Με πολύ πόνο ψυχής πιάνω το στυλό, για να γράψω για το θλιβερό συμβάν, που τάραξε τη χώρα μας, αυτό, της σύγκρουσης των δύο τρένων.

Η μεγάλη θλίψη που διαταράσσει κάθε γωνία της καρδιάς, από τις οποίες γωνίες ξεκινούν όλα τα συναισθήματά μας. Σήμερα μόνο τη λύπη, τη θλίψη και τον καημό αφήνει να εκδηλωθούν τόσο έντονα η καρδιά μας, που βάσταγμα δεν έχουν.

Ο επηρεασμός αυτός της έντονης λύπης , συντελεί στο γεγονός, όχι μόνο να κλάψουν οι πονεμένες καρδιές, αλλά και να μοιρολογήσουν κλαίγοντας και λέγοντας τους αβάσταχτους καημούς, που τρυπούν την καρδιά τους, από πολλές μεριές. Το μοιρολόι είναι η κορύφωση του καημού και η εκτόνωση της λύπης.

Σήμερα κι εγώ γράφοντας, θέλω να μοιρολογήσω με τα γραφόμενά μου, για τον άδικο χαμό των θυμάτων, από τη σύγκρουση αυτή των τρένων.

Τα θύματα, φοιτητές διάφορων σχολών, έπλαθαν τα όνειρά τους να σπουδάσουν, να γίνουν επιστήμονες και να διαπρέψουν στα πεδία της επιστήμης τους.

Δυστυχώς , πολύ δυστυχώς, όχι μόνον τα όνειρά τους ματαιώθηκαν, αλλά το θλιβερότερο είναι, ότι βρίσκονται στην αγκαλιά του χάροντα και μέσα από τα χέρια του χάροντα λένε, το στίχο του ποιητή που αναφέρει:

Ποια να είναι εκείνη η χαρά που νιώθουνε τα νιάτα

Κι εγώ δεν τη δοκίμασα

Μεσ’ τη δική μου στράτα

Για μας, όλου τους Έλληνες, ο πόνος είναι αμέτρητος, δικαιολογημένη όμως και η εκδήλωση της οργής μας. Γιατί αυτή η εγκληματική κατάσταση, στον ΟΣΕ (Οργανισμός Συγκοινωνιών Ελλάδας).

Καταδικαστέο οποιοδήποτε λάθος, όπως και το να προσπαθούν να το δικαιολογήσουν. Πότε τέλος πάντων, θα εξευρωπαϊστούμε και θα εκσυγχρονιστούμε σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και της συντήρησης, όχι μόνο της μόδας.

Πότε θα αποβάλουμε το μανδύα που φορούμε μόνιμα, από την εποχή ακόμη, της Τουρκοκρατίας.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τα θύματά μας αυτά και η μνήμη τους, ας είναι αιώνια.