Κάθε τι γύρω μας κουβαλά μια συγκεκριμένη υφή. Έχει σχήμα, όγκο, χρώμα, σύνθεση, βάρος, αξία, που το προσδιορίζουν.

Δεν ξεφεύγει, όπως φυσικό είναι, από τον κανόνα και η πολιτική. Παίζεται με τους δικούς της κανόνες, κρύβει τις δικές της ιδιαιτερότητες, συνυπάρχει με τα δικά της ιδιαίτερα εγγενή χαρακτηριστικά και όρια, ίσως, κατ ελάχιστον μεταλλάσσεται μέσα από τις διαφορετικές εκφορές πολιτικής των κομμάτων που την εφαρμόζουν, μένοντας όμως απαρασάλευτη στη βασική της δομή.

Αυτό τον βασικό κανόνα, ήρθε και από τότε προσπαθεί αδιαλείπτως να διαταράξει το καινοφανές πολιτικά, συστεγαζόμενο εγχείρημα των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, τροφοδοτώντας τον με πρωτόγνωρα και ανατρεπτικά στοιχεία, που όμως αν δεν καθιστούν την προσπάθειά τους γραφική, είναι βέβαιο, πως χτυπά αδόκιμα στου κουφού την πόρτα κι ακόμα πιο βέβαιο, πως καθόλου δεν πρόκειται να αλλοιώσει τον δόκιμο και δοκιμασμένο χαρακτήρα της πολιτικής ως έννοιας αλλά και πρακτικής !

Πόσο συνάδει τελικά με την πολιτική η ακραία ανακολουθία λόγων και έργων; Πόσο δικαιολογεί την Αριστοτελική περί πολιτικής άποψη, που εγκόλπωνε στους καρπούς της σκέψης της, την βασική άποψη περί του ανθρώπου ως φύσει πολιτικού ζώου, η κατ ουσίαν απολίτικη κι ευκαιριακή καθημερινή τοποθέτηση επί παντός, των «νεοσωτήρων» του τόπου; Πόσο η επίκληση του δογματικού και ανελαστικού ιδεολογικού οπλοστασίου τους, είναι ικανή να ρίξει μαύρο στην κρίση των πολιτών, που εύκολα αντιλαμβάνονται πια την ανυπαρξία ιδεολογίας, το προπέτασμα καπνού, την επικράτηση αντ αυτής των πλέον χαμερπών και γήινων και αντιδραστικών χαρακτηριστικών, όπως αυτών της λαγνείας για καρέκλα, εξουσία, δύναμη και φυσικά χρήμα !

Δεν είναι ικανή καμιά παραφθορά λέξεων, καμιά δήθεν αναγεννητική λεκτική προσέγγιση, καμιά λεξηπλαστική ακροβασία να ακυρώσουν την αυταπόδεικτη πραγματικότητα… Όταν βοά η εικόνα, τι να σου κάνουν οι περίτεχνες λέξεις;

Ένας ιδεολογικός αχταρμάς, που θεωρητικά προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, κινούμενος με χαρακτηριστική είναι η αλήθεια ευελιξία από τις παρυφές της συγκρουσιακής, ακραίας, μονολιθικής, αντιεξουσιαστικής Αριστεράς, μέχρι τις παρυφές της επίσης ακραίας, νεοταξικής ή και νεοφασίζουσας Δεξιάς.  Όσο κι αν διακαώς  επιθυμούν να τον εμφανίσουν σαν απαύγασμα πολιτικής μεγαθυμίας και ρεαλισμού – για το καλό του τόπου εννοείται – δεν μπορεί να αποκρύψει τον πασίδηλο πολιτικό κυνισμό, την σημαία ευκαιρίας, τον πολιτικό σκοταδισμό και την απολύτως εγωκεντρική σε σημείο αρρωστημένου πολιτικού ναρκισσισμού, που τους διακατέχει απ άκρου σ άκρον !

Δεν θέτουν όπως γίνεται κατανοητό, καινούργιους κανόνες στην πολιτική. Απλά γιατί το συνονθύλευμα αυτό των προσώπων και των πολιτικών, δεν αποτελεί πολιτική ! Μια κακοπαιγμένη παντομίμα είναι, με δύο πρωταγωνιστές, σε μαύρο φόντο, αργόσυρτη και καταθλιπτική, που μόνο στόχο θέτει να ολοκληρώσει τον κύκλο των ακατανόητων μονολόγων…!

Η παραπάνω περιγραφή, πιθανώς να παραπέμπει πολλούς από σας στην «μανιοκαταθλιπτική» θεατρική παραγωγή των φοιτητικών μας χρόνων, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ,  όπου εκεί , τότε, βλέπαμε αγωνιώντες, δυσθυμούντες και μισοκοιμώμενοι, την ατέρμονη αναμονή του Γκοντό, σαν μια ακριβέστατη αποτίμηση του σήμερα του Τσίπρα και Καμμένου, όπου τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε, όσο κι αν οι δυό τους εκφράζουν μια δήθεν θετική στάση για το αναμενόμενο, που όμως στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν καν την ικανότητα να αναγνωρίσουν τη δίχως νόημα εμμονή τους στο απόλυτο τίποτα που πρεσβεύουν !

Τι τεκμαίρεται λοιπόν από τα προηγούμενα; Πως οι ετερόκλητοι ΑριστεροΔεξιοί σύμμαχοι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και να περιμένουν, παρά μόνο αυτή την ίδια,  την απέραντη, άυλη και αέρινη αναμονή…! Την αναμονή του Τίποτα !

Πως λοιπόν να μην υπάρχει εκφυλισμός της πολιτικής; Πώς να μη επιχειρείται μ αυτές τις ακραίες, ατελέσφορες και επικίνδυνες λογικές ο κακοφορμισμός, της ιστορικά υπάρχουσας, δομημένης οντότητάς της; Πώς να μη χάνουν οι λέξεις το νόημα τους, μπρος στην ανερμάτιστη και βλακώδη αβελτηρία τους;

Η επαναφορά στις σταθερές του όρου «πολιτική», είναι η μόνη μας διέξοδος ! Με όρους κριτικούς, με όρους συνέπειας, με όρους ορθολογισμού και φυσικά με απέραντο σεβασμό στις ιστορικές και φιλοσοφικές παρακαταθήκες της…!

Κατά τον Αριστοτέλη, επιλέγουμε να ζούμε σαν μέλη της πολιτικής κοινωνίας, γιατί έχουμε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους κι αυτό μόνο μέσα από την ενσωμάτωση της πολιτικής στη ζωή μας μπορεί να επιτευχθεί.

Αντίθετα, για όλους τους άλλους, που δεν αποδέχονται τον Αριστοτελισμό στην πολιτική τους φιλοσοφία,  δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν… Είτε είναι κακοί και έχουν συνειδητά θέσει τον εαυτό τους εκτός κοινωνίας, είτε είναι Θεοί και δεν έχουν ανάγκη τους άλλους ανθρώπους….!!!

Επιτρέψτε μου την προσωπική παραδοχή, πως ο Τσίπρας κι ο Καμμένος, μόνο Θεοί δεν είναι, οπότε κατ ανάγκην η αποδοχή του αφορισμού ως κακών ανθρώπων, νομοτελειακά απομένει ως η μόνο λογική και εφικτή παραδοχή…!