Επειδή οι περισσότεροι χριστιανοί  λόγω ραθυμίας ποτέ δεν επιλέγουμε εύκολα, ή και καθόλου, τη νηστεία και την αποχή από το κακό, κι έχουμε λησμονήσει ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο προορισμός μας στη γη, η Εκκλησία, για να μας ξυπνήσει απ΄αυτό το λήθαργο, προσπαθεί να μας υψώσει το νου με τα παρακάτω λόγια, που, σε ελεύθερη απόδοση εδώ,  θα τα ακούσουμε σε επόμενη Παρασκευή στον Ακάθιστο ύμνο:

 

”Βλέποντας την παράξενη σύλληψη και τη γέννηση του Κυρίου από τη Μαρία, ένα  μυστήριο που ξεπερνά την αντιληπτικότητα και του πιο ευφυούς ανθρώπου, ας αποξενωθούμε από τον κόσμο, μεταφέροντας το νου μας στον ουρανό ”.

 

Μας παρακινεί η Εκκλησία με το υμνωδό να αποξενωθούμε από τον κόσμο.

 

Η αλήθεια είναι πως αυτός ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ φιλόξενος για τους Χριστιανούς.

”Αν ο κόσμος σας μισεί”, είπε ο Χριστός,”να ξέρετε ότι πριν από σας μίσησε εμένα.

Αν ήσασταν από τον κόσμο, ο κόσμος θα αγαπούσε αυτό που είναι δικό του.

Επειδή όμως απ΄τον κόσμο δεν είστε, αλλά σας διάλεξα εγώ από τον κόσμο,γι΄αυτό ο κόσμος σάς μισεί’.

 

Όσοι συστηνόμαστε χριστιανοί, αλήθεια, καταλαβαίνουμε τα λόγια αυτά του Κυρίου και του υμνωδού;

Ότι ο Χριστός μας ξεχώρισε από τον κόσμο και τα του κόσμου για τον εαυτό Του;

Για να ανήκουμε ολοκληρωτικά σ΄Αυτόν κι όχι στον κόσμο;

Γιατί έχει μεγάλο βάρος δόξας, αν το έχουμε συνειδητοποιήσει και το αξίζουμε , και καταδίκης, αν δεν το αξίζουμε.

 

Χριστιανός δηλώνει ότι είσαι ταξιδιώτης ανάμεσα σ΄αυτούς που αγκυροβολούν μόνιμα, και με το ”πιστεύω” τους και με την καρδιά τους, στις γήινες απολαύσεις.

Και ταυτίζουν τις απόψεις τους με τη νοοτροπία μόνο του κόσμου τούτου, χωρίς πίστη και προοπτική σ΄έναν κόσμο άλλης συχνότητας.

 

Κι όμως όλοι θα έπρεπε να θυμόμαστε, χριστιανοί και όχι,  ότι ο κόσμος της γης δεν είναι παρά νοικιασμένο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου.

Κάποτε — άλλοι πολύ σύντομα κι άλλοι κάπως αργά — θα φύγουμε.

Γι΄αυτό ένα που μας θυμίζει ο στίχος που πραγματευόμαστε είναι ό,τι λέει και ο απόστολος ”μην αγαπάτε τον κόσμο ούτε όσα βρίσκονται μέσα σ΄αυτόν”.

Και σίγουρα εννοεί να μην τον αγαπούμε και να μην προσκολλούμαστε σ΄αυτόν με εφάμαρτο πάθος.

Αλλιώς δεν θα είχε καμιά αξία η εδώ ζωή, ενώ είναι κι αυτή δώρο του Θεού στον άνθρωπο, για τις ομορφιές του οποίου πρέπει βαθιά να Τον ευγνωμονούμε.

 

Η κατάστασή μας τώρα ως χριστιανοί μέσα σ΄αυτήν την πραγματικότητα, λένε οι Έλληνες πατέρες, είναι σαν κι αυτή του Ισραηλιτικού λαού μέσα στην έρημο του Σινά, όταν πορεύονταν στη γη Χαναάν.

Ζούμε σε σκηνές, όχι σε σπίτια, γιατί πνευματικά είμαστε πάντα σε κίνηση.

Προχωρούμε μέσω του εσωτερικού χώρου της καρδιάς σ΄ένα ταξίδι που δε μετριέται με τις ώρες του ωρολογιού.

Είναι ταξίδι έξω από το χρόνο και το χώρο της γης και μας προσορμίζει στην αιωνιότητα.

 

Ένα από τα αρχαιότερα ονόματα του Χριστιανισμού ήταν απλώς ”η οδός” και των χριστιανών ”οι της οδού”.

Είναι μια ονομασία που δίνει έμφαση στον πρακτικό χαρακτήρα της χριστιανικής πίστης.

 

Ο Χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο από μια θεωρία για το σύμπαν, κάτι περισσότερο από διδασκαλίες γραμμένες στα χαρτιά.

Είναι ένα μονοπάτι που παίρνουμε ταξιδεύοντας.

Είναι με τη βαθύτερη και ουσιαστικότερη έννοια η ”οδός της ζωής”.

Και υπάρχει μόνο ένα μέσο, για να ανακαλύψουμε την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.

Πρέπει να ανοίξουμε το βήμα σ΄αυτό το μονοπάτι, να συντονιστούμε σ΄αυτόν τον τρόπο ζωής και μετά θ΄αρχίσουμε να τον αντιλαμβανόμαστε μόνοι μας.

Όσο παραμένουμε έξω απ΄αυτό το στενό δρομάκι, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε σωστά την ουσία του Χριστιανισμού.

 

Βέβαια είναι ανάγκη να μας πουν ποιους δείκτες να αναζητήσουμε.

Κι όταν λέμε δείκτες, εννοούμε εκείνους που εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τους δικούς μας.

Επισκόπους, πνευματικούς ανθρώπους και πολύ τους γέροντες –  εξομολόγους.

 

Μια παρέκβαση στο λόγο μας:

Ένα κριτήριο γι΄αυτούς, για το αν αξίζουν την εμπιστοσύνη μας, είναι πόσο τίμια και αγνά ερμηνεύουν το πνεύμα του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.

Και πόσο όμοιοι αγωνίζονται να είναι με τον ίδιο τον Ιησού.

Προπαντός αν έχουν καθαρή συνείδηση απέναντι στο Θεό και απέναντι στον ποιμενόμενο λαό.

Μήπως  ηθική ακαθαρσία ή ανειλικρίνεια ή άλλες κακίες υποθάλπονται κάτω από μια άρρωστη θρησκευτικότητα και εικονική ευσέβεια.

Γιατί ”καλά μας τα λέτε εμάς των απ΄έξω — άκούσαμε σχόλια — . για σας δεν μας είπατε τίποτε. Ήρθαν άνθρωποι να βρουν την υγεία τους την ψυχική σε ανθρώπους της Εκκλησίας και συνάντησαν εκεί αντί για το Χριστό τον Αντίχριστο”.

 

Για το σε ποιον εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι βέβαια πρώτα.

Να τους αναζητήσουμε προϋποτίθεται με κάθε σπουδή και σοβαρότητα.

Κι όταν τους πλησιάζουμε, ας κρατούμε μια συνετή επιφύλαξη στην αρχή, μέχρι να βεβαιωθούμε εκ των πραγμάτων ότι είναι γνήσιοι και συστημένοι από το Θεό εκπρόσωποί Του στην ψυχή μας.

Αλλά ας έχουμε και μια ιερή αγωνία και ζέουσα προσευχή μέσα μας γι΄αυτούς πάντοτε.

Κι ο Θεός δεν θα μας αφήσει έτσι να αστοχήσουμε.

 

Ωστόσο χωρίς καθοδήγηση είναι αδύνατο ν΄αρχίσουμε το ταξίδι.

Οδηγίες όμως που μας έδωσαν άλλοι, ποτέ δε μπορούν να μας μεταδώσουν πώς είναι στην πραγματικότητα η ”οδός”.

Χρειάζεται η άμεση, η προσωπική εμπειρία.

 

 

Και πρέπει να έχουμε και συντρόφους.

Και συνοδοιπόρους ικανής ψυχικής αντοχής, για να μη μας αφήσουν στα μισά του δρόμου κι αποκάμουμε.

Και μείνουμε έτσι μόνοι από ανθρώπους.

”Γιατί ο δρόμος είναι ανηφορικός και δύσβατος ο τόπος. Μόνο αν μονοιάσουν αδερφοί κι αντάμα ξεκινάνε, ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος”.

 

Να γιατί επιβάλλεται να αποξενωθούμε από τον κόσμο, όπως θα ακούσουμε στους χαιρετισμούς της Παναγίας μητέρας μας.

 

Είμαστε ταξιδιώτες και το να κολλήσει το μυαλό μας στον κόσμο και τις μέριμνές του, στα πράγματα ακόμα και τα καλά που καθημερινά μας γοητεύουν και μας τέρπουν, αντίκειται σ΄αυτή μας την ιδιότητα.

Του χριστιανού.

 

Και γι΄αυτό καλούμαστε από το Χριστό να είμαστε μόνο με τις αποσκευές που χρειάζονται για την πορεία μας προς την ουράνια Ιερουσαλήμ, τη μόνιμη και αιώνια πατρίδα μας.

 

Και η οδός αυτή είναι μεν απλή, δεν είναι όμως σπαρμένη με ροδοπέταλα.

Η Μητέρα Εκκλησία με τη Μ.Τεσσαρακοστή μάς δίνει αρκετά εφόδια στο δρόμο μας αυτό, για να είμαστε τουλάχιστον σίγουροι ότι βαδίζουμε σωστά.

Βακτηρία και οδηγητικό χάρτη  που μας συνιστά, ιδιαίτερα σ΄αυτό το διάστημα της Σαρακοστής, είναι η νηστεία, η προσευχή και η μετάνοια.

Μας βοηθούν να πετάξουμε από πάνω μας και τα περιττά βάρη,  που μας γίνονται εμπόδια στο δρόμο μας.

Μόνο που η νηστεία  είναι εργαλείο της αρετής κι όχι η αρετή η ίδια.

 

Ο Κύριός μας ας προσευχόμαστε να συντροφεύει και να σημαδεύει τα βήματά μας πάντα σ΄αυτή την πορεία, στην οποία άφησε ανεξίτηλα τα δικά Του αχνάρια, χαραγμένα με το αίμα Του.

  Αμήν

                                                                   Ζιώγα Κατερίνα

                                                                         Εκπαιδευτικός