Το Τουρκικό έθνος είναι από τα λίγα έθνη στον κόσμο, του οποίου η παρουσία αρχίζει από τα βάθυ της ανατολικής Ασίας, και με την πάροδο του χρόνου ,σκορπίζει σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.

Το μόνο που γνώριζε ήταν να πολεμά, να μάχεται με κάθε πολεμική τέχνη, εφαρμόζοντας την άριστα.

Ως αρχηγοί τους,στις κινήσεις τους αυτές, αναφέρονται ,από την ιστορία, ο Ταμερλάνος,ο τσεγκίς Χαν και άλλοι.

Ονόματα τα οποία προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό στην ανάγνωσή τους και μόνον,από αυτόν που μελετά την ιστορία της περιόδου αυτής.

Σε κάθε πέρασμά τους,τα ονόματα αυτά,άφηναν πίσω τους καταστροφές και ισοπεδώσεις.

Είναι,λοιπόν,μακρά σε μήκος η ιστορία της Τουρκίας,χωρίς όμως ουδεμία σελίδα με περιεχόμενο πολιτιστικού έργου,πολιτιστικών επιτευγμάτων και κατορθομάτων.

Οι Τούρκοι δεν έχουν να παρουσιάσουν στην ιστορία τους Παρθενώνες,Καρυάτισσες ή Ολυμπιακούς αγώνες,όπως η πατρίδα μας Ελλάδα,με την αρχαία ιστορία της.

Οι ολυμπιακοί αγώνες της Ελλάδας απετέλεσαν την αιτία και την αρχή της πραγματοποίησης των σημερινών παγκόσμιων ολυμπιακών αγώνων.,τους οποίους θα απολαύσουμε να πραγματοποιούνται σε λίγες ημέρες.

Στην ιστορία τους οι Τούρκοι δεν παρουσίασαν κανένα έργο για την ανθρωπότητα,αντίθετα διακρίθηκαν στον τρόπο βασανισμού, που εφάρμοζαν,στα θύματά τους, τους άτυχους κατοίκους της επικράτειάς τους.

Λες και συναγωνίζονταν στν τρόπο βασανισμού των θυμάτων τους.Ποιος δηλαδή θα εφάρμοζε τον οδυνηρότερο τρόπο βασανισμού των ονομάτων τους.

Έδεναν στον κορμό της βάσης δέντρου το δύστυχο θύμα τους,το περιάλειφαν με μέλι,με αποτέλεσμα να συρρέουν ,πάνω στο σώμα του,μέλισσες, σφύκες,μύγες και  να τον βασανίζουν με τα τσιμπήματά τους,αφάνταστα,χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί ο βασανιζόμενος,διότι ήταν δεμένα,σκόπιμα βέβαια,τα χέρια του.

Πάρα πολλά άκουγα από τους παπούδες μας,για τους τρόπους,με τους οποίους  βασάνιζαν τα θύματά τους οι Τούρκοι.

Αισθανόμουν ένα μίσος ανυπέρβλητο ,το οποίο είχε φυτευτεί τότε στην παιδική καρδιά μου,χωρίς ποτέ να εξαλειφθεί από μέσα μου.

Γράφοντας για τους Τούρκους αισθάνομαι ότι ξελαφρώνω την δικαιολογημένη αγανάκτησή μου εναντίον τους.

Ηρεμώ λίγο ακολουθώντας την καθημερινότητά μου.

Χρίστος Παπαδόπουλος