“Ο κόσμος φκιάνουν εκκλησιές,
φκιάνουν και μοναστήρια,
φκιάνουν και πετρογέφυρες,
για να περνάει ο κόσμος.
Και μεις κάνα καλό δεν κάναμε,
καλό για την ψυχή μας.”

Σε τούτον τον τόπο τον άγριο και δυσπρόσιτο, τα χειμαρρώδη νερά των ποταμών επικίνδυνα και απροσπέλαστα το χειμώνα, απομόνωναν τα γρεβενιώτικα χωριά. Η κατασκευή του γεφυριού, εκτός από προμήθειες, έφερνε επικοινωνία, πολιτισμό και ανταλλαγή ιδεών.
Οι κτιστάδες και «πελεκάνοι» της πέτρας, κατάφεραν να κατασκευάσουν γεφύρια που αντέχουν στο χρόνο, βασιζόμενοι μόνο στις παρατηρήσεις που έκαναν στην αντοχή των υλικών. Τα υλικά και τα μέσα πενιχρά, κυρίως πέτρες και ασβεστοκονίαμα προερχόμενα από τα παρακείμενα πετρώματα. Με βάση την ικανότητα και τη συλλογική εμπειρία έχτιζαν χωρίς να έχουν ιδέα από στατικούς υπολογισμούς και ανώτερα μαθηματικά. Στην Ευρώπη της Αναγέννησης, ο Ντα Βίντσι και ο Γαλιλαίος μελέτησαν τη στατική μηχανική και επιστημονικές μέθοδοι άρχισαν να εφαρμόζονται συστηματικά. Στις τουρκοκρατούμενες Μακεδονία και Ήπειρο, χρησιμοποιώντας σαν συνδετικό κονίαμα αυγά, άχυρα και γίδινες τρίχες, οι μάστορες της πέτρας, κατασκεύασαν γεφύρια που στέκουν εδώ και αιώνες.
Σαν πέτρινα κοσμήματα εναρμονισμένα στην ελληνική φύση.

Κείμενο-Φωτογραφίες: Λία Μάγειρα