Ήταν ώρα κουτσομπολιού μάλλον, όταν σκοντάψαμε σε μια συντροφιά, που εκείνη την ώρα σχολίαζε κάποια κυρία, που απομακρυνόταν στο βάθος και που την ξεπροβοδούσαν με τη φράση: ”είναι και της Εκκλησίας…”.

  Το αμάρτημά της ήταν ότι αντιτάχθηκε σε συγγενικά της πρόσωπα που ήθελαν να της κάνουν κουμάντο στα οικογενειακά της και να επηρεάζουν τις σχέσεις της με το σύζυγο.

  Πίστευαν  ότι αυτή έπρεπε και ως άνθρωπος της Εκκλησίας να υπομένει, να ανέχεται και να συγχωρεί τους πάντες, οι άλλοι δε να αλωνίζουν στο σπιτικό της.

    Μας ενόχλησε η περίπτωση, για το λόγο ότι επικρατεί  μια αντίληψη δυστυχώς ότι άπαξ και θέλεις να είσαι του Θεού, πρέπει να είσαι και ”καρπαζοσυλλέκτης”.

  Εσύ μεν να απέχεις από κάθε αντίδραση και διαμαρτυρία, κάθε δυναμική αντιμετώπιση,  όσων θα σου συμβούν, κι όταν ακόμη σε πνίγει το δίκιο, οι άλλοι δε να επωφελούνται από μια τέτοια παθητική στάση και να θριαμβολογούν σε βάρος σου.

  Και να σε κρίνουν και να σε επικρίνουν απαξιώντας να πέσουν στο επίπεδό σου.

  Να σε καταντούν έτσι ”χριστιανούλη” αξιολύπητο.

  Χωρίς να είσαι όμως έτσι ο χριστιανός που θέλει ο Θεός.

    Έτυχε δε ν΄ακούσω και μια συζήτηση, όπου η Εκκλησία βαλλόταν , γιατί έχει στους κόλπους της, έλεγαν, ανθρώπους καχεκτικούς,  τυπολάτρες και υποκριτές, ενώ ενεργητικούς ανθρώπους, όταν την προσεγγίσουν, τους  καταντάει παθητικούς και χωρίς ”τσαγανό”.

  (Εδώ αναδημοσιεύουμε ως απάντηση ένα απόσπασμα από παλιότερο άρθρο για την Εκκλησία).

    …Λυπάται κανείς βαθιά για την άγνοια και την παρεξηγημένη ιδέα που έχουν πολλοί άνθρωποι, και καλοπροαίρετοι ακόμη, για την Εκκλησία.

  Υπάρχουν βέβαια αυτοί που την πολεμούν συνειδητά είτε από ιδεολογία με την οποία ποτίστηκαν είτε, γιατί η οικογένειά τους αδιαφόρησε και την παρέλειψε στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της είτε, γιατί βουτήχτηκαν στη σαρκολατρεία και την αμαρτία και ελέγχονται από τη διδασκαλία της.

  Υπάρχουν ωστόσο και άνθρωποι που την πολεμούν, ενώ την αγαπούν, γιατί ακούν αβασάνιστα τα σε βάρος της σχόλια και επηρεάζονται.

     Κατ΄αρχήν να πούμε ότι αν δεν υπήρχε αυτή, δε θα μπορούσαν τα ψυχιατρικά ιδρύματα να χωρέσουν τους τροφίμους κι ούτε οι φυλακές τους κατάδικους.

  Γιατί είναι αυτή που αφόπλισε, αφοπλίζει και παρεμποδίζει πολλά χέρια από φόνους, κλοπές, αδικίες.

  Η Εκκλησία είναι νοσηλευτήριο ψυχών.

  Είναι το πανδοχείο του καλού Σαμαρίτη.

  Είναι το πιο ευγενές αναμορφωτήριο ανθρώπων.

  Είναι νοσοκομείο για πνευματικά και ψυχικά τραύματα.

  Είναι αναρρωτήριο.

  Είναι κοινωνία αγωνιζόμενων αμαρτωλών.

    Εδώ θυμόμαστε τα λόγια του επισκόπου Detroit Νικολάου της ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής στην Αμερική: ”Κατά καιρούς μας λένε: Σεβασμιότατε, γιατί να πάω στην Εκκλησία; είναι γεμάτη αμαρτωλούς. Κι εγώ σας λέω ότι χαίρομαι που ξέρω πού βρίσκονται.

  Είμαστε όλοι εδώ, σ΄αυτό το ναό και τον γεμίζουμε ως λαός του Θεού, όχι διακηρύττοντας ότι είμαστε τέλειοι, αλλά ζητώντας από το Θεό να μας οδηγήσει στην τελειότητα.

  Δεν έχει σημασία τι έχουμε κάνει. Αυτό είναι άσχετο.. Σημασία έχει το σημείο που θέλουμε να πάμε.

  Κι αυτή είναι η πρόσκληση της Εκκλησίας σ΄εσάς…”.

    Η Εκκλησία δεν καταδικάζει κανέναν απ΄αυτούς που την πλησιάζουν.

  Δίνει μόνο τα φάρμακά της για τη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων.

  Κι αυτά τα προσφέρει με τα μυστήριά της, τη λατρευτική ζωή, που καλλιεργεί την προσευχή  και δίνει ανατάσεις και υπέρλογα  βιώματα στα παιδιά της, και με τις ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις της.

  Και νοσήματα θεωρούνται: μανίες, διαστροφές, δαιμονοπληξίες, κενοδοξίες, ελαφρότητες, θυμός, οργή, ψέμα και αδικία, πορνείες και μοιχείες, φόνοι και εκδικητικότητα, μαγείες, φθόνοι και ζηλοτυπίες, βλασφημία και απιστία, ολιγοψυχία και απελπισία, άγχος και στρες, υπεροψία και υποκρισία, κατακριτική διάθεση κ. ά

    Για άλλους αυτά είναι χρόνια νοσήματα και χρειάζονται και χρόνια νοσηλεία ή και συνεργασία με ψυχίατρο.

  Άλλων τα νοσήματα είναι σε αρχικό στάδιο.

  Κι όπως στα νοσοκομεία ο χρόνος παραμονής των ασθενών εξαρτάται από το είδος της ασθένειας, τα φάρμακα και την κράση τους, έτσι κι εδώ.

  Υπάρχουν ψυχές που, για να ανανήψουν και να απαλλαγούν από τα πάθη τους χρειάζονται μια ζωή και σβήνουν με το ”Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”.

  Την αγωνία και τον αγώνα για την απαλλαγή από τα πάθη τους τα γνωρίζει μόνο ο Θεός, οι ίδιοι και ο πνευματικός.

  Κι εμείς οι απ΄έξω είμαστε εκείνοι που ξέρουμε να τους κολλούμε με επιπολαιότητα και χαιρεκακία πολλές φορές το ”είναι και της Εκκλησίας…”, χωρίς να σκεφτούμε τι θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι, αν δεν ήταν και στην Εκκλησία.

    Υπάρχουν ωστόσο και άνθρωποι που, ενώ είναι στους κόλπου της, μένουν ανεπηρέαστοι από τη χάρη της, γιατί δεν υπακούν και κόβουν το χριστιανισμό στα μέτρα τους ή έχουν ραθυμία ή αμφίβια ζωή σαν το βάτραχο. Μια στην κοσμική ζωή και μια στη χριστιανική.

  Αυτοί νομίζουμε είναι που σκανδαλίζουν περισσότερο τους άλλους

  Αλλά γι΄αυτό δεν φταίει η Εκκλησία.

  Αυτή είναι θείο εγκαθίδρυμα και ”Πρώτων και συνεχών βοηθειών”.

  Ευγνωμοσύνη επομένως πρέπει να χρωστούμε στον Ιδρυτή της πρώτα, τον Κύριό μας, που μας την άφησε μετά την Ανάληψή Του στους ουρανούς, ως συνέχειά Του.

  Και μετά και σ΄αυτήν.

  Εμείς βλάπτουμε την εικόνα της Εκκλησίας κι όχι εκείνη εμάς.

    Η Εκκλησία, να διευκρινίσουμε ακόμα, δεν είναι καλοκομείο.

  Δεν συγκεντρώνει δηλ. μόνο τους καλούς, αλλά κάθε ποιότητας ανθρώπους.

  Όλους προσπαθεί να τους παιδαγωγεί με πρότυπο το Χριστό. Σ΄ Αυτόν να μοιάσουν.

  Ορισμένους τους βοηθάει σ΄αυτό ο φυσικός τους καλός χαρακτήρας.

  Ορισμένοι όμως από κακές καταβολές των γονιών τους ή και από άλλα αίτια δεν έχουν σύμμαχο το φυσικό τους χαρακτήρα.

  Αυτούς πρώτα ο Θεός τους βλέπει με επιεικέστερο μάτι και έπειτα παραγγέλλει και σ΄όλους μας ”Μη κρίνετε κατ΄όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε”.

  Να μη κρίνουμε δηλ.από αυτό που φαίνεται επιφανειακά, αλλά να βλέπουμε βαθύτερα .

    Την Εκκλησία ας τη βλέπουμε επομένως σαν ένα ψυχοθεραπευτήριο, που δημιουργεί αγωνιστές κατά του κακού και των παθών τους.

  Παίρνει μ΄αυτά ανθρώπους χωρίς τσαγανό και τους κάνει με τσαγανό.

  Παίρνει αμαρτωλούς και τους κάνει αγίους.

  Παίρνει πληγωμένους από το διάβολο και την αμαρτία και τους κάνει υγιείς.

  Παίρνει ταραγμένους συνειδησιακά και τους χαρίζει ειρήνη.

  Παίρνει κουρασμένους ψυχικά και τους αναπτερώνει την ελπίδα.

  Τους δίνει οράματα.

  Και ας γνωρίζουμε πως αυτή η αλλοίωση μπορεί να χρειαστεί μιας ζωής αγώνα, για να επιτευχθεί.

    Ας μην έχουμε γι΄αυτό πρόχειρη και εύκολη την κατάκριση και γι΄αυτήν και για τους χριστιανούς της.

  Ένα κακό και άδικο σχόλιο μπορεί να διασπείρει μια δυσφήμηση που δεν εξαλείφεται με τίποτε ύστερα.

  Μπαίνει τότε στη μέση και η καχυποψία με την επιφυλακτικότητα και την προκατάληψη, που αποδομούν τις σχέσεις των ανθρώπων.

  Και το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε κι εμείς την κατάκριση από μέρους του Θεού, που μας προειδοποίησε ότι με όποιο μέτρο κρίνουμε τους άλλους με το ίδιο μέτρο θα κρίνει κι Αυτός εμάς.

  Μακάρι να μην ανήκουμε σ΄αυτούς.

  Γένοιτο

                                                                     Ζιώγα Κατερίνα

                                                                            Εκπαιδευτικός