ’ το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων. Και οι δύο προωθούν την πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου με μέτρα του τύπου «παίρνω από τους φτωχούς για να ενισχύσω τους εξαθλιωμένους» και τα οποία δε στοιχίζουν για το κεφάλαιο. Υπηρετούν το στόχο του κεφαλαίου, να είναι η βάση των μισθών και των συντάξεων το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα της εξαθλίωσης.

Ο ένας μοιράζει τα «κοινωνικά μερίσματα», ο άλλος υπόσχεται συσσίτια και επιστροφή της 13ης σύνταξης μόνο για τους πιο εξαθλιωμένους συνταξιούχους.

Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα. Κριτήριο της στάσης και της πάλης του λαού πρέπει να είναι οι σύγχρονες ανάγκες του ίδιου και των παιδιών του. Κριτήριο πρέπει να είναι και οι τεράστιες δυνατότητες, που προσφέρουν η τεχνολογία, η επιστήμη, οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, αν όλα αυτά μπουν στην υπηρεσία του λαού.

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων να μην πέσουν στην παγίδα του μικρότερου κακού. Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά: Τα προηγούμενα χρόνια εναλλάχθηκαν κυβερνήσεις αυτοδύναμες και συνεργασίας, εκβιάζοντας τη λαϊκή ψήφο, πότε με το φόβο του «χειρότερου» πότε με την αυταπάτη του «μικρότερου» κακού. Τι άλλαξε, όμως, για το λαό; Όσο η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη στα δεσμά της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που έχει φάει τα ψωμιά του και σαπίζει, η παγίδα του «μικρότερου κακού» οδήγησε σε νέα μεγαλύτερα δεινά για τον εργάτη, τον αγρότη, τον αυτοαπασχολούμενο, τη νεολαία Έτσι ο λαός αποδέχεται τη μείωση των απαιτήσεων του και εγκλωβίζεται στη λογική ότι δεν αλλάζει τίποτα.. Ανάγκη για τον ίδιο είναι να απαλλαγεί από τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και την πολιτική τους, να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Η σημερινή κατάσταση – ελληνική και διεθνής – δεν επιτρέπει άλλο χαμένο χρόνο.

Μην ακούτε ορισμένους που λένε δήθεν ότι το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει ή αποφεύγει να συμμετέχει σε αριστερή κυβέρνηση για να ασκεί μόνο κριτική χωρίς να αναλαμβάνει ευθύνες. Συμμετέχεις, συνεργάζεσαι με κάποιον όταν συμφωνείς σε ορισμένα ζητήματα στρατηγικής σημασίας και γενικότερα. Εδώ δεν υπάρχει συμφωνία ούτε για τα βασικά.(ΕΕ,χρέοςκλπ)

Λένε ορισμένοι «εντάξει αυτά» όμως ας λύσει μια αριστερή κυβέρνηση ένα, δύο, τρία μικρά ζητήματα προκειμένου να ανακουφιστεί ο λαός. Είναι επικίνδυνη λογική που αν μπλέξεις, δεν πρόκειται ούτε να λύσεις, ούτε να ξεφύγεις, γιατί και τα δήθεν μικρά καθορίζονται από τα μεγάλα. Ακόμη και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ είναι κενό γράμμα, αφού δεν αγγίζει τους χιλιάδες εργαζόμενους, ιδιαίτερα νέους, που δουλεύουν με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και δεν παίρνουν ούτε κι αυτόν το μειωμένο κατώτατο μισθό. Άλλα κι έστω ότι περνάει το 751 ως κατώτερος μισθός, θα σου πει ο εργοδότης για όλους αυτούς που είναι πάνω από 750 γιατί να τους δίνουν 900 ή 1000. Γι αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε τη σχετική πρόταση νόμου του ΚΚΕ, που ταυτόχρονα με το αίτημα για 751 βασικό μισθό έθετε το ζήτημα της επαναφοράς των Συλλογικών συμβάσεων και κατάργησης των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Επίσης, σε πολλές χώρες της ΕΕ η αποσπασματική αύξηση του κατώτατου μισθού, χωρίς επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, χρησιμοποιήθηκε για να συμπιεστεί ο μέσος μισθός. Να λοιπόν που μας χωρίζει άβυσσος ακόμα και στα μικρά!

Όλα αυτά πρέπει να τα ζυγίσει καλά πριν την κάλπη ο κάθε λαϊκός άνθρωπος και με θάρρος να ρίξει ΚΚΕ. Τώρα πια έχει εμπειρία. Το κύριο δεν είναι ποια κυβέρνηση θα προκύψει – στο κάτω κάτω υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι που συγκλίνουν στρατηγικά με τα δύο πρώτα κόμματα και μπορούν εύκολα να συνεργαστούν (βλ. ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, κόμμα ΓΑΠ κλπ). Το κύριο είναι αν θα μπορέσει ο ίδιος ο λαός, το εργατικό λαϊκό κίνημα να γίνει πραγματικά «αξιωματική αντιπολίτευση» σήμερα, για να πάρει αύριο την εξουσία. Είναι λοιπόν ανάγκη να υπάρχει το ΚΚΕ ενισχυμένο την επόμενη μέρα, για να δυναμώσει η πάλη του λαού προς αυτή την κατεύθυνση.

Γιατί την επόμενη μέρα, όποια κι αν είναι η νέα κυβέρνηση, όπως κι αν ονομαστεί αριστερή, αντιμνημονιακή, πατριωτική, θα είναι εδώ και θα συνεχίζουν να ματώνουν το λαό η ΕΕ και τα «μνημόνια διαρκείας», παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, που ζητάει το κεφάλαιο, για να γίνει πιο ανταγωνιστικό στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Θα είναι εδώ το σύνολο των αντιλαϊκών νόμων, που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις και τους οποίους δεν πρόκειται να καταργήσουν. Θα είναι εδώ το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, εγχώρια και ξένα, που έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, την πραγματική εξουσία και θα απαιτούν ακόμη περισσότερα προνόμια, σε βάρος πάντα του λαού.

Επομένως την επόμενη μέρα χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ για να έχει ο λαός που να ακουμπήσει. Για να μην τον ξεγελάσουν και πάλι, μ’ εκβιασμούς και αυταπάτες. Για να αναγεννηθεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα, να συγκροτηθεί και να δυναμώσει η κοινωνική λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Να απομονωθεί και να ηττηθεί η φασιστική ιδεολογία και δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Για να ανοίξουμε το δρόμο για τη μοναδική λύση υπέρ του λαού, τη μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για τη λαϊκή ευημερία, με την εργατική τάξη, το λαό στο τιμόνι της εξουσίας. Δυνατό ΚΚΕ, γιατί αποτελεί τη δύναμη που, χωρίς υποχωρήσεις και παλινωδίες, πρωταγωνιστεί στην οργάνωση του αγώνα του λαού για την κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και την ανάκτηση των απωλειών. Αγωνίζεται με συνέπεια και ανιδιοτέλεια για το δίκιο των εργατοϋπαλλήλων, τα δικαιώματα των νέων, των γυναικών, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, για να οργανωθεί η λαϊκή αλληλεγγύη.

Δυνατό ΚΚΕ, γιατί παλεύει ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και πολέμους που γίνονται ή προετοιμάζονται για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο σίγουρο κόμμα, εγγύηση για το λαό. Είναι δύναμη εμπιστοσύνης που από την επομένη των εκλογών θα συνεχίσει να παλεύει για να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής στις εξελίξεις. Η ενίσχυσή του είναι γροθιά στο φόβο και πραγματική ελπίδα για το λαό.

Φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισσες

Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε το πόσο κρίσιμες είναι οι μέρες ως τις 25 Γενάρη. Όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ πιστεύω πως είμαστε αποφασισμένοι να τα δώσουμε όλα προκειμένου να πετύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα, να μη χαθεί ούτε μια μέρα, να μιλήσουμε με τον περίγυρο μας, να εντάξουμε κι΄ άλλους στη δουλειά, να πείσουμε τους αναποφάσιστους, έχουμε πλούσιο οπλοστάσιο επιχειρημάτων. Από σήμερα με το κάλεσμα της ΚΕ, με τα φυλλάδια, με το ψηφοδέλτιο να μην αφήσουμε σπίτι που δεν θα φτάσει το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα το σύνθημα την επόμενη μέρα, ΚΚΕ ΔΥΝΑΤΌ, ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΌ

Γεια σας και καλή δύναμη!