Την Κυριακή ο ελληνικός λαός, έχει μπροστά του μια δύσκολη επιλογή. ΝΑΙ ή ΟΧΙ είναι το ερώτημα, αλλά σε τι πραγματικά θα απαντήσει;

Απίστευτος ο μηχανισμός που έχει κινητοποιηθεί. Αλήθεια γιατί; Ποιο είναι το επίδικο;

Λίγη ιστορία.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι μισητός στην Ευρώπη. Ο λόγος είναι οι μπαρούφες που λέγονται ή ότι ήταν ο πρώτος που ύψωσε ανάστημα; Όταν δηλαδή ο Σόϊμπλε του είπε να ξεχάσει το χρέος, ο Γιάνης Βαρουφάκης, δεν το ξέχασε, όπως ένας προηγούμενος. Το έβαζε στο τραπέζι σε κάθε ευκαιρία. Αυτό τον έκανε ενοχλητικό, θρασίμι, τσογλάνι, κλπ,  για τους δανειστές , χαρακτηρισμό που με ευκολία αποδέχθηκαν και του απέδωσαν, οι εγχώριοι οπαδοί της υποταγής.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά από αφόρητες πιέσεις, παρελκυστική τακτική κλπ, έγινε αποδέκτης ενός τελεσίγραφου. Επί πέντε μήνες στις συζητήσεις η ελληνική πλευρά έκανε πολλές υποχωρήσεις. Ούτε υποταγή, ούτε τυφλή ρήξη, ήταν η κατευθυντήρια γραμμή των διαπραγματεύσεων. Η επιδίωξη μόνιμης και βιώσιμης λύσης ήταν το ελάχιστο ζητούμενο για τη χώρα. Τις δύο προτάσεις τις χωρίζει το χάος. Η πρόταση που καλούμαστε να απορρίψουμε με απλά λόγια οδηγεί στο ξεκλήρισμα της αγροτιάς, τον εξανδραποδισμό των μικρομεσαίων στρωμάτων και την εκδίωξη των νέων από τη χώρα. Μια τέτοια μεγάλη ευθύνη, ανήκει στο λαό. Αυτό είπε ο πρωθυπουργός και αυτόματα έγινε πλέον «ανεπιθύμητος».

Επί χρόνια ξέραμε, ξέρανε, ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Δεν το λέγαμε όμως. Το κρύβαμε και το ερώτημα είναι γιατί. Καταστατική υποχρέωση του ΔΝΤ (ακόμη και αν δεν μας είχε δανείσει) είναι όταν το χρέος μιας χώρας καθίσταται μη βιώσιμο, να παρεμβαίνει για να το καταστήσει βιώσιμο. Τώρα και ως αποτέλεσμα της εκβιαστικής και σκληρής στάσης των εταίρων απέναντι στη χώρα, το ΔΝΤ προχώρησε στη λήψη απόφασης (με μειοψηφία τη Γερμανική και Φιλανδική εκπροσώπηση) και τη δημοσιοποίησε. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε δύο επιλογές:

Ή συνεχίζουμε τον καυγά και αναλαμβάνει δράση το ΔΝΤ, ή συζητάμε και κλείνουμε το θέμα εντός ΕΕ, πόσο μάλλον που κατά τον κ. Γιουνκέρ, η απόσταση που χώριζε τις προτάσεις μας ήταν μόλις 60 εκ. €. Το κόστος, από την άλλη, της παρέμβασης του ΔΝΤ, έχει πλέον αποτιμηθεί περίπου στα 100 δις €. Μπορεί με λάθος επιλογές από την άλλη πλευρά ή με την καθυστέρηση στην επίτευξη συμφωνίας, το κόστος αυτό θα αυξηθεί. Λίγο ή πολύ, θα εξαρτηθεί από τις κινήσεις των ηγετών της ΕΕ.

Την Κυριακή λοιπόν, η πλευρά του ΝΑΙ, επιδιώκει την ανατροπή της κυβέρνησης επειδή δεν είναι αρεστή στους δανειστές και σε αυτούς που έφεραν τη χώρα στην υπερχρέωση. Η πλευρά του ΟΧΙ, λέει όχι στην υποτέλεια και επιστρέφει το τελεσίγραφο.

Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια που ακολουθούν θα είναι δύσκολες για τη χώρα. Όποια και αν είναι η επιλογή. Γιατί όποια και αν είναι η επιλογή τη Δευτέρα θα πάμε για συζήτηση και συμφωνία με τους εταίρους.

Η υπεροχή του ΟΧΙ, κατά την ταπεινή μου γνώμη βρίσκεται στο ότι ως λαός διατηρούμε το δικαίωμα να καθορίζουμε τη μοίρα μας και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον της χώρας, ζωντανή.