Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν αναμενόμενο, εν μέρει όμως ανεξήγητο. Το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας δεν ενδιαφέρεται για τα θέματα της οικονομίας και μόνο, αλλά και για τον αφανισμό της ιδιοπροσωπείας των λαών μέσω νομοθετημάτων, τα οποία πλήττουν την οικογενειακή και κοινωνική συνοχή. Αυτά εκτείνονται από τα θέματα του οικογενειακού δικαίου μέχρι τα άλλα της ποινικής δικονομίας και της προσφυγικής πολιτικής.

Είχα γράψει σε άρθρο μου τον καιρό της ανάληψης της εξουσίας από την μόλις απελθούσα κυβέρνηση ότι σ’ αυτήν είχε ανατεθεί ο άχαρος ρόλος να διεκπεραιώσει τη «βρώμικη δουλειά», την οποία απέφευγαν οι προασκήσαντες την εξουσία υπολογίζοντες το πολιτικό κόστος. Ήταν κατά κάποιον τρόπο ρόλος ανάλογος προς εκείνο που οι πάτρωνές μας είχαν αναθέσει στους επίορκους στρατιωτικούς της επτάχρονης δικτατορίας. Βέβαια τώρα αυτός εκτεινόταν πέρα από την τακτοποίηση εκκρεμών εθνικών θεμάτων και στην ικανοποίηση αιτημάτων «ευπαθών» κοινωνικών ομάδων. Και εξηγούσα ότι ευπαθείς δεν θεωρούνταν ασφαλώς οι πολύτεκνοι ούτε καν οι πληθυνόμενες μονογονεϊκές οικογένειες ή οι άλλες που δοκιμάζονται από την ενδημούσα οικονομική κρίση. Το ενδιαφέρον εστιάστηκε στους παρελαύνοντες με υπερηφάνεια. Δεν εννοώ τους εκτελούντες αγγαρεία κατά τις εθνικές μας επετείους, οι οποίοι, παρά τον ευτελισμό των εκδηλώσεων, δέχονται έντονες τις επικρίσεις από τους «προοδευτικούς» πολίτες της χώρας για συντήρηση φασιστικών τελετών! Βέβαια για τους δοκιμαζόμενους από την κρίση η κυβέρνηση έλαβε κάποια μέτρα, δεν επισημάνθηκε όμως κάτι το πολύ σοβαρό: Απέφυγε και αυτή, όπως και οι προηγηθείσες «σοσιαλιστικές» να ενοχλήσει την εγχώρια πλουτοκρατία. Την επιδοματική πολιτική της στήριξε στην υπερφορολόγηση του μεσοαστικού πληθυσμού, τμήμα του οποίου διολίσθησε προς το όριο της φτώχιας.

Η μέχρι τούδε αντιπολίτευση, μείζων και μεγάλο τμήμα της ελάσσονος, δεν άσκησαν επί της ουσίας κριτική στο έργο της απελθούσας κυβέρνησης. Η θεατρινίστικη αντιπαράθεση στη Βουλή, η οποία έφθασε στην καταδίκη του βίου και της πολιτείας ακόμη και των γονέων των πολιτικών αντιπάλων δεν συνιστά απόδειξη διαφωνίας επί της ουσίας. Όλα τα συμφωνηθέντα ή ψηφισθέντα είχαν την αμέριστη στήριξη των ισχυρών εξουσιαστών. Δεν αναφέρομαι στο δρών εκ του παρασκηνίου τραπεζικό σύστημα, αλλά τους εκπροσώπους του στη διεθνή πολιτική σκηνή. Η συμφωνία των Πρεσπών  υπεγράφη κατ’ εντολή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για λόγους σαφώς γεωστρατηγικών συμφερόντων των ισχυρών (απομόνωση της Ρωσίας). Η τότε αξιωματική αντιπολίτευση τήρησε αρχικά άκρως παθητική στάση και μόνο μετά την επιτυχία του πρώτου παλλαϊκού συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης τόλμησε να αρθρώσει λόγο. Δεν είναι λίγα μάλιστα τα στελέχη της, τα οποία ενδομύχως την επικροτούν και τρίβουν τα χέρια τους, επειδή άλλοι ανέλαβαν το πολιτικό κόστος, το οποίο, τελικά, δεν φάνηκε να είναι τόσο μεγάλο. Κάποια, από τα πρωτοκλασάτα μάλιστα στελέχη, χωρίς ενδοιασμούς έχουν τοποθετηθεί υπέρ της εκχώρησης του ονόματος τουλάχιστον. Ακόμη και η σοσιαλιστική ομάδα, που την καταψήφισε, δεν αναφέρθηκε στην πίεση που άσκησαν «σύμμαχοι», «φίλοι» και «εταίροι». Μόνο το κόμμα, το οποίο στο παρελθόν είχε εκχωρήσει τη Μακεδονία, πιστό στην ιδεολογία του προλεταριακού διεθνισμού, κατήγγειλε τον άθλιο εκβιασμό έχοντας εστιάσει όμως τις επικρίσεις του αποκλειστικά στο ΝΑΤΟ. Βέβαια για εκβιασμό δεν αναμενόταν να αρθρώσουν λόγο οι υπερψηφίσαντες, οι οποίοι, απελευθερωμένοι από τα εθνικιστικά στερεότυπα, αγωνίστηκαν για την εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και αξίζουν επιβράβευσης, για την οποία και έχουν προταθεί! Ιδού πεδίο λαμπρό για την κυβέρνηση. Η συμφωνία μπορεί να ακυρωθεί, όπως έδειξαν αξιόλογοι συμπατριώτες μας αναλυτές των διεθνών θεμάτων και σχέσεων. Θα τολμήσει; Αδυνατούμε να δεχθούμε ότι αποκτήσαμε, επί τέλους, κυβέρνηση, η οποία θα πει και κάποιο όχι στους πάτρωνές μας. Θα πετάξω από τη χαρά μου, αν διαψευσθώ.

Πέραν αυτού υπάρχουν πληθώρα άλλων εκκρεμών εθνικών μας θεμάτων. Ο εξ ανατολών κίνδυνος εντείνεται. Οι «εταίροι» μας φραστικά καταγγέλλουν τη γείτονα χώρα για τις αυθαιρεσίες της, τι θα πράξουν όμως σε περίπτωση θερμού επεισοδίου; Με την ένταξή μας στην ΕΟΚ, όταν το ίδιο κόμμα ασκούσε και τότε την εξουσία, λάβαμε την εγγύηση, όχι βέβαια από τους «εταίρους» μας αλλά από τους κυβερνώντες, ότι τα σύνορά μας είναι και σύνορα της Ένωσης. Η εγγύηση κατέρρευσε παταγωδώς, επειδή δόθηκε για εγχώρια κατανάλωση! Όσο για τα ενεργειακά κοιτάσματα, γνωστό είναι σε όλους ότι δεν ανήκουν ούτε σε μας ούτε στους γείτονες, αλλά στους οικονομικά ισχυρούς. Πάντως εμείς αναλάβαμε πρόσθετη υποχρέωση: Να προστατεύουμε την προς βορρά γείτονα από αέρος με πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών. Πρέπει να καυχόμαστε ότι έτσι «προστατεύουμε» και τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση! Προς το παρόν η πολιτική διαμάχη στη γείτονα Αλβανία απομακρύνει το ενδεχόμενο να υποστούμε νέα οδυνηρή εθνική ήττα.

Ολοκλήρωσε το έργο της η απελθούσα κυβέρνηση με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την υιοθεσία τέκνων από ομόφυλα ζεύγη, την αποποινικοποίηση της βλασφημίας και την ελάφρυνση της βαρύτητας κάποιων αξιοποίνων πράξεων; Ασφαλώς όχι. Ήδη είχε αρχίσει έντονη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας, προκειμένου το κράτος να καταστεί ουδετερόθρησκο, στην ουσία εχθρικό προς την Εκκλησία και την πατροπαράδοτη πίστη. Γιατί η απελθούσα κυβέρνηση δεν στηρίχθηκε από τον εξωτερικό παράγοντα, ώστε να «ολοκληρώσει» το έργο της. Είναι ανεξήγητο. Δυσκολεύομαι να δεχθώ ότι θα προχωρήσει η παρούσα κυβέρνηση, αν και τα στελέχη της εμφορούνται από την ιδεολογία του γαλλικού διαφωτισμού, στη μετατροπή της χώρας μας σε λαϊκό κράτος κατά το γαλλικό πρότυπο. Μπορεί να είναι παρόντα στις «παρελάσεις υπερηφάνειας» στελέχη της, μπορεί να διέθεσε προεκλογικά για τους εκπροσώπους των «υπερηφάνων» χρόνο ο νυν πρωθυπουργός όχι όμως και για τους εκπροσώπους των πολυτέκνων, δεν διανοούμαστε όμως ότι θα αυτοκτονήσει πολιτικά το κυβερνών κόμμα με την ολοκλήρωση του καταστροφικού για τη χώρα μας έργου. Χάρη στην «πρώτη φορά αριστερά» έλαβε άφεση αμαρτιών για την πολιτική που άσκησε, καθώς και οι της «σοσιαλιστικής αλλαγής», πολιτική που έφερε τη χώρα μας στη σημερινή κατάντια! Η πρώτη εξαγγελία της νέας κυβέρνησης είναι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ασφαλώς και δεν θα καταργηθεί θεσμός ευρωπαϊκός! Θα δούμε τουλάχιστον να επανέρχεται στοιχειώδης τάξη στους πανεπιστημιακούς χώρους; Μήπως με την εισαγωγή του θέματος για συζήτηση στη Βουλή λαμπαδιάσει η πρωτεύουσα από τους «γνωστούς αγνώστους» στην υπηρεσία όντων και αυτών των ξένων συμφερόντων, υπό την αιδήμονα σιωπή ή και επιδοκιμασία ακόμη των «προοδευτικών» πολιτών της  χώρας, οι οποίοι «αγωνίζονται» για τα δίκαια του λαού;

Οφείλει χάριτες η «αριστερά» της εξουσίας στους προασκήσαντες αυτήν στη χώρα μας. Οφείλουν και αυτοί στους «αριστερούς», οι οποίοι, με την πολιτική τους, τους επαναφέρουν στο προσκήνιο της εξουσίας καθαρμένους. Και επιβεβαιώνεται η ρήση πολιτικού περί της βραχύβιας μνήμης του λαού. Η καθήλωση του «σοσιαλιστικού» σχηματισμού δείχνει την προτίμηση του συστήματος εξουσίας προς την και πάλι αξιωματική αντιπολίτευση. Τί άραγε να μαγειρεύεται; Θα δείξει ο καιρός. Πάντως με την αθλιότητα του πολιτικού χώρου, με τις αθρόες μεταπηδήσεις από «ιδεολογικό στρατόπεδο» σε άλλο, με την κληρονομική δημοκρατία, καθώς πληθαίνουν οι οικογένειες των επαγγελματιών πολιτικών, το μέλλον της χώρας δεν διαγράφεται ευοίωνο.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»