Σκίλλης ἀμύνῃ Κυριακὲπικρίᾳ, Γεῦσιν γλυκεῖαν, ᾗ θανεῖν κατεκρίθης. Σκιλλοβόρος δ’ ἐννάτῃ μύσεν εἰκάδι Κυριακός.

Ο Όσιος Κυριάκος γεννήθηκε στην Κόρινθο το 408 μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Την μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Ο τότε επίσκοπος Κορίνθου Πέτρος, που ήταν θείος του Κυριάκου, τον χειροθέτησε αναγνώστη.

Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «ὑπομονήν, πραότητα» (Α’ προς Τιμόθεον, στ’ 11). Γι’ αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή.

Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος δεν εύρισκε ανάπαυση στην Κόρινθο, γι’ αυτό και σε ηλικία δεκαο­κτώ ετών έφυγε για τα Ιεροσόλυμα. Εκεί τότε υπήρχαν πολλά μοναστήρια και μεγάλοι ασκητές, κοντά στους οποίους επιθυμούσε να ζήσει ο άγιος Κυριάκος. Η ψυ­χή του έκανε φτερά και πετούσε από θεϊκό έρωτα. Τον γοήτευε και τον τραβούσε η ερημική ζωή.

Πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, ο άγιος Κυριάκος βρήκε τον άγιο Ευθύμιο στη Λαύρα του. Εκείνος τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.

Ο άγιος Ευθύμιος κι ο άγιος Γεράσιμος είναι μεγάλα ονόματα στην ιστορία και τη ζωή του ασκητισμού. Κοντά σ’ αυτούς έζησε ο άγιος Κυριάκος, και μάλιστα στον άγιο Γεράσιμο, που τον είχε αχώριστα μαζί του. Όταν κοιμήθηκε ο άγιος Γεράσιμος, ο άγιος Κυριάκος γύρισε πάλι στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου κοντά στον άγιο Ευθύμιο.

Μα όπου και να ήταν, ο άγιος Κυριάκος εκτελούσε αγόγγυστα κι ολοπρόθυμα τη διακονία του, επειδή πάντα είχε στο νου του και δεν ξεχνούσε το λόγο του Θεού:

«Επικατάρατος ο ποιών τα έργα Κυρίου αμελώς».

Με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.

Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι’ αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους.

Όταν ξαναγύρισε στο μοναστήρι του αγίου Ευθυ­μίου, ο άγιος Κυριάκος χειροτονήθηκε ιερέας. Εκεί έμεινε για πολλά χρόνια κι ήταν τόσο πράος και ασκητι­κός, ώστε κανένας δεν τον είδε ποτέ να οργισθεί, μα ούτε και να τρώγει. Έτρωγε μόνο λίγο, όσο που να κρα­τιέται στη ζωή, όταν το βράδυ κλεινότανε στο κελλί του.

Στα εβδομηνταεπτά του χρόνια, ο άγιος Κυριάκος έφυγε από το μοναστήρι για την έρημο και πάλι στα ενενηνταεννέα έφυγε από εκεί για άλλη πιο μακρινή έρημο, έχοντας πάντα μαζί του για συντροφιά και προστασία ένα λιοντάρι. Ας μην το ξεχνάμε ότι, πριν από την πτώ­ση, στον παράδεισο τα θηρία ζούσαν μαζί με τον άν­θρωπο.

Ο άγιος Κυριάκος κοιμήθηκε σε ηλικία εκατόν επτά ετών, κι ήταν ως το τέλος το ίδιο ασκητικός και σωματικά γερός. Σε τόσο βαθιά γεράματα είχε όλες του τις αισθήσεις, σαν και να ήτανε νέος.

Ήταν άνθρωπος μεγαλόσωμος με ανδρική ωραιότητα και χάρη, πολύ σε­βαστός κι επιβλητικός σ’ εκείνους που τον πλησίαζαν. Και τον πλησίαζαν όλοι, γιατί ήταν πράος και καλωσυνάτος. Επειδή δεν έμεινε σ’ έναν τόπο και σ’ ένα μονα­στήρι, αλλ’ από τον άγιο Ευθύμιο πήγε στον άγιο Γερά­σιμο, κι ύστερα πάλι στον άγιο Ευθύμιο κι από κει στην έρημο και πάλι σε άλλη έρημο, γι’ αυτό πήρε το όνομα του αναχωρητή.

Σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους» (Προς Τίτο, Γ’ 2). Πραότητα, δηλαδή, σ’ όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Εορτολόγιο

• Κυριάκος, Κυριακός.
• Πετρωνία.

29 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Οσίου Κυριακού του Αναχωρητού.