Ήταν τέτοιες μέρες του Οκτώβρη του 1979, όταν πια είχε αναγγελθεί η θέση της Σουηδικής Ακαδημίας ότι δόθηκε το βραβείο Νόμπελ στον σπουδαίο ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη. Ήταν τότε που όταν το είπαν στον επίσης μεγάλο δάσκαλο του λαού μας Κώστα Βάρναλη, είπε εκείνο το αμίμητο: «Μπράβο στο Νόμπελ που πήρε τέτοια αξία». Τόσο λαμπρός ήταν λοιπόν ο ποιητής μας που πήρε άξια το Νόμπελ όπως είπε ο Μέγας Βάρναλης.
Ο Οδυσσέας Ελύτης λοιπόν τότε, όταν του το ανακοίνωσαν είπε: «Κοντά στ’ άλλα για τα χρόνια, για την κατάσταση που έρχεται, ήδη σας το είπα, είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να’ ρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωση του».
Οπότε αναρωτιέται κανείς: Γιατί παλεύουμε μέρα-νύχτα κλεισμένοι στα εργαστήρια μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα που ωστόσο είναι το παν. Οι δημοκρατικοί θεσμοί που όλα δείχνουν ότι δεν θα αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα που για αυτά δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου που βαίνει προς ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών που έχει καταντήσει ήδη ένα νεκρό γράμμα. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί Άνθρωποι» – κατά πλειονότητα – οι σημερινοί αστοί που μας κοροϊδεύουν. Τα παμφάγα, θα έλεγα εγώ, που τα καταβροχθίζουν όλα αμάσητα…
Στην Κατερίνα των φθινοπωρινών ονείρων…
Υ.Γ. Άμα ξαναδιαβαστεί το γραφτό, να είναι κάτω από την ανάκρουση του: «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ..»
21/10/2022