Κι άλλη παρέκβαση στη σειρά μας.

  Τη νομίζουμε απαραίτητη, γιατί το απαιτεί μια αναστάτωση που προκαλούν οι τελευταίες ειδήσεις για την επικαιρότητα

   Συγκλονιστήκαμε με την παρέα μου, αλλά και νιώσαμε βαθιά κατάνυξη προχθές, όταν κάποια Κύπρια  κυρία, απόστρατη πια εκπαιδευτικός – τη συναντήσαμε σε χώρο για καφέ –  μας είπε την ιστορία του αδερφού της στην Κύπρο.

  Ήταν ενταγμένος σε μια αντιστασιακή ομάδα κατά των Άγγλων, οι οποίοι τότε είχαν την κυριαρχία του νησιού.

  Αγωνιζόταν για τα δίκαια του Κυπριακού λαού.

  Κάποια στιγμή όμως τον συνέλαβαν οι Άγγλοι και τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια.

  Του έσπασαν από τα χτυπήματα το κάτω σιαγόνι, τη μύτη, του έσφιγγαν το κεφάλι με σιδερένιο στεφάνι, και τεντωμένο πάνω σ΄ένα κρεβάτι τον βασάνιζαν φοβερά με τεχνητό πνιγμό, χώνοντας ως το βάθος του λαιμού του ένα χωνί.

  Χώρια το τσάκισμα με ανελέητο και συνεχή ραβδισμό.

    Στο μεταξύ ήθελαν να τον καταδικάσουν σε θάνατο.

  Έπρεπε γι΄αυτό να γίνει δικαστήριο.

  Και έγινε.

  Ο ίδιος, αφού τον συνέφεραν κάπως, χωρίς να παρουσιαστεί στο εδώλιο – με το σκεπτικό ότι το ακροατήριο, κι όλος ο κόσμος, δεν έπρεπε να δει τη θηριωδία

 των βασανιστών — άκουσε με εγκαρτέρηση την καταδίκη του σε αγχόνη.

  Η μέρα που ορίστηκε ήταν πολύ κοντινή.

  Και η ώρα του θανάτου του σε βαθιά μεσάνυχτα.

  Η οικογένειά του θα μπορούσε να τον δει και να τον αποχαιρετήσει δύο συγκεκριμένες ώρες της μέρας.

  Και μπορούσε, αν ήθελε ο ίδιος, ν΄αφήσει γραπτό λόγο για τους δικούς του, για να τους μένει πάντα νωπή η μνήμη του.

  Πράγμα που παρέλειψε να κάνει στη διάρκεια της καθορισμένης μέρας.

    Και  η ώρα ν΄ανεβεί στην αγχόνη έφτασε ολοταχώς.

  Ο αδερφός, αφού ετοιμάστηκε πνευματικά ως χριστιανός, περίμενε το μοιραίο.

    Μέσα στην ηρεμία της νύχτας ακούγονταν οι στριγγλιές φωνές των θηρίων γύρω και οι θόρυβοι όσων εργάζονταν για την εκτέλεση των παιδιών αυτών.

  Ήταν δύο οι μελλοθάνατοι.

  Τα θηρία γρύλιζαν από πείνα για το θήραμά τους και οι άνθρωποι κατακτητές από κακία και εκδίκηση γι΄αυτούς, που δεν είχαν άλλον τρόπο να αντισταθούν στους αποικιοκράτες.

   Σε λίγο τους περνούν στο λαιμό  τη θηλιά, τους δένουν τα πόδια, και τα χέρια πισθάγκωνα.

    Εκείνη την ώρα, κι από πολύ νωρίς, οι γονείς του αδερφού της κυρίας κάνουν παράλληλα αγρυπνία στον ενοριακό ναό, όπου είχε συρρεύσει πολύς κόσμος.

  Η εκκλησία σείεται από πυρφόρες προσευχές και αναφιλητά.

  Η μητέρα του, καθώς προχωρεί η νύχτα, όπως διηγήθηκε το πρωί, νιώθει την παρουσία της Παναγίας, που την ενθαρρύνει.

   Στο μεταξύ στον τόπο εκτέλεσης δε μένουν παρά 3΄κι είναι έτοιμοι οι δήμιοι να πατήσουν το κουμπί, να ανοίξει η καταπακτή και να μείνουν μετέωρα τα σώματα, ώστε να πνιγούν οι κατάδικοι.

  Ξαφνικά θυμάται ο  αδερφός ότι δεν άφησε γραπτό μήνυμα στην οικογένειά του και το ζητάει ως τελευταία χάρη.

  Από εθιμοτυπικό δίκιο; από φιλότιμο και σπίθα ανθρωπιάς; Του λύνουν γι΄αυτό τα χέρια, απομακρύνουν τη θηλιά και του δίνουν χαρτί και μολύβι.

  Σε ένα λεπτό όμως πρέπει να είναι πάνω πάλι στην αγχόνη.

  Και τότε συμβαίνει το συγκλονιστικό:  Ακούγεται απ΄έξω μια φωνή που όσο πλησιάζει ξεκαθαρίζει και τι λέει:  χάρις.., χάρις.., χάρις.

  Ένα νέο πρόσωπο κλειδί στην αγγλική υπεύθυνη διοίκηση έδωσε αμνηστία στους κατάδικους και σώθηκαν στο παρά πέντε, που λέμε.

  Η κραυγή της προσευχής και η Παναγία είχε κάνει το θαύμα της.

                                                                    ………………………………………………………………………..

    Πριν κάνουμε οποιοδήποτε σχόλιο, αναφέρουμε και την ιστορία του Ευγένιου Ροντιόνωφ από το χωριό Κουρίλοβο της Ρωσίας, κοντά στη Μόσχα.

  Γεννήθηκε στις 23 Μαϊου το 1977.

  Ήταν το μοναδικό παιδί των γονιών του, το οποίο μεγάλωσε σε χριστιανικό υγιές περιβάλλον και  η ευσεβής γιαγιά του στα 12 χρόνια του το οδήγησε στην εκκλησία, όπου εξομολογήθηκε, βαφτίστηκε και κοινώνησε για πρώτη φορά, ενώ ο ιερέας του φόρεσε το σταυρό που αποκτούν όλοι οι χριστιανοί, όταν βαφτίζονται.

  Η μητέρα του, όταν τον είδε με το σταυρό, τον συμβούλεψε να τον βγάλει,  για να μη τον κοροϊδεύουν οι συμμαθητές του, ενώ ο Ευγένιος δεν απάντησε κι ούτε του ερχόταν να τον αποχωριστεί ποτέ.

  Και προτίμησε στα 19 του χρόνια να μαρτυρήσει, παρά να βγει ο σταυρός του από το λαιμό.

  Εργαζόταν, αφότου τέλειωσε τις σπουδές του, ως επιπλοποιός.

  Στις 25 Ιουνίου του 1995 κατατάχθηκε στο στρατό και στις 13 Ιανουαρίου του 1996 τοποθετήθηκε στα συνοροφυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας.

  Ένα μήνα αργότερα συλλαμβάνεται, μαζί με άλλους, αιχμάλωτος από Τσετσένους μουσουλμάνους αντάρτες, οι οποίοι πρόσεξαν ότι φορούσε σταυρό.

  Προσπαθούν με απειλές και βασανιστήρια να τον υποχρεώσουν να τον βγάλει και να γίνει μουσουλμάνος.

  Ο Ευγένιος αρνείται να τον βγάλει, γιατί αυτό σημαίνει άρνηση του αγαπημένου του Κυρίου και Θεού και προτιμάει το φρικτό θάνατο: να του κόψουν οι Τσετσένοι μουσουλμάνοι  το κεφάλι με μαχαίρι, ενώ το σταυρό δεν τόλμησαν ούτε μετά που μπορούσαν, να του  τον αφαιρέσουν από το λαιμό.

  Αμέσως δε, μετά το μαρτυρικό του θάνατο, άρχισε να κάνει εμφανίσεις σε ανθρώπους, που κυρίως νοσηλεύονται σε στρατιωτικά νοσοκομεία ή τυχαίνει να είναι φυλακισμένοι είτε αιχμάλωτοι.

  Καθώς και πολλά θαύματα.

  Αγίασε.

  Και τούτο, γιατί κράτησε ως το τέλος της ζωής του το σύμβολο, που πιστοποιεί την ευγένεια και τη λεπτότητα όλων εκείνων των ψυχών που έλκονται από τον Εσταυρωμένο Κύριο.

  Η αγιοκατάταξή του δεν θα αργήσει

  Η Εκκλησία της Ρωσίας κάνει τις διάφορες ενέργειες.

    Όταν ζούσε, έγραφε και ποιήματα,

  Κι επειδή την προηγούμενή μας  Κυριακή ήταν και η γιορτή της μητέρας, παραθέτουμε κι ένα ποίημα, που είναι αφιερωμένο σ΄αυτήν, γιατί γιόρταζε.

   Είναι γραμμένο λίγο πριν το μαρτύριό του:

                                                                      Χρόνια σου πολλά, αγαπημένη μου μανουλίτσα.

                                                                   Σήμερα γιορτάζεις, αλλά δυστυχώς δε μπορώ να σ΄αγκαλιάσω,

                                                                         ………………………..………………………………………….

                                                                     Σου εύχομαι χρόνια πολλά και υγεία.

                                                                   Να μείνεις πάντα νέα και όμορφη.

                                                                     Όπου κι αν είμαι, τίποτα δεν μας χωρίζει.

                                                                   Σύντομα θα έρθω σπίτι.

                                                                   Από τα βάθη της ψυχής μου θα ήθελα ό,τι πιο πολύτιμο

                                                                        και ό,τι επιθυμείς να έχεις.

                                                                   Και εκατό χρονών να είσαι, για μένα ποτέ δε θα γεράσεις.

    Απερίγραπτες στη συνέχεια  οι ταλαιπωρίες της ευσεβούς μητέρας του, που γύρισε τον κόσμο ανάποδα, ώσπου να βρει και να φέρει το λείψανο του παιδιού της  στο χωριό τους, να το θάψουν εκεί.

                                                           ………………………..………………………………………………………………………..

    Συγκλονιστικές οι ιστορίες και τρομακτικές συνάμα,

  Μας κοσκινίζουν όλους.

 Αν ήμασταν στη θέση τους, πώς άραγε θα αντιδρούσαμε…

   Οι απόστολοι του Κυρίου χαίρονταν βέβαια, λέει η Καινή Διαθήκη, όταν τους έκαναν κάθε λογής βασανιστήρια για το όνομά Του.

  Αυτό όμως σίγουρα δεν είναι ανθρώπινο.

  Ανθρώπινο είναι να τρομάζεις.

  Μάλλον εκείνη την ώρα οπλίζει τον ομολογητή ο Θεός με έκτακτη χάρη και δύναμη.

  Έτσι δικαιολογείται πώς οι μάρτυρες έμεναν, παρά τον πόνο, γαλήνιοι και πολλοί θαυματουργούσαν κιόλας εκείνη τη στιγμή.

  Δεν ξέρουμε πόσο θα χρειαστεί ο καθένας μας στο μέλλον — το εγγύς και το μακράν —  να ομολογήσει την πίστη του στο Χριστό μπροστά σε αλλόθρησκους, που μας απειλούν τώρα από χίλια μέτωπα και οι οποίοι έχουν έτοιμη την κάθε λογής χαντζάρα να μας καρατομήσουν.

  Ξέρουμε όμως ότι προς το παρόν άνθρωποι που είναι αίμα μας, που μπήκαν στην κολυμπήθρα του Χριστού, όταν ήταν μικρά παιδιά —  άσχετα πώς εξελίχτηκαν μετά — προσπαθούν με νόμους και υπονόμους να αλλοιώσουν και να  αλώσουν τη συνείδησή των παιδιών μας και ημών, οδηγώντας μας μ΄αυτόν τον τρόπο στην προδοσία του εαυτού μας και του Θεού.

  Κι αυτοί είναι πιο επικίνδυνοι απ΄τους πρώτους.

  Γιατί είναι ύπουλοι και μας σφάζουν αργά αργά και με το γάντι.

    Το σίγουρο ωστόσο είναι ότι ή έτσι ή αλλιώς οι χριστιανοί και οι Έλληνες καλούμαστε με τα τωρινά δεδομένα να ετοιμαζόμαστε σε ομολογία.

  Όχι΄σε απολογία.

  Αυτήν την αφήνουμε στους Πόντιους Πιλάτους που θα υπογράψουν την καταδίκη μας.

  Θα τους τη ζητήσει η ιστορία και η κρίση του Θεού μας.

  Αμήν

                                                                                    Ζιώγα Κατερίνα

                                                                                      Εκπαιδευτικός