Με αφορμή τη φετινή μαύρη επέτειο της “21^ης Απριλίου 1967” διατυπώθηκε δημοσίως μια πρόταση μακράς διάρκειας η οποία θα προκαλέσει αμηχανία στους κόλπους του κατεστημένου ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και σε άλλους φορείς, όπως η Εκκλησία της Ελλάδος και η ακαδημαϊκή κοινότητα. Η πρόταση αφορά στο ζήτημα της σημερινής συμπεριφοράς μας απέναντι στον αντικομμουνιστικό παρελθόν της χώρας. Αν θα πρέπει δηλαδή να αντιμετωπίσουμε με σύγχρονο δημοκρατικό τρόπο και στο πλαίσιο της σύγχρονης αντίληψής μας περί δικαιωμάτων τις σκληρές και απάνθρωπες πρακτικές του μετεμφυλιακού αντικομμουνιστικού καθεστώτος.

Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΖΑΡΩΤΙΑΔΗΣ (ψηφοδέλτιο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) και καθηγητής Οικονομικών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης απαντά με καταφατικό τρόπο στο ερώτημα. Η Ελληνική Δημοκρατία έχει χρέος να αναμετρηθεί με την αντικομμουνιστική κληρονομιά της και να επεξεργαστεί όλα τα αρνητικά στοιχεία της.

Σε δήλωσή του με αφορμή την μαύρη επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος της “21^ης Απριλίου 1967” από επίορκους ακροδεξιούς αξιωματικούς, ο καθηγητής Γρηγόρης Ζαρωτιάδης, διατύπωσε την άποψη ότι “στη σκοτεινή εκείνη περίοδο το καθεστώς ασκούσε εγκληματική πρακτική “πολιτοκτονίας” (policide/politicide) ως μέσο καταστολής και εκκαθάρισης των αντιφρονούντων. Σήμερα η ηθική και πολιτική αποκατάσταση των τότε διωχθέντων Ελλήνων, με την αναγνώριση των πολιτοκτονικών πρακτικών της περιόδου και η δημόσια Συγγνώμη προς τα θύματα, είναι αξιακό ζήτημα πρωταρχικής σημασίας για την Ελληνική Δημοκρατία.”

Ο ίδιος βλέπει την πρότασή του ως συνέχεια της πολιτικής εκδημοκρατισμού και εθνικής συμφιλίωσης που εγκαινιάστηκε με την πτώση της δικτατορίας, αρχικά με την νομιμοποίηση του ΚΚΕ από την πρώτη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στη συνέχεια με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από την πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Όπως και να έχει, η πρόταση του υποψήφιου ευρωβουλευτή φέρνει το πολιτικό σύστημα και τις σχετικές επιστήμες, μπροστά σε ένα σύγχρονο αίτημα των δημοκρατικών κοινωνιών, το οποίο συνοψίζεται στο ερώτημα: πως επεξεργαζόμαστε το ιστορικό παρελθόν ώστε να αποκτήσουμε ένα μέσο προφύλαξης από πιθανές μελλοντικές διολισθήσεις σε παρόμοιες ακραίες καταστάσεις;

Η πρόταση έρχεται να ενισχύσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της ελληνικής και της ευρωπαϊκής κοινωνίας, σε μια περίοδο ανόδου των παραφασιστικών και ανοικτά φασιστικών πολιτικών κομμάτων στο πολιτικό προσκήνιο.

Είναι φανερό ότι η πρόταση είτε θα ταράξει, έστω και προσωρινά, τα λιμνάζοντα νερά της δημόσιας συζήτησης στην χώρα, είτε θα αποσιωπηθεί από τους άμεσα θιγόμενους, δηλαδή τους πολιτικούς φορείς. Κοινοβουλευτικούς και εξωκοινοβουλευτικούς.

Η πιο πιθανή εκδοχή, εξαιτίας της προεκλογικής περιόδου, θα είναι εκείνη της προσπάθειας αποσιώπησης και αποφυγής κάθε συζήτησης επί της προτάσεως.

Και τούτο διότι είναι φανερό ότι δυσκολίες θα έχουν οι εθνικιστές της δεξιάς και ακροδεξιάς, κύκλοι της Εκκλησίας της Ελλάδος, ακόμη και οψιγενείς αντικομμουνιστές αποστάτες του κομμουνιστικού χώρου,  αλλά μεγαλύτερες δυσκολίες θα έχουν οι κομμουνιστές, όλων των αποχρώσεων, η ηγεσία του ΚΚΕ και των διαφόρων μετακομμουνιστικών σχημάτων, συμπεριλαμβανομένου και του τωρινού ΣΥΡΙΖΑ. Οι λόγοι είναι προφανείς και για την οικονομία του κειμένου δεν επεκτείνομαι περαιτέρω. Αν χρειαστεί θα επανέλθω.

Η δημόσια συζήτηση για το ζήτημα της πολιτοκτονίας των Ελλήνων κομμουνιστών και άλλων αριστερών πολιτών, κατά την περίοδο του μετεμφυλιακού αντικομμουνιστικού καθεστώτος, θα λειτουργήσει μακροπρόθεσμα ως κάθαρση για την Ελληνική Δημοκρατία και θα περιορίσει, ταυτοχρόνως, από τη μία την “ενοχή” και από την άλλη τη συνέχιση της κατασκευής του τραύματος. Σε απλά ελληνικά, θα διακόψει την ολέθρια διάταξη σε “θύτες” και “θύματα” και θα απαγκιστρώσει τις σύγχρονες πολιτικές αντιπαραθέσεις από τα στερεότυπα και τα απωθημένα του παρελθόντος.

Με δεδομένη την άνοδο αναθεωρητικών απόψεων στα άκρα του πολιτικού φάσματος και την διαπιστωμένη πανευρωπαϊκή άνοδο των νεοφασιστικών ρευμάτων και κομμάτων, η επεξεργασία του παρελθόντος αποτελεί ένα μέσο για να μην διολισθήσουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες στα γνωστά παλιά αδιέξοδα και τις παλιές ολέθριες περιπέτειες.

Αν λάβω υπόψη μου και άλλες προτάσεις και δραστηριότητες του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη, είναι φανερό ότι ο πολιτικά χαρισματικός υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, τοποθετεί τούτη την πρότασή του σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επεξεργασίας του ιστορικού παρελθόντος. Καταλήγω σε τούτο το συμπέρασμα εκ του γεγονότος, ότι πριν από κάποιες εβδομάδες είχε προτείνει με άρθρο του στην “Εφημερίδα των Συντακτών” ανέγερση μνημείου στον Πύργο Ηλείας για τους Γερμανούς αντιφασίστες που δολοφονήθηκαν από τους Ναζί. Επίσης προς αυτή την κατεύθυνση συνηγορεί και η έντονη διεθνής δραστηριοποίησή του σε ζητήματα πολεμικών επανορθώσεων και γενοκτονιών, όπως προκύπτει από τα σχετικά ρεπορτάζ για την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ναμίμπια της Αφρικής.

Ο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης, αν και οικονομολόγος, ψηλαφεί ευρύτερα πλαίσια του ελληνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού γίγνεσθαι και αυτό αποτυπώνεται, εδώ και χρόνια, με συγκεκριμένες πολιτικές δραστηριότητές του σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο Διαδίκτυο μπορούν να αναζητηθούν πληροφορίες για την πρόταση ανέγερσης μνημείου των Γερμανών αντιφασιστών στον Πύργο Ηλείας και για την επίσκεψη του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη στην Ναμίμπια. Για ευνόητους λόγους δεν παραθέτουμε τα σχετικά link.