Η Βαρενού ήταν ένας μικρός ορεινός οικισμός της Χαλδίας του Πόντου. Ήταν χτισμένη σε υψόμετρο 1750 μ.  στους πρόποδες του όρους Κουλάτ  ανάμεσα στο ύψωμα Κορκόντελος και στον ποταμό Γιαγλίντερε. Ανατολικά στις όχθες του ποταμού είναι το Παρτίν και απέναντί του το Λυκάστ. Σε απόσταση μιας ώρας βρίσκεται η Κρώμνη. Υπάγονταν στην υποδιοίκηση Αργυρούπολης (Gumushane). Σήμερα η Βαρενού  είναι ακατοίκητη. Το όνομα Βαρενού  προέρχεται μάλλον από το όνομα της αυτόχθονης φυλής των Τιβαρηνών  (Τιβαρηνού – Βαρενού). Αυτό υπονοεί στο επιτύμβιο επίγραμμά του ο εκ Βαρενούς καταγόμενος Μητροπολίτης Δράμας Λαυρέντιος Παπαδόπουλος:

«Λαυρέντιος μεν Τιβαρηνός  Χαλδίας ενθάδε κείμαι  πλήσθ’ όσα καμών  παθών κλπ»

Σ’  αυτό το μικρό ορεινό χωριό της Κρώμνης του Ανατολικού Πόντου γεννήθηκε μία μεγάλη μορφή του ποντιακού Λαού που υπηρέτησε το λαό του με αυταπάρνηση όπου και αν έζησε.

Ο Ευριπίδης Σουμελίδης του Χαράλαμπου γεννήθηκε το 1882. Σπούδασε στην Αργυρούπολη,  την Καισάρεια και το 1906 αποφοίτησε από τη η θεολογική σχολή Χάλκης.  Το 1911 – 1912 ανέλαβε τη διεύθυνση της κρατικής σχολής Πρασάρεως.  Εργάστηκε ως δάσκαλος και ιερέας στην πόλη Καισάρεια και Θράκη.

Το 1912 εξορίστηκε για τη θρησκευτική και κοινωνική του δράση στη Σόφια της Βουλγαρίας. Με τη λήξη των βαλκανικών πολέμων χειροτονήθηκε επίσκοπος Σεβάστειας.  Πήρε το όνομα Γερβάσιος προς τιμήν του θείου του Γερβάσιου Σουμελίδη, Μητροπολίτη Χαλδίας που έζησε από το 1820 έως το 1906. Το 1919 ο Γερβάσιος ο νέος τοποθετήθηκε στη Μητρόπολη Κολωνίας και Νικοπόλεως με έδρα τη Νικόπολη του Πόντου.  Εκεί ανέπτυξε έντονη δράση για την ανακούφιση των διωκόμενων χριστιανών της επαρχίας του. Την ίδια  εποχή όμως αυξήθηκε η επιρροή του κινήματος του Κεμάλ και το 1921 ο πληθυσμός της περιοχής του εκτοπίστηκε στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, ενώ ο Γερβάσιος έζησε περιορισμένος στη Μονή Ζινντς μέχρι την ανταλλαγή.

Το 1919 έγραψε τη μελέτη του για το φαινόμενο του κρυπτοχριστιανισμού  στον Πόντο με τίτλο «ΣΤΑΥΡΙΩΤΑΙ». Το 1924 μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στον Πειραιά,  προερχόμενος από τη Μερσίνα της Μικράς Ασίας με 38 κιβώτια γεμάτα κειμήλια που μπόρεσε να περισυλλέξει. Τα περισσότερα τα άφησε στη Νίκαια και άλλα έστειλε στην Καστοριά και στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών όπου και εκτίθενται.

Στη Νίκαια του Πειραιά ονομάστηκε αρχιερατικός επίτροπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και εκτός των άλλων φρόντισε για την ανέγερση εκκλησιών,  την ίδρυση το 1928 Εμπορικής Σχολής για εργαζόμενους νέους,  το Γυμνάσιο Νίκαιας καθώς δημιούργησε και το γυμναστήριο Νίκαιας – Κορυδαλλού.

Επιστατούσε και πρωτοστατούσε όχι μόνο για τη θρησκευτική,  αλλά και για την κοινωνική και πνευματική μέριμνα των προσφύγων που είχαν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους.

Το  1934 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Γρεβενών. Στα Γρεβενά περισυνέλεξε Και φρόντισε όλα τα ορφανά και αδύναμα παιδιά της Μητροπόλεώς του.

Ο Γερβάσιος δεν έμεινε αμέτοχος και κατά την περίοδο της ναζιστικής θηριωδίας. Ήταν σε επαφή με την τοπική ηγεσία της Αντίστασης κατά των Ιταλών και  Γερμανών κατακτητών, όμως η σωματική αδυναμία από την αρρώστια του τον είχε καταβάλει, με αποτέλεσμα στις 16 Απριλίου 1943 να αφήσει την τελευταία του πνοή στο Επισκοπείο των Γρεβενών σε ηλικία 52 ετών.

Η Νίκαια τον τίμησε για την ανεκτίμητη προσφορά του με τη μεταφορά των οστών του στο κοιμητήριο της πόλης. Η Νίκαια αφιέρωσε σε κεντρικό δρόμο της πόλης το όνομά του. Και εμείς;  Όχι μόνο δεν τιμήσαμε τον άνθρωπο που επί δεκαετία πρόσφερε την ψυχή του στο Γρεβενιώτικο λαό,  αλλά δεν είναι καν γνωστός στην τοπική ιστορία – κοινωνία.