Η Ευρώπη άναυδη παρατηρεί το αίμα αθώων που χύνεται στα  τεχνολογικά της  επιτεύγματα και στο χρυσοσκονισμένο περιτύλιγμα ενός επίπλαστου πολιτισμού.
Η Ευρώπη του Διαφωτισμού, του Βολταίρου και των μεγάλων ιδανικών και φιλοσόφων έχει αποκοπεί και από τις μεγάλες ρίζες της της Ελληνικής Παιδείας, τον Αριστοτέλη που εν πολλοίς υιοθέτησε πλήρως, τον Πλάτωνα και μια πλειάδα μεγάλων φιλοσόφων και στοχαστών …
Έχει πλήρως αποϊδεολογικοποιηθεί.
Σήμερα είναι η Ευρώπη του Διευθυντηρίων, των μνημονίων, των περικοπών των κοινωνικών δικαιωμάτων, της υπενοικίασης των εργατών, των επιθετικών Funds…
Είναι μια Ευρώπη της “οικονομίας ηλίθιε”, που συζητά υποκριτικά για όσους η ίδια  και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι, ξεριζώνουν από τις εστίες τους ή που τους χρησιμοποιούσαν κατά το δοκούν για την καταπολέμηση του “κομμουνισμού” των “σοβιέτ”, στην Ασία και στην Αφρική.
Είναι η Ευρώπη που δεν μπορεί να ενσωματώσει όσους ζήτησαν ή τώρα ζητούν δικαίωμα στην ευημερία της.
Μια ευημερία που στηρίχτηκε ή δημιουργήθηκε και από αυτούς.
Από μια άνιση συμμετοχή και την ληστρική τους εκμετάλλευση…
Είναι η ίδια που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία και επέτρεψε ή συνέβαλε σε ειδεχθή εγκλήματα πολέμου…
Αυτή η γερασμένη Ευρώπη όπου υψώνονται τείχη ανελευθερίας και καταπίεσης των πολιτών της δεν έχει μέλλον.
Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους και εκατομμύρια νεκρούς στο έδαφός της,  άνοιξε την ελπίδα της Ένωσης, της Ειρήνης, της Ολοκλήρωσης μιας κοιτίδας Δημοκρατίας, Αλληλεγγύης, Ισότητας και Αδελφοσύνης.
Δυστυχώς σήμερα το μέτρο των ηγετών της είναι μικρό και κοντόφθαλμο…
Επανερχόμαστε σε κείνες τις συνθήκες που έφεραν πόνο, αίμα και καταστροφή.
Ο πολιτικός προτεσταντισμός που επικρατεί στα ηγετικά της κλιμάκια με προεξάρχουσα την οικονομία και τις πολιτικές εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων υλικών και άυλων, ραντιέρηδων και βιομηχάνων, έχει χωρίς να το επιδιώκει, τα ίδια αποτελέσματα με αυτά της πολιτικής του τζιχάντ και του Χαλιφάτου.
Την αποσταθεροποίησή της και τελικά την διάλυσή της!
Τον αδύναμο και πιο κοντινό κρίκο στον ανηλεή γεωστρατηγικό πόλεμο επιβίωσης και επικράτησης.
Επειγόντως πρέπει να ξυπνήσει…
Πέρα από την ελίτ των ηγεσιών υπάρχουν και οι λαοί της…
Χρειάζεται αλλαγή πλεύσης.
Οι απεχθείς τρομοκρατικές αιματηρές επιθέσεις, στην καρδιά της Ευρώπης δεν πρέπει να οδηγήσουν σε μια φοβική, κλειστή, ανελεύθερη και μικρή Ευρώπη.
Είμαστε στο παρά πέντε…
Πρέπει να αλλάξει τώρα!
Οι λαοί τώρα πρέπει να αντισταθούν, να αφυπνισθούν, να επιβάλλουν νέες πολιτικές.
Το πέπλο του φόβου, ως μέσο χειραγώγησης και ολοκληρωτισμού πρέπει να διαρραγεί..
Ούτε το μίσος, ως αρχαιότερο της αγάπης, συστατικό της επιθετικότητας δεν μπορεί να γίνει εργαλείο της σύγχρονης οργάνωσης των κοινωνιών.
Έγραφα τον Μάρτιο του 2012, σε άρθρο μου “Για ποια Ευρώπη και πως” και τα εξής με βάση το ελληνικό πρόβλημα:
“Ποια στρατηγική για την ανάπτυξη θα επικρατήσει και ποιες μεταρρυθμίσεις;
Η Ευρώπη θα επενδύσει στον άνθρωπο, θα επενδύσει στην παιδεία, στην καινοτομία, σε μεγάλα έργα υποδομής που θα ενώσουν την Ευρώπη, σε μια Κοινή Αγορά στις μεταφορές, θα επενδύσει στην ευρυζωνικότητα, στα πράσινα ενεργειακά δίκτυα, σε μια πράσινη οικονομία ή θέλει την συνέχιση ισχυροποίησης του υπάρχοντος μοντέλου παραγωγής;
Θα επενδύσει σεβόμενη τον πολιτισμό, την παράδοση, τις αξίες και τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού και χώρας στα πλαίσια μιας δημοκρατικής συνομοσπονδίας που πρεσβεύει την αλληλεγγύη, την ισοτιμία και την κοινωνική δικαιοσύνη;
Θα επενδύσει στην παραγωγή ή στα άυλα κερδοσκοπικά Funds;
Θα επενδύσει στην ποιότητα ;
Θα επενδύσει στη μείωση των ανισοτήτων Βορρά-Νότου;
Αν το πράξει, μπορούμε να ελπίζουμε…
Αν θέλει να ανταγωνιστεί με βάση τους μισθούς των αναδυόμενων αγορών, συμπιέζοντας μισθούς και μεροκάματα των πολιτών της
Αν θέλει να ανταγωνιστεί περικόπτοντας κοινωνικά δικαιώματα και κοινωνικές παροχές, που διατήρησαν μια έστω αμφιλεγόμενη και από πολλούς βαλλόμενη κοινωνική συνοχή
Aν θέλει να ανταγωνιστεί μόνο σε επίπεδο οικονομίας, στατιστικής και αριθμών
Αυτό θα την καταστήσει σίγουρα ανταγωνιστική.
Μόνο που αυτή, δεν θα είναι η Ευρώπη που θέλουν οι λαοί της!
Γιατί αυτή η ανταγωνιστική Ευρώπη, θα σημάνει υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, της πλειοψηφίας των πολιτών της και διεύρυνση των ανισοτήτων.
Θα γίνει κομμάτια και θρύψαλα!
Ο Γερμανικός ηγεμονισμός και η επιβολή του, με τον φόβο, την αβεβαιότητα και την εξαθλίωση, είναι βέβαιο ότι δεν έχουν θέση σε μια Ευρώπη του 21ου αιώνα, σύγχρονη και δημοκρατική, που πλήρωσε με βαρύ τίμημα δύο αιματηρούς και καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, που διεξήχθησαν ως επί το πλείστον στα εδάφη της, τον 20ο αιώνα.
Πρέπει να αποκτήσουμε έναν κοινό βηματισμό και τον απαραίτητο συντονισμό που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στο δρόμο της σύγκλισης και μιας Ευρώπης των λαών, που ας μην λησμονούμε η πατρίδα μας συνέβαλε ποικιλοτρόπως, ενώ κάποιοι προεξάρχοντες επικριτές μας (Ολλανδοί, Φιλανδοί κ.α ), φρέναραν την συνταγματική ενοποίηση με δημοψηφίσματα που σε μας, μόνο στο άκουσμά τους, αρνήθηκαν μετά… βδελυγμίας τον Οκτώβρη του 2011, όταν επιχείρησε να το θέσει ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου!
Η πατρίδα μας δεν έχει άλλη στρατηγική επιλογή.
Οφείλει να βαδίσει αυτόν τον δρόμο με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και να τηρήσει τις συμφωνίες και την υπογραφή της.
Η εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών στον δημόσιο τομέα, στην οικονομία, στην διοίκηση, στο παραγωγικό μοντέλο, στην παιδεία και κυρίως με την αλλαγή νοοτροπιών και στερεότυπων που μας οδήγησαν σε αυτή τη δυσχερή θέση, είναι το μεγάλο στοίχημα.
Δεν μπορεί όμως να αλλάξουν οι πολίτες και να παραμείνουν τα κόμματα, ως έχουν: γραφειοκρατικά, συγκεντρωτικά και μηχανισμοί χρηματοδοτούμενοι παχυλώς από τον δημόσιο κορβανά!
Δεν μπορεί ένα σύστημα να αποδέχεται την αποτυχία του και προσπαθώντας να επιβιώσει να υποβιβάζει το επίπεδο της Δημοκρατίας και να παραδίδει τα ηνία σε οικονομικές δυνάμεις και σε ανθρώπους της αγοράς.
Όσο λαμπρός και εξαιρετικός πατριώτης, να είναι ο κ. Παπαδήμος, δεν παύει να μην έχει την «δεδηλωμένη».
Η «δεδηλωμένη», δεν είναι κάτι τυπικό και άυλο. Είναι μια βαθιά δεσμευτική σχέση δύναμης, εμπιστοσύνης και τιμής, που έχει διαμορφωθεί μέσα από ένα πλαίσιο αγωνιστικής πορείας και παρουσίας, όχι μόνο με τον κομματικό φορέα, αλλά και με τον ηγέτη του!
Η σχέση αυτή όταν διαρραγεί, δεν αντικαθίσταται ούτε υποκαθίσταται με ανθρώπους που όχι μόνο είναι έξω από το πλαίσιο των κομμάτων, αλλά έχουν υπαλληλική σχέση με τους πρώην ηγέτες ή υπουργούς(σύμβουλοι κ.λπ).
Το Ιταλικό και Ελληνικό παράδειγμα πρέπει σύντομα να ανατραπεί!
Αν στην Ευρώπη γίνει μόδα και ορίζονται πρωθυπουργοί ή πρόεδροι πρώην τραπεζίτες, τότε σπέρνουμε ανέμους και θα θερίσουμε θύελλες!
Η πολιτική άρχει της οικονομίας. Αυτός είναι ο ορθολογικός κανόνας και η τάξη, παρ’ όλη την υπάρχουσα διαπλοκή!
Η αντιστροφή αποτελεί εκτροπή….”