Αγαπητέ διευθυντή του έβδομου Δημοτικού Σχολείου Γρεβενών, Φώτη Μπαζάκα,  σας θαυμάζω για την πάλη που κάνετε στο σχολείο σας υπέρ των ανθρώπινων υπάρξεων ώστε να ενσωματωθούν στην Ελληνική κοινωνία με όλες τις καλές συνέπειες που θα έχει αυτή η ενσωμάτωση και την ένταξή τους στην ελληνική παιδεία. Αυτή η μάχη που δίνετε εσείς υπάρχει σε 5-6 (ευτυχώς) σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Είναι μία μάχη που δίδεται μεταξύ φόβου από τη μία και αλήθειας και ανθρωπιάς από την άλλη. Αυτή η μάχη δίνεται όπως φαίνεται σε όλες τις ηπείρους της γης και ένα έμπειρο μάτι καταλαβαίνει ότι είναι μάχη που γίνεται ανάμεσα στους κατέχοντας τον πλούτο και σε αυτούς που καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αγωνίζονται για το συμφέρον της τάξης τους, δηλαδή των μη  ΚΑΤΕΧΟΝΤΩΝ. Ξέρουμε όμως ότι οι κατέχοντες έχουν το χρήμα,  την πείρα και τη δύναμη να αλλάζουν τη θέληση και τα μυαλά ακόμα και των φτωχών και κάνουν τη δουλειά τους όπως αυτοί θέλουν.

Αγαπητέ Φώτη, με καταπλήσσει  η δύναμη της ψυχής σου που συνεχίζεις να κάνεις το αυτονόητο, τη δουλειά σου, χωρίς δικηγορίστικα  φληναφήματα  και όχι κρυμμένος πίσω από ένα: «Το  Δ.Σ.». Μαθαίνω ότι όλα πάνε καλά. Ότι οι μικροί συμπατριώτες μας, οι μαθητές σου,  δέχονται με την αγνή ψυχή τους τα προσφυγόπουλα και γίνονται φίλοι. Είναι πράγματι συγκινητικό ότι ένα αγόρι που οι γονείς του είναι εξάλλως συμπεριφερόμενοι  με τα προσφυγόπουλα,  αυτό έκοψε το μισό σάντουιτς του και το έδωσε  σε ένα από αυτά.  Φίλε, αν ήμουνα ζωγράφος θα το  ζωγράφιζα μπροστά από ένα παράθυρο του ουρανού το Χριστό να δακρύζει από τη συγκίνηση βλέποντας αυτή τη σκηνή, για την αγνότητα και την ανθρωπιά αυτής της κίνησης,  πιστεύοντας και ο ίδιος τελικά ότι η θυσία του να σταυρωθεί για τον άνθρωπο δεν πήγε χαμένη…