Πάντα στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι να περπατήσεις. Ο «έτσι» είναι ο ένας και ο «αλλιώς» είναι ο άλλος. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την πρωτομαγιά. Σαν μέρα υπόμνησης υπάρχουν δύο δρόμοι, ο ένας δρόμος είναι αυτός που οι εργαζόμενοι με μεγάλες θυσίες κατάφεραν να κατακτήσουν από το Σικάγο το οκτάωρο, τις καλύτερες συνθήκες ζωής, τις συνθήκες υγιεινής στους χώρους δουλειάς, στην ίδια τους τη ζωή, αλλά και της οικογένειάς τους, άδειες, ασφάλιση, μόρφωση, δικαιώματα για καλύτερο μεροκάματο κλπ.

Και βλέπουμε ότι όλα αυτά το σύστημα διακυβέρνησης των κοινωνιών μας, δηλαδή ο καπιταλισμός, τα παίρνει όλα πίσω. Οδήγησε την εργατιά πίσω δύο αιώνες. Ο άλλος δρόμος μας λένε ότι είναι δύσκολος για να τον αποφύγουμε. Να μην τον ακολουθήσουμε… Όμως είναι ο δρόμος που καλυτερεύει τη ζωή μας, ο δρόμος που βγαίνουν λιγότερο κερδισμένοι οι δυνάστες του, ο δρόμος της προοπτικής όχι μόνο του λαού, αλλά της ίδιας της ύπαρξής μας σαν ανθρώπινο είδος.

Αν ο λαός δε σηκώσει τα μανίκια του, να παλέψει ξανά για αυτά του τα δικαιώματα και προπάντων αν παραιτηθεί από την εξέγερση του Σικάγου, από τη ματωμένη Κυριακή του 1905 στη Ρωσία, από το Μάη του 36 και τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου, από τον τοίχο της Καισαριανής την πρωτομαγιά του 44,  τότε στα έχουν απομείνει μόνο οι αγχόνες των εκμεταλλευτών