Το τραγούδι του Θ. Δερβενιώτη που τραγούδησε ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης «στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» μας μιλούσε για τη μετανάστευση του 50 – 60 της ελληνικής, φτωχής, εργατικής τάξης. Όμως ταυτόχρονα με τα φτωχά ελληνικά νιάτα, υπήρχαν βίοι παράλληλοι και για τη φτωχή εργατική τάξη της Ιταλίας αλλά και άλλων χωρών.

Χωριά ολόκληρα, οικογένειες και νιάτα που δεν πρόλαβαν ν’ ανθίσουν, ξεριζώθηκαν και μετανάστευσαν. Σκόρπισαν στις πέντε ηπείρους, αναζητώντας μία καλύτερη Μοίρα.

Πολλά «τραβάει» ο φτωχός σε όλες τις χώρες της Ευρώπης  κυρίως. Έτσι τον Αύγουστο του 1956, στην πόλη Mercinelle του Βελγίου σημειώθηκε μία πρωτοφανής τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε 262 εργάτες ανθρακωρύχους.

Στα ανθρακωρυχεία αυτής της περιοχής κατευθύνθηκαν οι Έλληνες μετανάστες που πήγαν στο Βέλγιο για να εργαστούν σαν ανθρακωρύχοι από τις αρχές του 1950 και μετά.  Μία δουλειά απάνθρωπη, σκληρή, πνιγμένη στην καρβουνόσκονη ανάμεσα σε τρυπάνια, φτυάρια, σε ράγες με βαγονέτα, μέσα σε γαλαρίες και στοές μέχρι 1200 μέτρα  κάτω από τη γη.

Άνθρωποι που επέλεξαν τα τάρταρα της ξενιτιάς από την αβάσταχτη φτώχεια της πατρίδας μας που μόνο σε ταινίες της εποχής μπορούμε να δούμε.  Έλληνες, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί,  Πορτογάλοι με γλώσσα διαφορετική, αλλά με ίδια μοίρα μέσα στις στοές.

Εργάτες! Η νιότη του κόσμου στα έγκατα της γης, δολοφονημένοι για τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Η εργατική τάξη μέτρα τους νεκρούς της βίαιης ταξικής εκμετάλλευσής τους… Συνολικά 260 ανθρακωρύχοι ανασύρθηκαν νεκροί από το ανθρακωρυχείο, οι 136 ήταν Ιταλοί, 95 Βέλγοι, 8 Πολωνοί, 6 Έλληνες, πέντε Γερμανοί, πέντε Γάλλοι,  3 Ούγγροι,  ένας Βρετανός, 1 Ολλανδός. Μόνο 12 επέζησαν…

Όσοι, λοιπόν, σήμερα ψάχνουν να βρουν διαφορές ανάμεσα στους λαούς της γης, ας αναρωτηθούν για ποιανού τους συμφέρουν τόσοι νέοι άνθρωποι ανθρακωρύχοι θάφτηκαν στα ορυχεία του Βελγίου; Και ποια γλώσσα μιλούσαν οι ιδιοκτήτες,  αν όχι τη γλώσσα του κέρδους;

Σήμερα τα καραβάνια των προσφύγων μεταναστών από τις χώρες του πολέμου και της φτώχειας, αν δεν πνιγούν στη θάλασσα της Μεσογείου, θα φτάσουν  στα νησιά της Ελλάδας στη Χίο, τη Μυτιλήνη, τη Σάμο, την Κω και από όπου αλλού βρουν πέρασμα. Έρχονται για να σωθούν και ας ριζώσουν όπου βρουν. Είτε από τη Μόρια, είτε από τη Λαμπεντούζα,  αφού θα μπουν στη διαλογή,  θα φύγουν για τα σύγχρονα δουλεμπορικά του καπιταλισμού για να συναντήσουν τους δικούς μας νέους 500.000 Έλληνες μετανάστες που έφυγαν αναζητώντας μία καλύτερη τύχη.

Τριγωνική απανθρωπιά πόλεμος, φτώχια, μετανάστευση, άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση που δεν διαχωρίζει λαό, φύλλο, χρώμα, γλώσσα και θρησκεία, παρά μόνο το κέρδος από την Ανθρώπινη υπεραξία. Να λοιπόν η αναγκαιότητα ή η  επικαιρότητα που φέρνει μπροστά μας το μήνυμα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Άλλος δρόμος δεν υπάρχει…