Ήμασταν καταθλιμμένοι, όταν πήραμε το δρόμο για τους Εμμαούς. Και καθώς προχωρούσαμε, μπήκε στη συντροφιά των δυο μας ένας ξένος.

 Δεν τον αναγνωρίσαμε.

 Σ’ όλο το δρόμο όμως, καθώς τον ακούγαμε, νιώθαμε να μας γλυκαίνουν τα λόγια του και μια φωτιά να σιγοκαίει στην καρδιά μας, ενώ η ψυχή μας γέμιζε αγαλλίαση, ώσπου φτάσαμε, ενώ είχε νυχτώσει, στο κατάλυμά μας.

   Τον πιέσαμε να μην φύγει και να μείνει μαζί μας.

    Έτσι κουρασμένοι, όπως ήμασταν, αρχίσαμε γρήγορα  να στρώνουμε τραπέζι και αυτή η ώρα έμεινε μοναδική και ανεπανάληπτη.

   Πριν αρχίσουμε το φαγητό, ο ξένος πήρε το ψωμί, το ευλόγησε, το κομμάτιασε και μας το μοίρασε. Κι αμέσως τον χάσαμε από μπροστά μας.         Ανοίχτηκαν τα μάτια μας και φωτιστήκαμε.

  Και τον αναγνωρίσαμε.

   Αυτός ήταν…Αυτός που το βράδυ της Μ. Πέμπτης, με τον ίδιο τρόπο μάς κοινώνησε και σύστησε το μυστήριο της θ. Κοινωνίας.

   Να τι αντικαθιστά τη σωματική παρουσία Του στη γη.

   Η Θεία Κοινωνία.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ήμασταν πολλοί μαζί πασχαλιάτικα, όταν ακούμε το μικρό Θωμά, όλον αυθορμητισμό και παιδική αφέλεια, να ρωτάει: Και πού είναι ο Χριστός;  Πώς μπορώ να Τον δω;

  Θέλω να Τον ιδώ…

– Θα Τον δεις αγόρι μου, αλλ’  ώσπου να Τον δεις, θα πρέπει ν’  αγωνίζεσαι να είσαι καλό και δυνατό παιδί, να κοινωνάς συχνά και η γιαγιά να σου λέει του Χριστού ιστορίες…Και ιστορίες και για άλλους που είχαν την ίδια απορία και τελικά κάποτε Τον είδαν.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

    Σε μια σύναξή τους στη Συναγωγή ο Χριστός μιλούσε στους Ιουδαίους, και στην αγωνία τους, τι πρέπει να κάνουν για να εργάζονται κατά Θεόν, τους είπε να πιστεύουν στο δικό του πρόσωπό  και να τρώνε το Σώμα και το Αίμα Του.

   Αυτό τότε φάνηκε σκληρό σε πολλούς και έπαψαν να Τον ακολουθούν. Κι όμως, τους τόνισε ότι Αυτός είναι το Ψωμί που κατέβηκε απ’ τον ουρανό κι απ’ το οποίο πρέπει να τρώνε οι άνθρωποι.

   Όλους μας βέβαια, αν το ψάξουμε επιπόλαια, αυτό μας σκανδαλίζει στην αρχή.

   Κι οι μαθητές Του, που άκουσαν και είδαν πολλά κοντά Του, το ένιωσαν μυστήριο ακατάληπτο.

   Πριν φύγει, το τελευταίο βράδυ επί γης, ενώ έτρωγαν, πήρε στο τραπέζι ο Ιησούς ψωμί, το ευλόγησε, το έσπασε, τους έδωσε να το φάνε και είπε: ” Λάβετε, φάγετε. Αυτό είναι το Σώμα Μου, που προσφέρεται για χάρη σας. Αυτό να κάνετε, για να με θυμάστε.

   Κι ύστερα, αφού πήρε το ποτήρι, ευχαρίστησε το Θεό, τους έδωσε, ήπιαν απ’ αυτό όλοι και τους είπε ότι αυτό είναι το Αίμα Του, που επισφραγίζει  την Καινή Διαθήκη και πού χύνεται για χάρη πολλών.

Κι όποιος τρώει τον άρτο ή πίνει από το ποτήρι του Κυρίου χωρίς να είναι άξιος, τρώει και πίνει την καταδίκη του, επειδή δεν ξεχωρίζει και δεν αναγνωρίζει το σώμα του Κυρίου.

 Γι’ αυτό μεταξύ των πιστών υπάρχουν πολλοί αδύνατοι, άρρωστοι και αρκετοί πεθαίνουν.

   Να γιατί τα ψυχικά νοσήματα έχουν παρααυξηθεί.

  Να γιατί τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν…

  Γιατί πήγαν να αντικαταστήσουν τα φάρμακα, που πηγάζουν από την κεντημένη στο Γολγοθά πλευρά του Θεανθρώπου.

  Γιατί ακύρωσαν τη συχνή πρώτα απ΄όλα θ.Κοινωνία.

  Κι από την άλλη γιατί οι άνθρωποι με την ξέφρενη κι αμαρτωλή ζωή τους  πλήγωσαν κι έδιωξαν έτσι μακριά από την ψυχή τους τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο.

 . Που μόνο μαζί του η ψυχή καρπίζει τη χαρά, την ειρήνη, την εγκράτεια…

   Και τη δυναμική αντίσταση στο κακό.

  Και γίνεται αυτό από την άγνοιά μας ή από την ηττοπάθειά μας.

  Κρυβόμαστε, για να μη φανούμε ότι πιστεύουμε στο Θεό..

  Ο σταυρός μας θυμίζει μαντολίνο.

  Τόσο αφηρημένα και χωρίς δέος τον κάνουμε.

   Και τόσο φτηνοί χριστιανοί καταντήσαμε…

    Τι κρίμα! Ο ίδιος ο Θεός κατέβηκε  στη γη για να συναντήσει τον άνθρωπο,  κι αυτός….

    Μόνο όταν δει τα δύσκολα, τρέχει να ζητήσει θεραπείες.

  Πότε θα αντιληφθούμε ότι η άρνηση να εμμείνουμε στις αξίες της πίστης μας σείει  την ψυχική μας υγεία;

  Κάνει ανάπηρο τον πολιτισμό μας;

  Μας στερεί από υπέροχες εσωτερικές ομορφιές, για τις οποίες εκφράζεται  με τόση  ευγνωμοσύνη και ο ποιητής (Βερίτης);

Σ᾿ ευχαριστώ που καταδέχτηκες
στη φάτνη τούτη να ξανάρθεις.
Ω, μείνε χρόνια, χρόνια ατέλειωτα
μέσα μου, αφέντης και μονάρχης.

                                               Ζιώγα Κατερίνα