Έρχονται πολλές στιγμές που κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις ενώ τα ξέρεις τα καταλαβαίνεις γενικά, όμως αυτές τις στιγμές νιώθεις έντονα την υποκρισία, την αδικία, το ψέμα, τη λοβιτούρα που εφαρμόζουν κάποιοι που όμως όλα αυτά τα καλύπτουν πίσω από ωραία, όμως ψεύτικα λόγια, από έναν απίθανο χαμαιλεοντισμό, πίσω δηλαδή από μία ομορφιά για να κρύψουν το σάπιο, το αηδιαστικό που κουβαλούν και πρεσβεύουν.

Το τελευταίο δείγμα τέτοια στιγμής είναι οι ερχόμενες εκλογές για την τοπική διοίκηση (όχι αυτοδιοίκηση) συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης και προσπαθώντας να «στηθεί» το ψηφοδέλτιο, αντιμετωπίσαμε τα «χίλια μύρια». Η αισχρή κατάχρηση της δημόσιας θέσης που γίνεται από παρατάξεις που κατά τα άλλα αντιπροσωπεύουν το «καινούργιο», το «αναπτυξιακό», το «προοδευτικό» για τον τόπο, μόνο εμετό σε προκαλούν από το τάξιμο και τη σαπίλα που κουβαλούν.

Ένα κόσμο που έχει «ανάγκες» τον πατούν στην πληγή του προκειμένου να τον προσεταιριστούν, να του κλέψουν την ψήφο, να του ποδοπατήσουν την αξιοπρέπεια δίχως καμία τύψη, δίχως καμία ντροπή και όλα αυτά στο όνομα της καημένη της «δημοκρατίας» τους.  Θα μου πεις τώρα… φίλε τι τα ψάχνεις;  Έτσι είναι εδώ πάντα.  Εγώ ξέρω ότι έτσι είναι, όμως ξέρω επίσης ότι όταν θέλει ο κόσμος μπορεί να είναι κι αλλιώς…

Ίσως ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει πως ότι κάνουν «γι αυτόν» δεν είναι από τον πατέρα τους την τσέπη,  αλλά από τα δικά του λεφτά που εισφέρει στον κρατικό κορβανά και όσο αυτό δεν γίνεται συνείδηση θα τον τραβούν πάντα από τη μύτη…

Υ.Γ. Και έπεται συνέχεια…