Σε δύο άρθρα μου εξέτασα τα κύρια χαρακτηριστικά του έθνους και επισήμανα ότι η κοινή πίστη υπήρξε το ισχυρότερο στοιχείο τόσο κατά τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία της Ρωμανίας όσο και κατά την τουρκοκρατία. Πρόβαλα ακόμη τον έντονο διχασμό της νεοελληνικής κοινωνίας, ο οποίος οδήγησε τη χώρα μας στο σημερινό κατάντημα. Στο παρόν άρθρο θα ερευνήσω ποιοι συγκροτούν το τμήμα το οποίο φαίνεται να αμύνεται περί πάτρης, το τμήμα που οι πάσης φύσεως διεθνιστές αποκάλεσαν ετερόκλητο σχηματισμό και όντως είναι.

Ξεκινώ από την Ιεραρχία της Εκκλησίας, τους κληρικούς και τα πιστά μέλη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία διαχρονικά ήταν παρούσα στους αγώνες του έθνους, παρά τα αντιθέτως διατυμπανιζόμενα από τους εχθρούς της. Είναι παρούσα και σήμερα. Δικαιωματικά ως πρόσωπα, καθώς αποτελούν άπαντες πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και ως θεσμός, χρέος του οποίου είναι η προάσπιση της ελευθερίας και του δικαίου. Αλλά η ελευθερία και το δίκαιο καταπατούνται σ’ όλη την έκταση του πλανήτη και οι φωνές διαμαρτυρίας γίνονται με τον καιρό ισχνότερες και φιμώνονται πλήρως. Η Εκκλησία, ως οικουμενική εύχεται υπέρ νοσούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων απανταχού της γης, αλλά και αγωνίζεται υπέρ απαλλαγής αυτών από τη δυσχερή θέση, η οποία οφείλεται κυρίως στην ανθρώπινη απληστία.

Θα ήταν απόλυτα ευαγγελική η στάση των πιστών σήμερα, αν είχαν εκδηλωθεί αντιδράσεις και για άλλα θέματα στο παρελθόν. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην παθητική στάση κατά την ψήφιση αντιευαγγελικών νόμων, όπως εκείνος για την νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Δυστυχώς, η Ιεραρχία ξεσήκωσε τον πιστό και τον πέρα αυτού λαό για δύο δευτερεύουσας σημασίας θέματα: Της εκκλησιαστικής περιουσίας και της αναγραφής του θρησκεύματος στα δελτία ταυτότητας. Ένα άλλο θλιβερό ζήτημα είναι η στάση του σώματος της Εκκλησίας έναντι της ελευθερίας, του πολυτιμότερου δώρου του Θεού στον άνθρωπο. Κατ’ οικονομία ευλόγησε η Εκκλησία τα όπλα κατά τους εθνικούς αγώνες και όχι κατ’ ευαγγελική επιταγή. Πόσες φορές όμως αναγνώρισε και ευλόγησε την εξουσία δικτατορικών κυβερνήσεων επιόρκων αξιωματικών, οι οποίοι αυτοπροβλήθηκαν ως σωτήρες του έθνους! Αφορμή για την ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της Εκκλησίας τον καιρό της μεταπολίτευσης έδωσε η στάση των πιστών, κλήρου και λαού, κατά τη δικτατορία.

Η πατρίδα μας είναι σκλαβωμένη στη Δύση και ποτέ οι πιστοί δεν αντιδράσαμε, αλλά απεναντίας ταυτιστήκαμε με το αστικό καθεστώς, το άκρως αντιευαγγελικό και πολεμήσαμε από κοινού τον άθεο κομμουνισμό λαμβάνοντας μέρος στον εθνικό διχασμό όχι κατευναστικά, όπως οφείλαμε, αλλά υπέρ εκείνων, που αυτοπροβάλλονταν ως εθναμύντορες και προασπιστές των ιδανικών της φυλής! Από τη μια πλέκουμε το εγκώμιο του μάρτυρα Λουκά Νοταρά και υμνούμε τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό για τη σθεναρή στάση τους και από την άλλη έχουμε αποδεχθεί αβίαστα ως εκφραστικό της ταυτότητάς μας το σύνθημα «ανήκομεν εις την Δύσιν»! Παρά τα όσα κατά καιρούς πλήγματα κατάφερε αυτή εναντίον μας, από την εποχή των Σταυροφοριών μέχρι την πρόσφατη συμφωνία των Πρεσπών, εμείς τη λιβανίζουμε διαρκώς και αφρόνως. Τελευταίο δείγμα λιβανωτού είναι το φυλλάδιο της Ιεράς Συνόδου «Προς τον λαό», στο οποίο με αφορμή τον εορτασμό της ημέρας της Ευρώπης (κοσμικός και όχι εκκλησιαστικός εορτασμός) πλέκεται το εγκώμιο της ευρωπαϊκής ενότητας! Είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθεί ότι η ενότητα δεν αποσκοπούσε στην συνεργασία και ευημερία των λαών, αλλά στην υποταγή των χωρών στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο. Και αν ο λαός μας σήμερα στενάζει υπό το βάρος των οικονομικών του αναγκών, τί κάναμε, όταν οι σειρήνες του εκμαυλιστικού καταναλωτισμού μας ξελόγιαζαν και μας ξεστράτισαν από τον ασκητικό βίο των προγόνων μας; Είναι δυνατόν να γράφεται ότι η ΕΕ είναι χώρος ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, όταν ο δυτικός άνθρωπος σπέρνει συμφορές σε πλείστες όσες χώρες του πλανήτη και εξωθεί τους απόκληρους σε μεταναστευτική φυγή; Θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνω ότι μέρος των πιστών συγχέοντας την οικουμενικότητα της Εκκλησίας με τον οικουμενισμό και την παγκοσμιοποίηση απέχει από τον εθνικό αγώνα διαχέοντας όμως παράλληλα αγαπολογία υπέρ των αιρετικών της Δύσης με πρώτο τον εμπνευστή του ολοκληρωτισμού, τον υποταγμένο στις φραγκικές αντιλήψεις πάπα.

Δεύτερη ομάδα αποτελούν όσοι αποδέχονταν στο παρελθόν το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια (πρώτα η πατρίδα). Μονοπωλούσαν αυτοί τον πατριωτισμό, στήριζαν τα κόμματα εξουσίας της ξενοκρατίας και χαρακτήριζαν τους αντιπάλους του καθεστώτος εχθρούς της πατρίδας. Δεν θεώρησαν επιλήψιμη τη συνεργασία με τους δωσίλογους και τους μαυραγορίτες κατά τον εμφύλιο. Ούτε συγκινήθηκαν από τους διωγμούς αθώων πατριωτών, που ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, αν και αγνοούσαν παντελώς τον κομμουνισμό. Υποστηρίζουν αυτοί ότι προέχει η πατρίδα. Αλλά ο Σολωμός θεώρησε εθνικό το αληθινό. Και η αλήθεια είναι ότι οι συγκρουσθέντες υπηρέτησαν ξένα συμφέροντα σε βάρος της πατρίδας μας. Η θρησκεία (ο όρος πίστη πέφτει βαρύς) για πολλούς είναι είδος φολκλόρ, που πρέπει να συντηρείται για λόγους παράδοσης. Χαλαροί οι δεσμοί τους με την Εκκλησία, στους ναούς προσέρχονται εθιμοτυπικά και θεωρούν την Εκκλησία υποχρεωμένη να τίθεται στην υπηρεσία του έθνους. Όσο για την οικογένεια, δεν είναι λίγοι που τάσσονται υπέρ του «δικαιώματος» της έκτρωσης και των «δικαιωμάτων» της «υπερήφανης» κοινωνικής ομάδας. Το έδειξαν και κατά τις ψηφοφορίες στη Βουλή. Αποδεχόμενοι πλήρως το σύνθημα «ανήκομεν εις την Δύσιν», δεν διανοούνται να εκφέρουν κακό λόγο κατά του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των διεθνών τοκογλύφων. Δεν διερωτώνται το απλούστατο: Ποιος έφερε τη σημερινή κυβέρνηση στην εξουσία; Η απάντηση είναι απλούστατη: Οι προασκήσαντες την εξουσία, που συνετέλεσαν στην εξαθλίωση της οικονομίας της χώρας, και οι ισχυροί του πλανήτη, οι ίδιοι που μας έσυραν στο ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ, τη ζώνη του € και μας εξευτέλισαν στις Πρέσπες.

Τρίτη ομάδα είναι οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού. Είναι θλιβερό να υπάρχουν έστω και ελάχιστοι, που θέλουν να αγνοούν το αίμα που έχυσαν τα ναζιστικά τέρατα απ’ άκρου σ’ άκρο της ελληνικής γης και τα δάκρυα εκείνων που θρήνησαν. Είναι θλιβερό ότι ο λόγος τους βρίσκει απήχηση στους αγανακτησμένους πατριώτες, που εσφαλμένα πιστεύουν σε εγκόσμιους «σωτήρες». Εκείνοι που τους εξωθούν στον χώρο του ολοκληρωτισμού έχουν το θράσος να τους κατηγορούν ως φασίστες, χωρίς την παραμικρή αίσθηση της ευθύνης τους για την οικονομική κρίση, αλλά κυρίως για την κρίση αξιών! Οργανωμένοι και επιδιώκοντες την αυτοπροβολή οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού εμφανίζονται στις συγκεντρώσεις ως δυναμική ομάδα, η οποία διαχέει τα δικά της συνθήματα, υβριστικά επί το πλείστον, και ζητά να «πέσουν κεφάλια», προσφέροντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την καλύτερη υπηρεσία στους εθνομηδενιστές.

Ο νέος ελληνισμός βιώνει μεγάλη παρακμή. Αιτία είναι η απομάκρυνση από την πίστη στον Θεό, το πλέον ισχυρό ενοποιό στοιχείο του έθνους μας διαχρονικά στη μετά Χριστόν εποχή. Αυτά που μας συμβαίνουν είναι συνέπειες της αποστασίας μας. Αντί να περιοριζόμαστε στη σκληρή κριτική της παρούσας κυβέρνησης, ορθή οπωσδήποτε, καλό είναι να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην αυτοκριτική. Να συνειδητοποιήσουμε τις δικές μας ευθύνες.

Υπάρχει ελπίδα; Ασφαλώς ναι. Μ’ αυτήν θα ασχοληθώ στο επόμενο άρθρο.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»