Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Σύνεδροι, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι.
Επέλεξα και ευχαριστώ που μου δόθηκε η δυνατότητα να κάνω σε αυτό το σημείο μια παρέμβαση, ακολουθώντας τις τοποθετήσεις όλων των παρατάξεων, να μιλήσει και ο πρώτος πολίτης του πρώτου Δήμου της χώρας, που μόλις απήλθε από το βήμα, για να ανοίξω πρακτικά την επόμενη φάση της τοποθέτησης των Συνέδρων, γιατί νιώθω, αισθάνομαι και συμμετέχω από χθες το πρωί εδώ στη Σιθωνία, Σύνεδρος. Αυτό επιβάλλει η αυτοδιοικητική μου συνείδηση, η πολύ ζεστή πρόσκληση του Προέδρου και του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά και η ολόθερμη υποδοχή από όλες και όλους τους συναδέλφους που μας συνδέουν τόσα και τόσα, αγώνες και οράματα και κυρίως και πάνω από όλα αγάπη και πίστη στο θεσμό της Αυτοδιοίκησης.
Βουλευτής διετέλεσα τα πεντέμισι φοβερά χρόνια της κρίσης, από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι πρόσφατα, τον Γενάρη και επειδή στο πολιτικό μου DNA η Αυτοδιοίκηση άφησε πραγματικά και όχι στα λόγια, ανεξίτηλο στίγμα, έμαθα κάτι πολύ καλά. Να προσπαθώ και να καταφέρνω συνήθως να βρω τι μας ενώνει, να βρίσκω κοινούς τόπους. Το μεγάλο σχολειό της Αυτοδιοίκησης αυτό το πτυχίο δίνει σε όλους που την πιστεύουν και την αγαπούν.
Έτσι λοιπόν, παρά το ότι εγώ πιστεύω ότι η κρίση είναι που έφερε τα μνημόνια, ενώ ξέρω ότι πολλοί πιστεύουν ακριβώς το ανάποδο, ας μην τσακωθούμε για αυτό, ας ψάξουμε να βρούμε πέντε αντικειμενικά απολύτως χρήσιμες και καλές εξελίξεις που προέκυψαν από την κρίση, που μπορούν να μας ενώσουν όλους, ανεξάρτητα πώς βλέπουμε τα πράγματα.
Ας μη χωριζόμαστε σε καλούς, κακούς, στους από εδώ και στους από εκεί. Και δεν μιλάω μόνο για εδώ. Μιλάω και για όλη την κοινωνία.
Πρώτο συμπέρασμα. Η ελληνική κοινωνία εισήλθε σε μια πορεία απόλυτης αυτογνωσίας. Η ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας που χάραξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, συνέχισε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης, έχει τίμημα, έχει κανόνες, τους παλεύεις, αλλά τους τηρείς.
Η ευρωπαϊκή τροχιά δεν είναι μία πορεία εκδρομής, είναι μια πορεία συνέπειας και αγώνα, που κατοχυρώνει ευημερία. Είναι μια πορεία αυτογνωσίας και νομίζω όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες και με την παρούσα κυβέρνηση, πρέπει να μας φέρουν περισσότερους σε αυτή την άποψη. Δεν είναι κομματική θέση αυτό που σας λέω.
Δεύτερον. Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί με ελάχιστο πρωτογενές πλεόνασμα, πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτος στόχος κάθε ενός Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου και του κεντρικού κράτους συνολικά.
Το μοντέλο που κατέρρευσε τον Οκτώβρη του 2009, είναι το μοντέλο της κατανάλωσης που τη στηρίζουμε με δανεικά χωρίς αντίκρισμα. Αυτό κατέρρευσε.
Ακούσαμε και τον Υπουργό χθες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, να μιλάει για παραγωγική ανασυγκρότηση. Παραγωγική ανασυγκρότηση λοιπόν και να απλώνουμε τα πόδια μέχρι εκεί που επιτρέπουν οι δυνατότητές μας, που κάθε φορά πρέπει να δημιουργούμε και να πολλαπλασιάζουμε. Τόσο απλά. Αφήστε αν έγινε καλή ή όχι διαχείριση της κρίσης, θα δούμε και τους επόμενους που ήρθαν. Δεν θέλω να κάνω κανένα σχόλιο.
Τρίτο συμπέρασμα. Απολύτως θετικό. Βίαιη μεν, αυτό είναι κακό, αλλά καθαρή αποσύνδεση της νέας γενιάς από το μονόδρομο της κρατικής καριέρας. Πίσω από την οδύνη των παιδιών μας που φεύγουν στο εξωτερικό, που είναι άνεργα και τα λοιπά, υπάρχει η αποσύνδεση από την αντίληψη του κράτους – αγελάδας από την οποία αρμέγουμε και τρώμε όλοι. Αυτό είναι μόνο θετικό. Και φέρνει στην επιφάνεια άλλα στοιχεία της προσωπικότητας του Έλληνα, μέσα από τα οποία μπορούμε πραγματικά να χαράξουμε ως χώρα και πατρίδα μια άλλη περπατησιά.
Τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι η ψευδαίσθηση, όπως είπα, της δανεικής ευημερίας, κατ’ εμέ έλαβε τέλος 25 Γενάρη. Άλλα μας είπαν, άλλα βλέπουμε και άλλα θα δούμε και πού είστε ακόμα, που είπε και ο κύριος Τσίπρας προχθές. Και πού είστε ακόμα. Δεν είδατε τίποτα ακόμα. Δεν είμαι ούτε Κασσάνδρα, στη Σιθωνία εξάλλου είμαστε, δεν είμαστε στην Κασσάνδρα. Λοιπόν, ούτε Κασσάνδρα είμαι, ούτε χαιρέκακος, ούτε βέβαια με την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Με την Ελλάδα είμαι και με τον Πρωθυπουργό της εκεί που διαπραγματεύεται.
Είναι όμως καθαρό ότι η 25η Γενάρη είναι τέλος, το τέλος ενός πολιτικού κύκλου όπου τάζουμε ασύστολα και δεν πειράζει, και αν δεν μπορούμε να τα κάνουμε δανειζόμαστε λίγα από εκεί που πλέον δεν μπορούμε για να υλοποιήσουμε μέρος αυτών. Αυτό δεν έκανε 40 χρόνια το πολιτικό σύστημα; Αυτός ο κύκλος 25 Γενάρη έκλεισε. Ο κύκλος των ψευδαισθήσεων.
Και τέλος βέβαια και για αυτό ζήτησα τον λόγο, αγαπητέ Πρόεδρε, η μεγάλη αλήθεια που ανέδειξε η κρίση λέει ότι σύγχρονο κράτος ίσον επιτελικό κράτος με ισχυρούς αποκεντρωμένους θεσμούς. Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα της κρίσης. Δεν μιλάω με τη στενή οπτική αν θέλετε του Δημάρχου 19 χρόνια και του 8 χρόνια Προέδρου της ΚΕΔΚΕ. Μιλάω με την εμπειρία μου όλα τα χρόνια στα κοινά από το ’74 που από μικρό παιδί εντάχθηκα ανταποκρινόμενος στο προσκλητήριο του Ανδρέα Παπανδρέου τότε στο ΠΑΣΟΚ, του οποίου είμαι ιδρυτικό μέλος, με όλη τη διαδρομή μου στα φοιτητικά μου χρόνια και μετέπειτα και τα 5,5 φοβερά χρόνια της κρίσης στη Βουλή.
Να σας πω κάτι; Δεν θέλω να μιλάω απαξιωτικά, γι’ αυτό όταν μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, μιλάω για στροφή. Δεν μιλάω για κολοτούμπα. Δεν θέλω να κάνω και να λέω ό,τι μας έκαναν και μας έλεγαν.
Θέλω λοιπόν να σας πω ότι δεν θα ειρωνευτώ αν διαπραγματεύεται ή όχι η κυβέρνηση. Ναι, διαπραγματεύεται θα πω, με τον δικό της τρόπο. Το αποτέλεσμα θα το δούμε. Ευελπιστώ, ελπίζω και θέλω, το θέλω διακαώς ως Έλληνας πολίτης, να είναι το καλύτερο δυνατό για την πατρίδα μου και για όλους μας. Προς Θεού. Αν είναι δυνατόν να έχω μια άλλη οπτική.
Λέω όμως τι έχει αναδειχτεί, κυρίες και κύριοι Σύνεδροι, με δραματικό τρόπο αν θέλετε, αυτές τις εκατό μέρες με μια νέα κυβέρνηση; Ότι στα διεθνή Φόρα λαμβάνονται οι σοβαρότερες των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή μας και αυτό έχει να κάνει ένα σύγχρονο κράτος. Να είναι διαρκώς παρόν στα διεθνή Φόρα για να εγγυάται τα καλώς νοούμενα συμφέροντά μας, να φροντίζει για μερικά ελάχιστα και μείζονα στο εσωτερικό και όλα τα άλλα να τα οργανώνει με ισχυρούς αποκεντρωμένους θεσμούς. Έτσι δομείται το σύγχρονο κράτος. Έτσι έκαναν οι «κουτόφραγκοι» εδώ και 40-50 χρόνια.
Για αυτό το τελευταίο είναι που θέλω να σας μιλήσω, αγαπητέ Πρόεδρε, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι. Δεν θα σας μιλήσω για την πράξη νομοθετικού περιεχομένου και για το χωροταξικό του Καλλικράτη. Καλύφθηκα, γιατί έχει καλυφθεί βέβαια επαρκώς το θέμα, και από την παράταξη της οποίας ήμουν μέλος και από το κόμμα του οποίου είμαι μέλος και στέλεχος, χθες και από πολλές άλλες πρέπει να πω τοποθετήσεις. Δεν μονοπωλούμε την αλήθεια.
Μια παρατήρηση θέλω να κάνω μόνο, αγαπητέ Πρόεδρε, για την πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Άκουγα τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, και τον ακούω και ως Πρωθυπουργό σήμερα, να έχει ως πρώτο θέμα της ατζέντας του αυτό που ο ίδιος ονόμασε ανθρωπιστική κρίση. Ο.Κ. Όλοι ξέρουμε και το διαπιστώσαμε με τρόπο εκκωφαντικό αυτά τα πέντε χρόνια, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν, είναι και θα είναι το τελευταίο καταφύγιο των αδυνάμων και το τελευταίο οχυρό της κοινωνικής συνοχής. Έτσι δεν είναι; Αυτό δεν έχουμε πει όλοι ως τώρα;
Θα περίμενε λοιπόν κάθε καλόπιστος ότι ο διάλογος κυβέρνησης και του αρμόδιου Υπουργείου με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αυτό θα είχε ως νούμερο ένα θέμα στην ατζέντα. Δηλαδή τι θα είχε; Προνοιακές δομές, κοινωνικές πρωτοβουλίες των Δήμων που θέλουν χρηματοδότηση, το πρόγραμμα ΑΚΣΙΑ, που περιμένει για να δώσει δουλειά σε 50.000 διαφορετικούς ανθρώπους κάθε χρόνο και πολλά άλλα. Να μην κάνω απαρίθμηση. Τα ξέρετε μάλλον καλύτερα από εμένα.
Αντί αυτού, στην πρώτη συνάντηση διαβάζω χωροταξικό. Γίνεται ερώτηση από το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να σας πω, από την κυρία Γεννηματά συγκεκριμένα και αντί απάντηση για το χωροταξικό ο κύριος Βούτσης απαντά για τον τρόπο εκλογής Δημάρχων και ακολουθεί η πράξη νομοθετικού περιεχομένου.
Συγνώμη, δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Εδώ βλέπω τα λόγια από τα έργα να απέχουν πόρρω. Αν είναι πρώτη επιλογή η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, άλλο είναι το υπ’ αριθμόν ένα θέμα στο διάλογο κυβέρνησης – Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η κυβέρνηση νομίζω καλείται όχι απλά να διασκεδάσει την εντύπωση που προκαλεί αυτή η κραυγαλέα απόσταση λόγων και έργων, αλλά κυριολεκτικά να την απαντήσει και να την ξεπεράσει. Να τη μηδενίσει αυτή την απόσταση.
Διαφορετικά, αν δεν το κάνει αυτό η κυβέρνηση, κάθε καλόπιστος μπορεί να αμφισβητεί είτε τις προθέσεις και τελικά την ειλικρίνεια της κυβέρνησης, είτε την ικανότητά της να αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα των λόγων της. Διαλέγετε και παίρνετε.
Τι προτιμώ εγώ; Να αποκαταστήσει, να μηδενίσει την απόσταση λόγων και έργων. Τελεία. Και να πάρει τις αποφάσεις εκείνες, να εξασφαλίσει τους πόρους εκείνους που θα δώσουν τα όπλα στην Αυτοδιοίκηση να μπει μπροστά σε αυτό που ο Πρωθυπουργός λέει ανθρωπιστική κρίση. Εγώ μπορεί να το λέω αλλιώς. Δεν θα μαλώσουμε στην ορολογία.
Τα ζητήματα που έχει προκαλέσει η πολιτική των τελευταίων πέντε ετών στην κοινωνία είναι αδιαμφισβήτητα. Μόνο οι τυφλοί δεν τα βλέπουν. Και αν δεν φτάσαμε στο μη περαιτέρω, να είναι καλά η Αυτοδιοίκηση, που παρά τα προβλήματά της κράτησε όρθια, όπως ειπώθηκε και χθες και σήμερα, την κοινωνία.
Λοιπόν, να πάρει όλα τα όπλα στα χέρια για να φύγει μπροστά. Για να μην έχουμε αυτές τις καταστάσεις που βιώνουμε όλοι.
Ούτε βέβαια θα σας μιλήσω για τη διαχείριση απορριμμάτων. Δεν ήθελα καθόλου να κάνω αναφορά, αλλά συνάδελφοι, ακούστε. Έχοντας μια ταύτιση με ένα εγχείρημα που από ελληνικά και διεθνή Φόρα έχει αναγνωριστεί ως το πιο προωθημένο πανελλαδικά και από τα πιο προωθημένα πανευρωπαϊκά, θέλω να σας πω κάτι. Άκουσα με πολλή προσοχή τον Υπουργό και τις παρατάξεις και προσυπογράφω αυτά που είπε ο Πρόεδρος για τη διαχείριση απορριμμάτων.
Ένα δόγμα υπάρχει στη διαχείριση απορριμμάτων. Δεν μιλάω στην αποκομιδή που είναι αποκλειστική αρμοδιότητα. Μιλάω για τη διαχείριση, για το παραπέρα. Η ευθύνη του ενός επιπέδου διοίκησης και μόνο και όλοι οι άλλοι να υποστηρίζουν. Όπου είχαμε πετυχημένα μοντέλα εδώ και αλλού, αυτή η βασική αρχή τηρήθηκε. Όλα τα υπόλοιπα, το σχήμα το χρηματοδοτικό, η μέθοδος επεξεργασίας και όλα τα υπόλοιπα, είναι αποφάσεις αυτών και όλοι οι άλλοι στηρίζουν.
Ξέρετε γιατί; Δεν είναι εμπειρική η αποτίμηση, γιατί ο λογαριασμός στο τέλος της διαχείρισης απορριμμάτων πάει στους πολίτες, περνά από τα Δημοτικά Συμβούλια. Όχι λοιπόν, ούτε στους Περιφερειάρχες, ούτε στους Υπουργούς. Αυτοί κάνουν με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο. Στο τέλος έχει λογαριασμό που περνάει από το Δημοτικό Συμβούλιο και λέει, κύριε Πατούλη, κύριε Κουκουλόπουλε, τόσα επιπλέον στα τέλη καθαριότητας.
Όχι. Όχι λοιπόν. Όλες οι αποφάσεις είναι στον Α’ Βαθμό και όλοι οι άλλοι υποστηρίζουν. Και ο Β’ Βαθμός και το κεντρικό κράτος.
Και έρχομαι και κλείνω, κύριε Πρόεδρε, με την πρόταση την οποία θέλω να καταθέσω στο Συνέδριο μιλώντας όπως είπα ως Σύνεδρος.
Άκουσα προσεγγίσεις και από τον Γιώργο τον Καμίνη και από τον Αποστόλη τον Κοιμήση και από τον Δημήτρη τον Μπίρμπα, από πολλούς συναδέλφους, και από εσένα, Πρόεδρε, στην αρχή, για τα περί φορολογικής αρμοδιότητας.
Ακούστε και θέλω πραγματικά την προσοχή σας.
Αποτιμώντας τα πράγματα και έχοντας μια πολιτική εμπειρία πιστεύω ότι οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες δεν περνάνε κάθε μέρα από μπροστά μας.
Η πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, μας έχει φέρει μπροστά σε ένα συγκεκριμένο πραγματικό γεγονός. Τι προκύπτει από το ρεπορτάζ; Ότι ο ΕΝΦΙΑ για ένα χρόνο τουλάχιστον θα διατηρηθεί. Αυτό ξέρουμε όλοι, νομίζω έτσι θα γίνει και νομίζω δεν διαψεύδεται από πουθενά. Οκέι.
Λοιπόν, η κυβέρνηση λέει, ένα χρόνο ακόμα. Άκουσα με έκπληξη τον μέχρι προχθές Πρωθυπουργό, χθες από το βήμα του Συνεδρίου να λέει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση σχεδίαζε 4 χρόνια να απομειώνει το φόρο και ό,τι απομείνει στο τέλος, να το δώσει στην Αυτοδιοίκηση. Μάλλον δεν έχει διαβάσει καλά το M.O.U. ο κύριος Σαμαράς. Λυπάμαι που το λέω. Γιατί το M.O.U. λέει ότι ο ΕΝΦΙΑ μετά τον εξορθολογισμό και την επίλυση όλων των προβλημάτων, πάει στην Αυτοδιοίκηση. Μουσαφίρηδες ήταν σε αυτή την μεταρρύθμιση κάποιοι, για αυτό μάλλον δεν την κατάλαβαν.
Ο ΕΝΦΙΑ λοιπόν, θέλω να σας πω, έτσι είναι συμφωνημένος με τους θεσμούς – Τρόικα παλιά. Να πάει στην Αυτοδιοίκηση. Θα πούμε όχι, Πρόεδρε; Θα πούμε όχι ή ναι; Εδώ είναι η μεγάλη πρόκληση. Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ σε ένα χρόνο ή η σταδιακή απομείωσή του για 4 χρόνια, είναι φοβικές και βαθιά συντηρητικές προσεγγίσεις, που διέπονται από τη θεωρία του πολιτικού κόστους. Τη θεωρία δηλαδή που κατέστρεψε τη χώρα.
Φοβόμαστε, γιατί το είχαμε πρώτο προεκλογικό όπλο και λέμε μια φορά ακόμη και μετά το καταργούμε. Φοβόμαστε γιατί δαιμονοποιήσαμε το χαράτσι και λέμε τέσσερα χρόνια το απομειώνουμε και μετά θα φύγει σε άλλους από εμάς το ποτήριον τούτο.
Εγώ λοιπόν θέλω να πω την απλή μου πρόταση, Πρόεδρε, κωδικοποιημένη.
Πρώτον. Από την 1/1/2017, για να υπάρχει και χρόνος, όπως θα πω, ο ΕΝΦΙΑ αποδίδεται εξ ολοκλήρου στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στους Δήμους δίνεται παράλληλα, όπως ισχύει στην Δανία, Σουηδία και αλλού και λέμε χρόνια στα συνέδριά μας, η δυνατότητα οριοθετημένων αλλαγών, δεν μπορούν να μηδενίσουν τον φόρο ούτε να τον διπλασιάσουν, συν – πλην 10% ή 20% μπορούν να βάλουν στους συντελεστές. Οι Δήμοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση διαρκούς επικαιροποίησης και εξορθολογισμού. Διότι έχει πάρα πολλές ατέλειες και αδικίες ο ΕΝΦΙΑ, καθώς σχεδιάστηκε από το κέντρο. Η Αυτοδιοίκηση μπορεί να κάνει πάρα πολλές παρεμβάσεις και να εξορθολογίσει το φόρο.
Δεύτερον. Οι Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι μετατρέπονται στον περιβόητο λογαριασμό που παλεύει η Αυτοδιοίκηση από την επομένη του 1828 και του 1832. Να γίνει ένας λογαριασμός κεντρικής διαχείρισης με τη σύμφωνη γνώμη της ΚΕΔΕ, με το βέτο της ΚΕΔΕ δηλαδή, που αναδιανέμεται υπέρ των ασθενέστερων ΟΤΑ. Έτσι οι ΚΑΠ γίνονται ο λογαριασμός σύγκλισης των τοπικών κοινωνιών.
Η διαδικασία συνδέεται φυσικά με μια μεγάλη συμφωνία κεντρικού κράτους και Αυτοδιοίκησης για ένα νέο μεγάλο κύμα μεταρρύθμισης, για ένα νέο μεγάλο κύμα αποκέντρωσης αρμοδιοτήτων, που μας οδηγεί στο επιτελικό κράτος και σε ισχυρούς και αποκεντρωμένους θεσμούς, μαζί με ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα κινητικότητας.
Οι μεταρρυθμίσεις υπέρ των πολλών θέλουν συγκρούσεις. Κάνοντας τον Β’ Βαθμό Αυτοδιοίκησης, κάτι δεν προσέξαμε στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού και είχαμε 3.500 γεωπόνους, ήταν στο χωράφι όλοι, δίπλα στον παραγωγό. Τώρα έχουμε 4.500 και όλοι κάνουν ελέγχους, δεν είναι δίπλα στον παραγωγό κανένας.
Δεύτερο παράδειγμα. Ο κρατικός Νομάρχης μέχρι το ’94, είχε περισσότερες αρμοδιότητες πολεοδομικές από τον Αποκεντρωμένο Γραμματέα. Εκεί είναι το θέμα. Για αυτό στο ΠΕΡΠΑ στοιβάζονται οι υποθέσεις, γιατί όλες πάνε εκεί. Η ριζική αποκέντρωση είναι άλλη διαδικασία. Πρέπει να δούμε λειτουργίες και αρμοδιότητες λοιπόν και αν έχουμε πλάτη οικονομική, γιατί να μην τις δούμε;
Ολοκληρώνω λέγοντας ότι η απευθείας είσπραξη από τους ΟΤΑ, θα συντελεστεί μετά τη συνταγματική αναθεώρηση που πρέπει να υπάρξει, αλλά νωρίτερα τα μαζεύει το κράτος, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Σας κατέθεσα μια πρόταση, θεωρώ ιερή μου υποχρέωση να κάνω αυτό που κάνω, καθήκον μου, γιατί η παρούσα Διοίκηση της ΚΕΔΕ μπορεί να «γράψει ιστορία».
Γιατί έτσι οδηγούμαστε στην κοινωνία αλλά και την Αυτοδιοίκηση της ευθύνης, έτσι ερχόμαστε πιο κοντά στο δεδομένο της ευρωπαϊκής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έτσι δίνουμε ώθηση στη διαφάνεια, νόημα στη διαφάνεια, αφού ο πολίτης ξέρει πού αποδίδει και πώς αποδίδουν οι φόροι του. Κάνουμε δηλαδή μεγάλο βήμα στη δημοκρατία. Πάνω από όλα όμως όπως είπα, μας οδηγεί στο σύγχρονο κράτος.
Θέλω να πω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι δεν πρέπει να το φοβηθούμε, γιατί ο ΕΝΦΙΑ, πέρα από τα άλλα, είναι άμεσος φόρος και δεν είναι έμμεσος. Είναι δηλαδή κατά τεκμήριο δικαιότερος από τους άλλους φόρους. Ότι παντού στον πολιτισμένο κόσμο έχουν αυτή την αρμοδιότητα οι Δήμοι και είναι οι κατεξοχήν που μπορούν να την επηρεάζουν.
Πρόεδρε, ευχαριστώ για την ανοχή σου και θέλω να μου επιτρέψεις κλείνοντας να αποκαταστήσω την αλήθεια.
Θέλω να διαμαρτυρηθώ επί προσωπικού, Πρόεδρε, για μια μέθοδο η οποία θέριεψε πέντε χρόνια και την οποία με λύπη άκουσα τον Υπουργό χθες να την επαναλαμβάνει. Έκανε μια αόριστη καταγγελία. Μίλησε για λεφτά σε φυσικές καταστροφές που πήγαν σε Δήμους που δεν έγιναν φυσικές καταστροφές. Μίλησε λοιπόν για ομερτά και τέτοιες ιστορίες στο Υπουργείο Εσωτερικών. Εγώ διετέλεσα οκτώ μήνες Υφυπουργός Εσωτερικών. Δεν έχω βάλει ούτε μια υπογραφή. Να πουν ονόματα και αριθμούς, πέραν του ότι υπάρχουν στη Διαύγεια. Ο Υπουργός είπε δεν δίνω λέει ονόματα και αριθμούς για να μην τρίβει η Χρυσή Αυγή τα χέρια της. Να μην τα τρίβει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ τα χέρια του λοιπόν. Ονόματα και αριθμούς. Ποιοι υπέγραψαν. Η ισοπέδωση και οι λαϊκισμός έχουν όρια. Αν δεν το καταλάβετε, θα το καταλάβετε όταν θα έρθει η συμφωνία στη Βουλή που κατάφερε ο κύριος Τσίπρας.
Ευχαριστώ.