Η μεγάλη μάζα των ινδουιστών πιστών σήμερα αποτελεί το 80% των κατοίκων της Ινδικής χερσονήσου.
Καμιά δύναμη πιστεύουν οι απλοί πιστοί δε μπορεί να διαταράξει τη συνέχεια της θρησκευτικής τους παράδοσης.
Έτσι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι με αφέλεια στη σκέψη και απλότητα στην καρδιά λατρεύουν ένα πολύ μεγάλο αριθμό θεών και θεαινών.
Αυτή τη λατρεία άλλοτε την προσφέρουν μόνοι τους ”εις τους οίκους τους” και άλλοτε στους μεγάλους, τους πλούσιους ή τους μικρούς και φτωχούς ναούς.
Πολλοί ναοί βρίσκονται στις όχθες ”ιερών ποταμών”, όπως του Γάγγη.
Στις όχθες του καίνε τα λείψανα των νεκρών και σκορπίζουν τη στάχτη τους πάνω στα αγιασμένα” νερά του.
Η μετάβαση στο Γάγγη, όπου βαπτίζονται, είναι όνειρο ζωής, όπως ήταν άλλοτε το ιερό προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ των Ιουδαίων και η Μέκκα σήμερα για τους Μουσουλμάνους.
———————————-
Η προστασία και η λατρεία των αγελάδων είναι επίσης από τα πιο βασικά ιερά καθήκοντα των πιστών και τα τηρούν με απόλυτη ευλάβεια.
Έχει υπολογιστεί ότι υπάρχουν σήμερα σ΄ολόκληρη τη χώρα της Ινδίας 400.000.000 αγελάδες.
Οι περισσότερες δεν ανήκουν σε κανένα, αλλά είναι αδέσποτες.
Θεωρούνται ιερά και απαραβίαστα ζώα.
Γι΄αυτό πάνε κι έρχονται, μπαίνουν και βγαίνουν όπου θέλουν.
Μπαίνουν σε σπίτια, μαγαζιά, ναούς και σχολεία.
Το να φάει ακόμα και ο πιο πεινασμένος κρέας αγελάδας θεωρείται η πιο μεγάλη αμαρτία.

Ακόμη κι αυτός ο τόσο φωτισμένος δημοκράτης Μαχάτμα Γκάντι είχε εκφραστεί κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο υπέρ του σεβασμού και της αγάπης για τις αγελάδες.
——————————
Η προσφυγή στους γκουρού ( ιερούς δασκάλους και καθοδηγητές), στους ασκητές και ερημίτες είναι ένα άλλο από τα πιο ουσιαστικά καθήκοντα της ινδουιστικής θρησκείας
Στους γκουρού οι πιστοί εξομολογούνται και ζητούν ευλογία και καθοδήγηση.
Eκτός από τους γκουρού στην Ινδία σήμερα υπάρχουν πολλά επαγγέλματα, που είναι άγνωστα στο δυτικό κόσμο.
Άγιοι, επαίτες, φακίρηδες, μάγοι φιδιών, γιόγκι, αστρολόγοι και ακόμα πολλά άλλα.
Για να γίνει κανείς άγιος, θα μακρύνει τα μαλλιά του, τα γένια του, θα πετάξει όλα τα ρούχα του, κρατώντας μόνο ένα κουρέλι γύρω από τα σκέλη, θα αλειφθεί με στάχτη.
Ο άγιος παύει κάθε σχέση με την οικογένειά του και το περιβάλλον του.
Είναι ο πνευματικός πατέρας, που ξέρει καλά τι θέλουν οι θεοί, και οπουδήποτε κι αν βρεθεί, μπορεί να ξαπλώσει και ν΄αρχίσει τις προσευχές μιλώντας με τον εαυτό του.

Όσον αφορά τους φακίρηδες, για να γίνει κανείς, είναι πολύ δύσκολο.
Πρέπει να εξασκηθεί πολύ καιρό και να υποβάλει το σώμα του σε μεγάλες ταλαιπωρίες.
Κι ο φακιρισμός είναι επάγγελμα και όχι θρησκευτική απασχόληση.
Οι φακίρηδες ξαπλώνουν πάνω σε καρφιά, τρυπιούνται με σπαθιά, πατάνε σε αναμμένα ξύλα, χωρίς να χάνουν την ηρεμία τους.

Το γιόγκι από την άλλη είναι μια μακρόχρονη προσπάθεια να υποταχθούν με γυμναστική και εξάσκηση σε μια ορισμένη πειθαρχία οι ανθρώπινες αισθήσεις και ψυχικές εκδηλώσεις.
Οι γιόγκι αρχίζοντας από το σταμάτημα της αναπνοής, φτάνουν να ελέγχουν ορισμένες μυικές συσπάσεις, που κανονικά γίνονται αυτόματα χωρίς να επεμβαίνει η θέληση.
Παίρνουν τις περιεργότερες και κουραστικότερες θέσεις και μπορούν να μείνουν ακίνητοι ολόκληρες ώρες.
Με το πνευματικό γιόγκι πιστεύουν πως αναπτύσσονται η θέληση, η δύναμη για αυτοσυγκέντρωση, η αυτοκυριαρχία, η ελεύθερη σκέψη.
————————————-
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι επικρατέστερα στοιχεία στη θρησκεία του Ινδουισμού, που είδαμε, ήταν η μετεμψύχωση ή μετενσάρκωση, η γιόγκα, ο διαλογισμός και οι διάφοροι καθοδηγητές.
Εδώ να σχολιάσουμε για τη μετεμψύχωση ότι πολλοί σήμερα ανάμεσά μας, και χριστιανοί, την πιστεύουν και το έχουν αυτό ως ένδειξη προοδευτισμού, κατειλημμένοι από μια κενοδοξία και με σύγχυση θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Μ΄αυτόν τον τρόπο όμως αρνούνται τη διδασκαλία και το πρόσωπο του Θεανθρώπου Λυτρωτή μας, ο οποίος κήρυξε πολύ καθαρά, και ιδιαίτερα με την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, ότι μετά το θάνατο η ψυχή κρίνεται και παίρνει ανάλογη με τα έργα της θέση κοντά ή μακριά από Θεό, χωρίς να υπάρξει ποτέ μετάνοια που να μπορεί να διορθώσει κάτι.
Πάνω σ΄αυτό είναι κατηγορηματικός και ο απόστολος Παύλος : ”Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις”.
Δηλαδή μένει στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν και μετά ακολουθεί η κρίση.
Η δε παραβολή της κρίσεως προϋποθέτει ότι ο Θεός δίνει ευκαιρίες στον κάθε άνθρωπο όσο είναι στη γη να καθαρθεί και να ανεβεί πνευματικά.
Στην τελική όμως κρίση της δεύτερης παρουσίας του Χριστού στον κόσμο ο άνθρωπος με την ψυχή και το πνευματικό του σώμα περνάει στους φίλους του Θεού και αιώνια απολαμβάνει τις ανεκλάλητες ομορφιές του Παραδείσου ή ξεπέφτει οριστικά πλέον εκεί όπου θα βασανίζονται και οι δαίμονες.
Έτσι αποκλείεται η επιστροφή της ψυχής στη γη με σώματα φυτών ή ζώων, για να αποκαθαρθούν, όπως πιστεύουν οι ινδουιστές.
—————————————–
Στο σημείο του ”πνευματικού καθοδηγητικού ινδουισμού” να πούμε ότι υπάρχει μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα σ΄αυτή τη μορφή πνευματικότητας με τους ινδουιστές ασκητές και τους σπηλαιώτες αναχωρητές του ανατολικοβυζαντινού χριστιανισμού.
Καταγίνονταν και οι μεν και οι δε με σκληρές σωματικές ασκήσεις, σκληραγωγίες και νηστείες.
Είχαν δε και ακτημοσύνη.
Η διαφορά τους, μεγάλη κι αυτή, είναι ότι οι γκουρού έχουν δοξασίες για έναν απρόσωπο θεό, ενώ οι χριστιανοί ασκητές πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό, όπως Τον αποκάλυψε ο Θεός Λόγος που ενανθρώπισε.

Κι όλα αυτά όσον αφορά το θεωρητικό μέρος του Ινδουισμού.
Για περισσότερη γνωριμία στο επόμενο άρθρο.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός

Σημείωση: Τα σχετικά με τον Ινδουισμό σήμερα, είναι παρμένα από το βιβλίο του Γ. Μουστάκη ”Οι πέντε μεγάλες θρησκείες του κόσμου”.