Συγκλονισμένοι όλοι στην πόλη μας αργά το απόγευμα σήμερα πληροφορηθήκαμε ότι ένας νέος, συντοπίτης μας, παιδί μας, έβαλε τέλος στη ζωή του.

  Αθόρυβα και απρόσμενα για τους δικούς του.

  Που ξάφνιασε και όλους μας.

  Και μας δημιούργησε το ερωτηματικό:

  Χάθηκε από τους νέους μας η ελπίδα;

  Παρέδωσαν τα όπλα; Πέθανε γι΄αυτούς ο Χριστός, που είναι και πρέπει να είναι ”η ελπίς πάντων των περάτων της γης”;

    Όσοι σήμερα εκκλησιαστήκαμε ακούσαμε το Χριστό με τη φωνή του Ευαγγελίου να απευθύνει μια πρόσκληση σ΄όλους τους κουρασμένους οδοιπόρους της ζωής: ”Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς…”.

  Γιατί, αγοράκι μου δε δοκίμασες κι εσύ να τρέξεις στην αγκαλιά Του;

  Να νιώσεις ανάλαφρος, ανέμελος, δυνατός;

  Γιατί δήλωσες ”απών” σ΄αυτό Του το κάλεσμα;

    Δε φταις όμως μόνο εσύ γι΄αυτή σου την επιλογή.

  Φταίμε κι εμείς ή μάλλον πρώτα εμείς ή καλύτερα μόνο εμείς που σ΄αφαιρέσαμε την αισιοδοξία, την ελπίδα και σε πετάξαμε άοπλο και άφτερο μέσα σε μια σκληρή και άδικη κοινωνία.

  Που ρουφάει και καταβροχθίζει ανελέητα όσους δεν έχουν το θάρρος ή τη διάκριση να αποφύγουν τις δίνες της και τα διλήμματά της.

  Όλοι…Γονείς, σχολείο, κοινωνία, Πολιτεία, Εκκλησία…

  Κι όσοι δεν σε σταμάτησαν να φτάσεις εκεί που έφτασες, ενώ το μπορούσαν, αλλά και όσοι εγκληματίες σ΄έσπρωχναν συνειδητά προς τα εκεί…

    Κουράστηκες μπροστά στις δυσκολίες της ζωής κι όπως λένε στο χωριό μου τα”βρόντηξες όλα κάτω” κι είπες να μας ξεχάσεις και να σε ξεχάσουμε.

  Όμως, παιδί μου, η ζωή της γης για όλους μας, αιώνες τώρα, είναι κοιλάδα του πόνου και των δακρύων.

  Μας την κληροδότησε έτσι η αντίσταση και η προδοσία του Δημιουργού από τους προπάτορές μας.

  Τους γενάρχες του ανθρώπινου γένους.

  Από τότε, μόνο κρατώντας σφιχτά το χέρι του Λυτρωτή, μπορείς να την περάσεις αυτή την κοιλάδα χωρίς να αποκάμεις.

  Αψηφώντας την κακία, την απόρριψη και την απαξίωση από τους συνανθρώπους μας.

  Και χωρίς να συμβιβαστείς με την απελπισία.

  Με ασπίδα μόνο το σύνδεσμό σου με το Θεό.

    Έπρεπε ίσως αυτά να σου τα είχαμε πει νωρίτερα.

  Τώρα εκείνο που μένει είναι να προσευχηθούμε όλοι να σου συγχωρήσει ο Θεός τον τρόπο που επέλεξες να φύγεις από μας εδώ κάτω και να σ΄αφήσει να κουρνιάσεις κάπου εκεί κοντά Του.

  Με μόνο το δικαιολογητικό ότι οι υπεύθυνοι και η παλιοκοινωνία δεν σου Τον γνώρισαν.

  Ή μάλλον προσπάθησαν να σου Τον διαγράψουν από την ψυχή και τη ζωή σου.

  Κι έτσι με ελαφρυντικό μόνο ”το ακαταλόγιστο” ευχόμαστε να σε προσέξει ο Θεός, όταν Τον συναντήσεις…

  Να σε προσέξει, γιατί αυτοί που φεύγουν απ΄τη ζωή, χωρίς να Τον ρωτήσουν, του αφαιρούν οι ίδιοι τη συμπάθεια και τη συγγνώμη…

  Κι εσύ λάθεψες το δρόμο γι΄Αυτόν.

  Κι έκανες ένα ρίσκο.

  Εκείνος όμως όλα τα μπορεί.., αλλά κι όλα τα αδυνατεί, όταν δεν Του δίνουμε το χέρι.

  Μακάρι, όταν σε κρίνει τώρα εκεί πάνω, να σου δείξει επιείκεια και να σου δώσει την ευκαιρία να του πεις όλα τα παράπονα από τη ζωή του πλανήτη μας.

  Κι ας συνηγορήσει γι΄αυτό και όποιος καλός αγώνας έκανες στη γη μέχρι αυτή την κακιά ώρα.

  Κι εμείς όλοι μαζί…

  Μακάρι…

  Το ευχόμαστε και το προσευχόμαστε, αγόρι μου.

  Να βρεις έλεος και ανάπαυση

  Μακάρι…