Είστε  προνομιούχος  λαός  οι  Έλληνες  που  ζείτε  και  καλλιεργείστε  μέσα  στην  Ορθοδοξία…Δεν  ξέρετε  τι  θησαυρό  έχετε…και,  καθώς  έλεγε  αυτά  αμέσως  μετά  τη  βάφτισή  της,  τα  μάτια  της  γέμιζαν  δάκρυα  από  τη  συγκίνηση.

   Μεταφέρουμε  αποσπάσματα  από  τη  συζήτηση  με  τα  παιδιά, που  συναντήσαμε  αυτό  το  καλοκαιρινό  βράδυ  στον  αύλειο  χώρο  της  ενοριακής  εκκλησίας, για  να  βγάλει  και  μόνος  του  κάθε  αναγνώστης  τα  συμπεράσματά  του.

  Κατ΄αρχήν  να  πούμε  ότι  χαρήκαμε  τον  αυθορμητισμό  τους  και  την  πηγαία  διάθεση  ν΄ακούσουν  για  το  Χριστό.

–Κυρία, πέστε  μας  για  το  Χριστό. Μας  αρέσει  ν΄ακούμε  γι΄Αυτόν.

  Να  σας  πούμε  κι  εμείς  τι  ξέρουμε;

  Να, κυρία, πετάγεται  κάποιος, ο  Χριστός  είπε ”αγαπάτε  αλλήλους”. Κι  εμείς  αυτό  κάνουμε. Κι  έκανε  μια  κίνηση  ν΄αγκαλιάσει  την  κοπέλα  του  ή  και  κάτι  πιο  πέρα.

  Βέβαια  στη  δική  του  σκέψη  ταυτιζόταν  η  έννοια  της  αγάπης  με  το  φτηνό  έρωτα  και  την  πρόχειρη  αγάπη.

 Λίγο  πιο  πίσω  από  εκεί  που  κάθονταν  τα  παιδιά, ένα  σοκάκι, μαρτυρούσε  το  πρωί, από  τα  ευρήματα  του  οδοκαθαριστή, τις  άνομες  παθιασμένες  σχέσεις  τους.

  Πάνω  σ΄αυτό  η  τηλεόραση  είναι  η  πιο  κακή  δασκάλα  τους, αν  και  τη  χρειαζόμαστε  πολλοί  για  συντροφιά –αυτό  δεν  της  το  αμφισβητούμε –, είναι  όμως  κρίμα  να  καταχράται  την  αδυναμία  που  της  έχουμε  και  να  ερειπώνει  ό,τι  ωραίο  μέσα  μας  και  γύρω  μας  με  το  κατώτερο  ποιόν  των  προγραμμάτων  της.

 — Τι  είναι, παιδιά,  για  σας  ο  Χριστός, η  Παναγία, ο  Θεός;

Σιωπή  για  λίγο…Ύστερα  κάποιος  απαντάει: Να, ο  Χριστός  είναι  ο  γιος  του  Ιωσήφ  και  της  Παναγίας, που  έκανε  και  πολλά  θαύματα.

 Ο  Θεός  είναι.., είναι  ο  Θεός. Πού  βρίσκεται  όμως;

  Και  διάφορες  άλλες  απαντήσεις  απ΄όπου  διαπίστωνε  κανείς  ότι  τα  παιδιά  αγνοούν  σπουδαίες  αλήθειες  της  πίστεώς  μας, τα  δόγματα.

  Πού  να  αναφέρεις  Πνεύμα  Άγιο  και  Αγία  Τριάδα…Τέλεια  άγνοια…

  –Κυρία, μιλήστε  μας  για  τον  έρωτα. Έρωτα  θέλουμε, κυρία.

  –Ναι, παιδιά, σύμφωνοι. Από  πού  ν΄αρχίσουμε;

 –Κυρία, τον  απαγορεύει  τον  έρωτα  η  Εκκλησία;

  Όχι, παιδιά. Τον  κάνει  πολύ  όμορφο  και  αληθινό, αλλά  με  ορισμένες  προ’υ’ποθέσεις.

  Τον  κρατάει  παντοτινό  και  τον  περνάει  στην  αιωνιότητα, αρκεί  να  συμβουλευτούμε  το  Χριστό  πάνω  σ΄αυτό, τη  φωνή  της  Εκκλησίας, τον  πνευματικό.

  –Και  τι  λέει  ο  Χριστός  γι΄αυτό;

  –Λέει  πολλά. Ανοίξτε  την  Κ.Διαθήκη, για  να  δείτε. Κι  απόψε  κιόλας, αν  έχετε. Κι  αν  δεν  έχετε, ν΄αγοράσετε.

  –Α, κυρία, εμείς  έχουμε, αλλά  την  κρατάμε  κλειστή  στο  εικόνισμα, πετάγεται  μια  κοπελίτσα.

 –Πέστε  μας, κυρία, πέστε  μας  εσείς  για  την  αγάπη. Πόσο  μου  αρέσει  να  αγαπιέμαι  και  ν΄αγαπώ!..Με  πάθος, με  πολύ  πάθος, λέει  κάποια  μαθητριούλα  και  χαίρεται  σαν  να  τη  γεύτηκε  κιόλας.

  –Οι  γονείς  σας  τι  σας  λένε  πάνω  σ΄αυτό, παιδιά.

  –Οι  γονείς  μας  μας  λένε, λέει  αυθόρμητα  η  Μαρία,να  ψάξουμε  να  βρούμε  κανένα  φίλο, να  τον  παντρευτούμε, για  να  μη  μείνουμε  στο  ράφι.

   –Εμένα, λέει  η  Κική, δεν  μ΄αφήνουν  να  κάνω  παρέα  μ΄αγόρια, γιατί  είμαι  μικρή  ακόμα  και  να  μη  παρασυρθώ, αλλά  εγώ  δεν  τους  ακούω. Βλέπω  πως  οι  φίλες  μου  όλες  έχουν  το  αγόρι  τους  κι  εγώ  μειονεκτώ  διαφορετικά.

  –Κυρία, η  κόρη  μιας  φίλης  της  μητέρας  μου έκανε  έκτρωση.

   Ουουου…τι  γίνεται  με  μαθήτριες  του  Λυκείου..,συμπληρώνουν  άλλοι  κι  ανέφεραν  πέντε –έξι  ονόματα. Συμφώνησαν  όλοι.

  Ανατρίχιαζε  κανείς  με  το  πόσο  εξοικειωμένα  είναι  τα  παιδιά  με  το  έγκλημα  αυτό.

  Έτσι  η  συζήτηση  εξελισσόταν  με  πολλή  αμεσότητα  και  ειλικρίνεια.

  –Εσύ, Θωμά, γιατί  κάθεσαι  τόσο  λυπημένος  και  δεν  μιλάς. Κοίτα  οι  φίλοι  σου  πόσο  αυθόρμητα  εκδηλώνονται…

  –Α, κυρία  ο  Θωμάς ( κι  ο  Θωμάς  μόλις  συγκρατεί  τα  δάκρυά  του, ενώ  τα  χείλη  του  κάνουν  συσπάσεις ) έχει  οικογενειακό  πρόβλημα…

  –Κυρία, πετάγεται  ταπεινά  η  αδερφή  του, χώρισαν  οι  γονείς  μας…  κι  είναι  έτοιμη  κι  αυτή  να  κλάψει.

  –Κι  εμένα, κυρία, η  αδερφή  μου  χώρισε  με  τον  άντρα  της. Και  της  έλεγε  ο  πατέρας  μου  να  μην  τον  πάρει. Αποδείχτηκε  χαρτοπαίχτης  και  νυχτόβιος.

    Κι  εγώ  ξέρω  τους  κουμπάρους  μας…

   Κι  εγώ  τους  τάδε  συγγενείς  μου…

  Έτσι  λίγο  πολύ  φάνηκε  το  μεγάλο  πρόβλημα  των  διαζυγίων  και  στον  τόπο  μας.

  –Με  τα  ψέματα, παιδιά, πώς  τα  πάτε;

  –Α, κυρία, την  σήμερον  ημέρα  δε  μπορείς  να  ζήσεις  χωρίς  ψέματα Τη  γλιτώνεις  πιο  εύκολα  με  τα  ψέματα  παρά  με  την  αλήθεια.

  –Κι  ο  Χριστός, πού  είναι  ο  Χριστός  που  ζητάει  να  λέμε  πάντα  την  αλήθεια;

 –Κυρία, δε  μπορούμε  να  κάνουμε  και  όσα  λέει.

  –Ξέρετε, παιδιά, όσα  λέει;

  –Πώς, κυρία, θα  τα  μάθουμε; Ακούμε  βέβαια  ορισμένες  ιστοριούλες  θρησκευτικές  στο  σχολείο.

  –Στην  εκκλησία  τα  πιο  πολλά, παιδιά. Έρχεστε  στην  εκκλησία  κάθε  Κυριακή;

  –Α, κυρία, εγώ  κοιμάμαι  αργά  το  Σάββατο  βράδυ, γιατί  βλέπω  θρίλερ  και  ξυπνάω  αργά  την  Κυριακή.

  Μια  πρώτη  διαπίστωση  ήταν  ότι  η  Ορθοδοξία  είναι  κάτι..,κάπου..,κάποτε…για  τους  σημερινούς  νέους. Πεταμένη  στα  αζήτητα.

  Υπάρχει  άγνοια  παντελής  και  αδιαφορία  μεγάλη.

  Όχι  μόνο  θεωρητικά  δεν  τη  γνωρίζουμε, αλλά  ούτε  και  για  την  πρακτική  της  ζωής  μας  τη  συμβουλευόμαστε.

  Μεγάλο  μερτικό  ευθύνης  έχουν  γι΄αυτό  η  τηλεόραση  και  τα  Μ.Μ.Ε  με  τα  πρότυπα  ζωής  που  προβάλλουν –ας  μας  επιτραπεί  η  φράση:  ξεβάφτισαν  τη  νεολαία –, καθώς  και  η  διαλυμένη  σύγχρονη  ελληνική  οικογένεια, με  τη  λανθασμένη  ιεράρχηση  των  αξιών  και  αναγκών  που  κάνει  για  τα  παιδιά.

  Έτσι  αν  δεν  συνειδητοποιήσουμε  τι  καταχωνιάζουν  οι  νέοι  μας, μπορεί  να  ξημερώσει  καμιά  μέρα  η  Ελλάδα  με  τον Ισλαμισμό  στην  καρδιά  της,  αφού  η  Ορθοδοξία  όλο  και  ατονεί  στις  συνειδήσεις  τους  και  τα  τούρκικα  σήριαλ  μυούν  καλά  τους  Έλληνες  στο  Κοράνιο.

  Μακάρι  ο  ουράνιος  Θεός  και  Πατέρας  να  μη  μας  τη  στερήσει  κι  αυτήν, γιατί  απ΄ό,τι  φάνηκε, μόνο  όταν  μας  λείψει  κάτι, τότε  αρχίζουμε  να  το  εκτιμούμε.

    Είναι  αυτή  που  ανεβάζει  τον  άνθρωπο  από  τη  ζωή  των  φυσικών  ενστίκτων  στην  όλο  και  πνευματικότερη,  ώστε  να  φτάνει  κάποτε  ο  θνητός  που  θα  την  ενστερνιστεί  να  βλέπει  το  υπερπέραν  σαν  απτή  πραγματικότητα.

  Να  τι  κλωτσούμε…να  τι  αφήνουμε  να  σκουριάζει  παραπεταμένο  σε  μια  άκρη  της  ψυχής  και  της  ζωής  μας.

  Μακάρι  όλοι  μας  να  ξυπνήσουμε  από  τη  ραθυμία  και  τον  πνευματικό  λήθαργο.

  Απ΄ το  συμβιβασμό  με  την  αμαρτία  και  την  αποχαύνωση.

  Από  την  ψυχική  τύφλωση.

  Μακάρι….

                                                                                (  Μερική αναδημοσίευση)