Περνώντας τον καιρό της καραντίνας: Το ελculture ζητάει σε πρόσωπα απ’ τον κόσμο των τεχνών να μας στείλουν τη δική τους ανταπόκριση για τις μέρες της καραντίνας μοιράζοντας ελεύθερα μαζί μας τις σκέψεις τους.

Η Παρθενόπη Μπουζούρη μάς στέλνει τη δική της ανταπόκριση:

Ξαφνικός θάνατος.Έτσι το λένε στο ποδόσφαιρο.

Στην αρχή δεν το καταλάβαμε, ήμασταν στην πρόβα και είπαμε εμείς θα συνεχίσουμε…

Μετά άρχισαν να φτάνουν τα νέα από την Ιταλία με τριψήφιους αριθμούς νεκρών.

Μετά σταμάτησαν όλα.

Και μείναμε σπίτι. Σαν σε άνω τελεία, σαν σε παύση.

Η αρχή αυτής της παύσης είχε μια ομορφιά και η πρώτη βδομάδα καινούργιες συνήθειες, πρωτόκολλα απολύμανσης, μαγειρικές και μικρές βόλτες με το πρόσφατα αποκτηθέν αυτοκίνητο (πόση χαρά αυτό το αυτοκίνητο και το δίπλωμα οδήγησης όψιμο κι αυτό). Την επόμενη εβδομάδα ήρθε η απαγόρευση της κυκλοφορίας και για κάθε έξοδο ένα SMS. Και φαγητά και ταινίες και σειρές και επικοινωνία με την οικογένεια που ‘ναι σκορπισμένη σ’ όλη την Ελλάδα και τους φίλους που κι αυτοί είναι σκορπισμένοι ο καθένας στο δωμάτιό του, στις γειτονιές της Αθήνας κι αλλού…

Και σιγά σιγά μαθαίνουμε να ζούμε στο σπίτι κι ο χρόνος να απλώνει…

«Στην καραντίνα επικοινωνούμε κυρίως με όσους συμφωνούμε. Ο αντίλογος μοιάζει αφηρημένος και ασήμαντος.»

Τώρα είναι Απρίλιος. Οι βόλτες στην πόλη έχουν κάτι απόκοσμο και ανησυχητικό. Απροσδιόριστη ησυχία.΄Ολα μπορούν να συμβούν…

Η ζωή πριν μου φαίνεται εξαιρετικά μακρινή. Οι συνήθειες και όσα θεωρούσα δεδομένα έναν αιώνα μακριά…

Τα μαθήματα σε Πάτρα και Αθήνα από Skype…πια! Μάθημα Αγωγής Λόγου από Skype; Ακούω τις φωνές των παιδιών απ’ το μικρόφωνο απρόσωπες και μεταλλικές και τα μάτια τους να με κοιτάζουν με απορία. Τα παιδιά που με περίμεναν κάθε Τετάρτη να ‘ρθω με το ΚΤΕΛ και που πάντα τα αγκάλιαζα.

Στο μάθημα οι ασκήσεις μας είχαν να κάνουν με το σώμα του άλλου με το στέρνο του άλλου, με το κόκκαλα που είναι ηχεία και που τα αγγίζουμε με τις παλάμες για να ακούσουμε! Με τα χέρια -όχι με τα αυτιά! Με την πλάτη με τη λεκάνη …Το σώμα ηχεί! όχι το στόμα!

Πώς θα ξαναγίνει αυτό;

Πότε;

Μου λείπουν τα παιδιά.. μου…

Μου λείπουν οι άνθρωποι και η φασαρία, οι κόρνες και η κίνηση και η μετακίνηση και η ελευθερία που ήταν δεδομένες. Και οι αντιπαραθέσεις που τείνουν να χαθούν. Στην καραντίνα επικοινωνούμε κυρίως με όσους συμφωνούμε. Ο αντίλογος μοιάζει αφηρημένος και ασήμαντος.

Μια διάχυτη διάθεση βάρους αρχίζει να εγκαθίσταται. Το παρόν είναι αμείλικτο όταν δεν μπορείς να ονειρευτείς το μέλλον.

Δεν ξέρω αν θα υφίσταται το επάγγελμά μου μετά και πώς θα είναι το θέατρο μετά. Δεν μπορώ να το φανταστώ…

Στη δουλειά μας ανταλλάσσουμε ανάσες και σάλιο και ιδρώτα και καμιά φορά και αίμα.

Τώρα μόνο online παραστάσεις. Το θέατρο πέθανε ξαφνικά …και ταυτόχρονα σε όλο τον πλανήτη.

Online παραστάσεις δεν μπορώ να δω με θλίβει.

Είναι σαν τη φωνή της Γυναίκας της Ζάκυνθος: «και εφώναξε δυνατά για να δείξει ότι δεν πέθανε…» λέει ο ποιητής.

Μιλάω καθημερινά δυο φορές τη μέρα με τον πατέρα μου στην Ξάνθη. Θα γίνει 88 χρονών στις 22 του μηνός. Φέτος είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που δεν έψαλε στον Επιτάφιο…Έψαλλε μόνος του στο σπίτι.. μετά πήρε απ’ το πλατύσκαλο τον άνηθο και τα φρέσκα κρεμμυδάκια για να φτιάξει μαγειρίτσα. Εκεί τα αφήνει ο αδερφός μου που τον φροντίζει.

Παράγγειλα online βαφή για τα μαλλιά μου. Θα αργήσει 10 μέρες έχουν πολλή δουλειά δεν προλαβαίνουν.

Εύχομαι οι επιστήμονες και οι γιατροί που στα μάτια μου είναι όλοι super-ήρωες με μπέρτες και έχουν υπερδυνάμεις να βρουν σύντομα φάρμακο κι εμβόλιο.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν τελειώσει η καραντίνα είναι να βγω στον δρόμο και να αγκαλιάσω όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορώ. Μετά θα πάρω το αυτοκίνητο να πάω στη θάλασσα για μπάνιο…

πηγή : https://www.elculture.gr/