Οι εκλογές της 20 ης Σεπτεμβρίου δεν είναι απλώς μια κρίσιμη μάχη. Είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα να αποκτήσει…

σταθερότητα και να προχωρήσει μέσα από μεγάλες συναινέσεις. Μπορεί να είναι οξύμωρο, αλλά οι εκλογές αυτές με την υψηλή αμφιθυμία ενός σημαντικού τμήματος ψηφοφόρων (πάνω από 25%) προσδίδουν μια ιστορική ευκαιρία στη χώρα να εδραιώσει αλλαγές μέσα από την εφαρμογή , οι οποίες κυρίως συζητούνται στα τηλεοπτικά πάνελ αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της εφαρμογής τους. Στις εκλογές αυτές τα κόμματα δεν έχουν να δώσουν πλουσιοπάροχες υποσχέσεις και οι ψηφοφόροι δεν έχουν να στείλουν κανένα μήνυμα στην εξουσία. Αρκετά μέχρι τώρα με την τυφλή οργή, την απόρριψη, τη δυσαρέσκεια, την τιμωρία. Στις 20 Σεπτεμβρίου αποφασίζουμε για το τι χώρα θέλουμε και ποιοι μπορούν να ανταποκριθούν, όχι στο φαντασιωτικό ανέφικτο, αλλά σε πραγματικές ανάγκες. Γι αυτό και οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν επακριβώς τι τους καλεί κάθε κόμμα να υπερψηφίσουν. Καθαρές κουβέντες, καθαρές λύσεις απ όλους. Στον δρόμο προς τις κάλπες τα πράγματα είναι ίσως για πρώτη φορά, ή αν θέλετε πρέπει να είναι, ξεκάθαρα. Σ αυτές τις εκλογές πρόκειται να ψηφίσουμε τον πολιτικό σχηματισμό ή τους σχηματισμούς εκείνους που έχουν τα στελέχη, τη δυνατότητα και την αποφασιστικότητα να εφαρμόσουν ως έχει το μνημόνιο, που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.  Και λέμε «ως έχει» ( βεβαίως με κάποιες προσαρμόσεις εφικτές) γιατί πια  δεν χωράει αμφιβολία ότι το μνημόνιο 3 ούτε σκίζεται, ούτε τεμαχίζεται, ούτε μεταλλάσσεται και δεν εξαερώνεται. Όχι βεβαίως πως γίναμε ή πως θα γίνουμε όλοι μνημονιακοί. Καιρός να σταματήσει αυτή η αθλιότητα του διαχωρισμού των πολιτών, αλλά και των πολιτικών, σε μνημονιακούς και μη. Κανείς δεν ήθελε σ αυτό τον τόπο μνημόνια και μέτρα λιτότητας. Μπήκαμε  όμως  σ αυτό το μονοπάτι (μας έβαλε δηλαδή ο ολίγιστος Γ. Παπανδρέου) και από τότε  όλοι ,όσοι μέχρι σήμερα τα διαχειρίστηκαν, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τώρα δεν υπάρχουν υποσχέσεις παρά μόνον προβλήματα. Δεν υπάρχει πια επιστροφή στην προ εξαετίας Ελλάδα. Κόμματα, αλλά και  ψηφοφόροι  οφείλουν να κάνουν την υπέρβαση από την επιθυμητή στη λογική επιλογή, από το ατομικό συμφέρον στη συλλογική προσπάθεια. Τα λέμε αυτά γιατί οι μέχρι χθες συγκυβερνώντες , που υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο ύστερα από  τεράστιους κινδύνους για τη χώρα και με πρόσθετο κόστος πάνω από 50  δισεκατομμύρια ευρώ για τους πολίτες , άρχισαν τώρα -λόγω προεκλογικής περιόδου-να το στρίβουν και πάλι . Και να παίρνουν αποστάσεις από την συμφωνία που μόλις υπέγραψαν υποσχόμενοι επαναδιαπραγμάτευση διατάξεων. Ενδεικτικά: Μετά την δήλωση Τσίπρα ότι δεν πιστεύουμε στο μνημόνιο που πάμε να εφαρμόσουμε ,  η βουλευτής και τελευταία κυβερνητική εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη δήλωσε ότι η υπογραφή του μνημονίου ήταν «τακτικός ελιγμός». Την Κυριακή μάλιστα παρουσιάστηκε το εναλλακτικό πρόγραμμα της Κουμουνδούρου που θα εφαρμοστεί -λέει – παράλληλα με το μνημόνιο και θα έχει ως στόχο να  αμβλύνει τις συνέπειες της λιτότητας  για κάποιες ομάδες του πληθυσμού. Πιστεύουν δηλαδή εκεί στην Κουμουνδούρου , ότι μετά τα όσα πέρασε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του με την «σκληρή του διαπραγμάτευση» οι Ευρωπαίοι θα μας  χαρίσουν χρέη και θα μας χρηματοδοτήσουν με επιπλέον 85 δισ ευρώ χωρίς να δουν ότι προχωρούν  οι αναγκαίες  επώδυνες για ολόκληρη της κοινωνία μεταρρυθμίσεις; Ακούσαμε όμως και από άλλες πλευρές υποσχέσεις γα «κουρέματα» χρέους και για φορολογικές ελαφρύνσεις σε κατηγορίες πολιτών. Αλλοίμονό μας όμως σπαταλήσουμε την προεκλογική περίοδο καταφεύγοντας σε ψεύτικες υποσχέσεις, κρύβοντας και πάλι την αλήθεια από τον κόσμο και “χαϊδεύοντας” τα αυτιά, των αγροτών , των δημοσίων υπαλλήλων , ή των ελεύθερων επαγγελματιών. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Η νέα κυβέρνηση, είτε αυτή γίνει με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη ΝΔ , είτε με τα δυο μεγάλα κόμματα σε συνεργασία, πρέπει να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση και το ασφαλιστικό ,να προχωρήσει με διαδικασίες εξπρές τις ιδιωτικοποιήσεις ώστε να κρατήσει την οικονομία ζωντανή και να πετύχει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016 την ελάφρυνση του χρέους και την ένταξη της Ελλάδας στα αναπτυξιακό πρόγραμμα ( Γιούνκερ) και στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης  (Ντράγκι).Αυτό θα πρέπει να είναι το ζητούμενο στις εκλογές .Ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιο γρήγορα το μνημόνιο κι όχι ποια θα  το εμποδίσει να εφαρμοστεί επιχειρώντας να το αλλάξει – γιατί αυτό θα καθυστερήσει την έξοδο της χώρας στην ανάπτυξη και θα αυξήσει τον λογαριασμό όλων μας.  Και όλοι μας πια έχουμε εμπειρίες. Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει ανέφελη και ανέμελη λύση. Γι αυτό και πρέπει να εμπιστευθούμε όσους μπορούν να εγγυηθούν πραγματικά την εφαρμογή ενός συνεκτικού και οργανωμένου σχεδίου που θα ασφαλίζει την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης και θα δημιουργεί το περιβάλλον για την έξοδό της σε εύλογο χρόνο από την κρίση. Η επόμενη μέρα θα πρέπει να μας το πουν τα κόμματα, θα έχει μόνο κόστος και κόπο. Γιατί μόνο αυτά «περιλαμβάνονται» δυστυχώς  στο 3 ο μνημόνιο που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά από πεντάμηνη αχρείαστη, όπως εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε, διαπραγμάτευση. Στο χέρι τους, στο χέρι μας είναι να τώρα να προσθέσουμε και την λέξη προοπτική.