Καταλαβαίνουμε όλοι – και το καταλαβαίνουμε απόλυτα – πως κάποιοι πολίτες για να μη χρωστάνε βρίσκονται με το πιστόλι στον κρόταφο.

      Απ’ αυτό το σημείο όμως, μέχρι να εξαγριώνονται οι καλοπληρωτές επειδή θα γίνουν ρυθμίσεις στους υπόλοιπους – χίλια συγγνώμη, αλλά το λες κι απάνθρωπο.

      Να τιμωρηθούν οι καθ’ έξιν μπαταχτσήδες – ναι.

      Να τιμωρηθούν οι off shore-άδες – ναι.

      Να τιμωρηθούν κάτι τυπάκια με πλαστές αποδείξεις – ναι.

      Να τιμωρηθούν μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι – που κρύβουν       τη μάνα τους και τον πατέρα τους – ναι.

      Να τιμωρηθούν οι «100 ευρώ με απόδειξη, 75 χωρίς;» – ναι.

      Να τιμωρηθούν οι πάμπλουτου που χρωστάνε τα μύρια – ναι.

            Ναι με αλλά…

            Άλλο ΔΕΝ ΘΕΛΩ κι άλλο ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.

      Δεν είναι όλοι μπαταχτσήδες.

      Δεν είναι όλοι λαμόγια.

      Δεν είναι όλοι λουφαδόροι.

      Δεν είμαστε στο σπίτι του καθενός να ξέρουμε τι ζόρια.

      Δεν ζούμε τι ζωή του.

      Δεν ξέρουμε γιατί δεν πληρώνει.

      Δεν βιώνουμε την αγωνία αν θα του πάρουν το κεραμίδι.

      Αν θα του κόψουν το ρεύμα.

      Αν πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο χαράτσι και στο γάλα του       παιδιού.

            Γιατί τα λέω αυτά;

      Γιατί μου κάνουν εντύπωση οι οργισμένες αντιδράσεις ορισμένων – όχι όλων – που δεν χρωστάνε.

      Δεν υπάρχει αμφιβολία πως κι αυτοί, για να πληρώσουν έκαναν το σκατό τους παξιμάδι. Στερήθηκαν: Πρώτα το περιττό και μετά το απαραίτητο. Αγχώθηκαν, ξενύχτησαν, ξεροστάλιασαν στις ουρές εκλιπαρώντας για έναν διακανονισμό, μετρήσαμε κέρμα τα χρωστούμε.

      Όμως γιατί αυτός ο ρεβανσισμός, παιδιά;

      Γιατί αυτή η μιζέρια;

      Γιατί το τεντωμένο δάχτυλο «κυρία, κυρία, βάλτε τον τιμωρία»;

Η κυβέρνηση θα κάνει κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα χρωστούμενα.

Πως την έχετε δει μερικοί;

      Θα βάλουμε θηλιά στο λαιμό του γείτονά μας;

      Θα ρίξουμε τον οφειλέτη στην πυρά;

      Θα αγκαζάρουμε τζιχαντιστή να τον αποκεφαλίσει;

      Θα τον αλείψουμε πίσσα και πούπουλα;

      Τι διάολο θέλετε μερικοί;

      Και πόσο μικρόψυχοι πρέπει να είστε;

Στα δύσκολα χρόνια, η ανθρωπιά δεν περισσεύει, μάγκες.

Στα δύσκολα χρόνια, η ανθρωπιά δεν ‘οπτικοποιείται’ μόνο με το πακέτο μακαρόνια και την κουβέρτα στον άστεγο.

Τέρμα οι σημειολογίες, έλα μπράβο, σηκώστε τα μανίκια να κάνουμε και καμιά δουλειά.

      Να καταλάβουμε πως γύρω  μας και παντού και πάντα και στα πάντα – σ’ έναν ιδεατό κόσμο – είναι ή θα έπρεπε να είναι η ανθρωπιά.

      Γιατί αύριο που θα χρωστάς εσύ μικρόψυχε ανθρωπάκο, μην απορήσεις που δεν θα βρεις ώμο ν’ ακουμπήσεις την απόγνωσή σου.

            Γιατί εγώ θα πάρω τον ώμο μου και θα φύγω.

            Συνεννοηθήκαμε;