Μια απορία έφτασε ως εμάς:” Ο Θεός είναι έξω απ΄τα προβλήματα που ταλανίζουν την πατρίδα μας; Απ΄τα άγχη μας για τον επιούσιο, την επιβίωσή μας;

Την απάντηση τη δίνουν ο Χριστός και οι άγιοι.

Σχετικά ο Κύριος είπε ( Λουκ.12, 22-24 ) ”… να μην αγωνιάτε για τη ζωή σας τι θα φάτε και για το σώμα σας τι θα ντυθείτε. Η ψυχή σας είναι σπουδαιότερη από το φαγητό και το σώμα σας από τα ρούχα.Παρατηρήστε τα κοράκια. Ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν. Δεν έχουν ούτε κελλάρι ούτε αποθήκη κι όμως ο Θεός τα τρέφει. Εσείς αξίζετε πολύ περισσότερο από τα πουλιά…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………

Μη σας απασχολεί, λοιπόν, τι θα φάτε και τι θα πιείτε, και μη σας πιάνει άγχος.
Για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό.
Ο Πατέρας σας όμως ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ΄αυτά.
Εσείς να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν”.

Σπουδαία, μοναδικά λόγια.

Άνθρωποι της ανωνυμίας και του μεροκάματου, του λαού άνθρωποι, αλλά και των κοινοβίων και των μοναστηριών, της ερήμου και των ασκηταριών, πιστοποιούν με την εμπειρία τους ότι πράγματι ο Θεός, στου οποίου το θέλημα έδιναν πάντα το προβάδισμα, με θαυμαστή και απρόβλεπτη πολλές φορές παρέμβαση Του, τους έβγαζε από οικονομικά αδιέξοδα.

Εύλογη και η απορία: Εμείς μπορούμε να περιμένουμε κάποια τέτοια λύση; Γιατί, ενώ βλέπει ότι πεινούν άνθρωποι, χάνουν τη δουλειά τους, την υγεία τους, την αξιοπρέπειά τους, κωφεύει;

Ας μου επιτραπεί να παραθέσω πρώτα ένα αφιέρωμα του γνωστού σε όλους μας π. Αυγουστίνου Καντιώτη στον προφήτη Ηλία, που γιορτάζουμε κιόλας το Σάββατο, 20 Ιουλίου, και του οποίου την εποχή μπορούμε να παραλληλίσουμε με τη δική μας.

Λέει λοιπόν:

”Ο προφήτης Ηλίας, αγαπητοί μου, έζησε 900 χρόνια προ Χριστού, σε εποχή δαιμονική και σε κοινωνία διεφθαρμένη.
Οι άρχοντες, ο βασιλιάς Αχαάβ και η βασίλισσα Ιεζάβελ, καθώς και ο λαός, όλοι είχαν σαπίσει.
Είχαν παρεκκλίνει από την οδό του Κυρίου, είχαν εγκαταλείψει τη λατρεία του αληθινού Θεού. Έπαιρναν ασήμι, χρυσάφι, χαλκό, μάρμαρο, κι έκαναν αγάλματα σε ψεύτικους θεούς.
Μεταξύ αυτών υπερείχε το άγαλμα του Βάαλ, ενός από τους πιο αιμοβόρους και αισχρούς θεούς.
Όπως εμείς προσφέρουμε στην εκκλησία πρόσφορα, λάδι, κρασί, αυτοί έσφαζαν και πρόσφεραν στο βωμό του εκατοντάδες νήπια!

ΟΙ Ισραηλίτες κατρακύλισαν στην ειδωλολατρεία.

Μέσα α΄αυτήν την αποστασία μόνο ένας δεν προσκύνησε το Βάαλ, ο Ηλίας.
Στάθηκε ακλόνητος υπερασπιστής του νόμου του Θεού.

Ήλεγξε την κακία και τη διαφθορά. Στα ανάκτορα, στις καλύβες, σε πλατείες, σε δρόμους, σε άντρες, σε γυναίκες, κήρυττε το λόγο του Θεού με γλώσσα αληθείας.
Έτσι όμως έγινε δυσάρεστος. Διότι τίποτε άλλο δε μισεί τόσο ο κόσμος όσο την αλήθεια.
Πες την αλήθεια και θα σε σταυρώσει. …
Πες την αλήθεια στη γυναίκα σου ή τον άνδρα σου, και παίρνεις διαζύγιο. Πες την αλήθεια στο χωριό σου, και ποτέ δεν βγαίνεις πρόεδρος. Πες την αλήθεια στο έθνος σου, και ποτέ δε βγαίνεις βουλευτής.

Αλλά ο προφήτης Ηλίας ήταν αληθινός. Έλεγε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
Γι αυτό μισήθηκε από τον Αχαάβ και την Ιεζάβελ, από τους πλούσιους που ήλεγχε τη σπατάλη και τη φιλαργυρία τους, από τις γυναίκες που ήλεγχε την πολυτέλειά τους.

Και εκδόθηκαν εντάλματά τους.
”Συλλάβετέ τον”.
Κι αυτός έφευγε μέσ΄ στις σπηλιές και τα βουνά. Εκεί έμενε και ζούσε μια ζωή υπεράνθρωπη και θεία, ως ένσαρκος άγγελος, ενώ τον έτρεφε με θαυμαστό τρόπο ο Θεός

Και ο λαός όμως δεν τον άκουσε. Έφραξε τ΄αυτιά του.
Αλίμονο αν δεν ακούμε την αλήθεια του Θεού.
Να και για μας σήμερα μια αλήθεια και προειδοποίησή Του: ”Αν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε. Εάν δε μη θέλητε μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται”.
Εάν θέλετε και μ΄ακούσετε, θα φάτε τα αγαθά της γης, εάν δε θέλετε και δεν μ΄ακούσετε, θα σας φάει το μαχαίρι…

Τα λέει η Γραφή, ο λόγος του Θεού.

Κήρυξε λοιπόν την αλήθεια και μισήθηκε. Κι έμεινε μόνος, ολομόναχος.
Τότε γονάτισε, έκλαψε και είπε: Θεέ μου, πάρε με κοντά Σου. Δε θέλω να ζω σ΄αυτόν τον κόσμο. Κουράστηκαν τ΄αυτιά μου ν΄ακούν βλασφημίες, τα μάτια μου να βλέπουν βδελυρά θεάματα…

Τέτοιος ήταν ο προφήτης Ηλίας.
Αλλά ο Θεός δεν τον άφησε μόνο. Επενέβη και τιμώρησε.
Αγαπά και μακροθυμεί. Έρχεται όμως και η ώρα της οργής Του και τιμωρεί, όπως ένας αληθινός πατέρας…Τα παιδιά τώρα χάλασαν απ΄ τα πολλά χάδια…δεν τολμά δάσκαλος, πατέρας, μάνα να πούνε λέξη.

Ο Θεός έστειλε τιμωρία στο λαό εκείνο. Ποια τιμωρία; Ήρθε το φθινόπωρο και έσπειραν με την ελπίδα να θερίσουν. Θέρισαν; Όχι. Γιατί; Δεν είχαν την ευλογία του Θεού.
Πέρασε ένας, δύο, τρεις μήνες. Σταλαγματιά νερό, τίποτε απολύτως. Μπρούτζινος έγινε ο ουρανός.
Και η ανομβρία αυτή, λένε τα ιερά κείμενα, βάσταξε –μετρήστε — τρία χρόνια κι έξι μήνες.
Φανταστήτε μεγάλα ποτάμια να στερέψουν…Θεέ μου, τι μας επιφυλάσσει το μέλλον…Στην αρχή είμαστε ακόμη
Έννοια μας…θα στερέψει ο Αλιάκμονας, ο Αξιός, κι ένα μικρό παιδί θα περνάει τον ποταμό.
Θα έρθουν φοβερά πράγματα στη γη…

Νερό, λοιπόν, σταλαγματιά δεν υπήρχε πλέον. Ο ήλιος έκαιγε, τα δέντρα μαράθηκαν, η γη έγινε κεραμίδι.
Άμα οργιστεί ο Θεός…δεν είναι αυτή οργή αστυφύλακα, οργή ανθρώπου…είναι οργή Θεού.

Σώσε μας, Κύριε, απ΄την οργή Σου..,έκλαιγαν και αναστέναζαν.

Ποιος τους έσωσε; ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ, οι άρχοντες, οι πλούσιοι, οι μεγάλοι και ισχυροί;
Ένας άσημος πένης! Σπίτι δεν είχε, ρούχα δεν φορούσε παρά μόνο μια κάπα από τρίχες καμήλας.
Ήταν ο Ηλίας ο προφήτης.
Αυτός λυπήθηκε το λαό, ύψωσε τα χέρια και παρακάλεσε το Θεό. Κι αίφνης ο ουρανός γέμισε σύννεφα. Μαύρισε. Άρχισαν αστραπές, βροντές κι άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού. Μέθυσε η γη από νερό. Και δόξα τω Θεώ, σώθηκε ο κόσμος που κινδύνευε να πεθάνει

Αυτό το θαύμα είχα να σας πω…
……………………………………………………………………………………….
Έχουμε ανάγκη την ευλογία του Θεού. ..”

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Μήπως ο κάθε αναγνώστης σ΄αυτή την ιστορία βρήκαμε για ποιο λόγο εμείς ως Έλληνες δεν έχουμε την ευλογία του Θεού;
Διαφέρει μήπως σε διαφθορά και αποστασία η εποχή μας από εκείνη του προφήτη;

Και ποια αναζήτηση του Θεού νομίζουμε πως θα είχαμε σήμερα, αν ο Θεός δεν μας επέτρεπε αυτή την κρίση;
Τώρα και άνθρωποι αδιάφοροι άρχισαν να μιλούν δειλά δειλά γι΄Αυτόν και όλοι μας να υψώνουμε το βλέμμα στον ουρανό.

Κι αυτά όλα τα παρακολουθεί.

Είναι επομένως κάτω απ΄ το βλέμμα Του η κατάντια μας αυτή και η ταλαιπωρία, γιατί, όπως είπε ο Χριστός, ούτε ένα σπουργιτάκι δεν πέφτει χωρίς να γίνει αντιληπτό από το Θεό.

Ας γνωρίζουμε όμως και το άλλο.
Ο Θεός δυο βασικά τρόπους χρησιμοποιεί για να μας συνετίσει.
Πρώτον, επειδή ο άνθρωπος ρέπει στο κακό και μόνος του δε μπορεί να συνέλθει, έχει στην πρόνοιά Του μια φαρμακευτική αγωγή για τον καθένα μας, που είναι θλίψεις και ευλογίες. Δυσάρεστα και ευχάριστα.Αποτυχίες και επιτυχίες. Πόνος και χαρά. Και θάνατοι.
Αυτά τα προγραμματίζει ο Ίδιος. Όπως Αυτός ξέρει.

Όπως ο Ίδιος επίσης μπορεί τις πιο μεγάλες κακοτυχίες μας να τις βγάζει ΄και σε μεγάλες ευλογίες, αν δεν απομακρυνθούμε από κοντά Του και δεν Τον βλαστημήσουμε.

Έτσι ο Κύριος τόνισε πολύ ότι ο καθένας σ΄αυτή τη ζωή είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού να σηκώσει έναν σταυρό, όπως σήκωσε και ο Χριστός το δικό Του. Αλλιώς ανάσταση και βασιλεία του Θεού δε μπορεί να γευτεί.

Εκτός όμως από τις δοκιμασίες που ο Ίδιος προγραμματίζει, επιτρέπει, παρακολουθεί και αξιοποιεί προς ωφέλειά μας πολλές περιπέτειες που προκαλούν τα δικά μας λάθη. Οι δικές μας αποστασίες.
Όπως φαίνεται και στην παραβολή του άσωτου παιδιού.

Ο πατέρας εξάντλησε σίγουρα τις προσπάθειές του για να μη φύγει μακριά ο γιος του. Δεν τον άκουσε. Τον άφησε τότε να διδαχτεί από την εμπειρία του. Έτσι μέσα στην κατάντια του να τρώει ξυλοκέρατα δικαίωσε τον πατέρα του και γύρισε στην αγάπη του, που έμεινε αμετάπτωτη.

Μήπως κι εμάς ως Έλληνες μάς επέτρεψε να καταντήσουμε να τρώμε τα ξυλοκέρατα των ανομιών μας, για να εκτιμήσουμε τα λόγια Του και Την αγάπη Του, την οποία σε καιρούς ευημερίας απαξιώσαμε;
Μήπως χρειάζεται και σε μας η μετάνοια της αμαρτωλής πόλης Νινευί που πρόλαβε την καταστροφή της, για την οποία την είχε προειδοποιήσει με τον προφήτη Ιωνά ο Θεός;

Μήπως μας χρειάζονται τα ικετευτικά δάκρυα και οι δεήσεις των ανθρώπων της εποχής του προφήτη Ηλία;

Ας θεολογήσουμε περισσότερο κι ας κηρυχτεί μετάνοια στην πατρίδα μας.
Ας γεμίσουν οι εκκλησιές. Είναι ακόμα άδειες.

Κι ας ξέρουμε ότι ο Θεός δεν μυκτηρίζεται, δεν εμπαίζεται και δεν ξεγελιέται.
Ξέρει δε τον καθένα μας ως τα μύχια της υπάρξεώς του.

Δε μένει παρά να προσέξουμε τι μας λέει ότι ισχύει και για την σημερινή κρίση που μας ταλανίζει:
Έθεσε ο Χριστός, όπως είδαμε παραπάνω, έναν όρο,για να μη μας λείπει ο επιούσιος Να φροντίζουμε πρώτα για το θέλημά Του, να επικρατήσει μέσα μας και γύρω μας
Να επιδιώκουμε να είμαστε πιο πνευματικοί άνθρωποι. Τώρα μυρίζουμε σάρκα. Πολλή σάρκα…και αγνοούμε παντελώς στην πλειοψηφία μας και Αυτόν και το Νόμο Του…

Δεν είναι τόσο ευτελής ο Θεός, ώστε από τη μια να Τον φτύνουμε και να Τον αγνοούμε και από την άλλη να τα βάζουμε και μαζί Του, γιατί μας δυσκολεύει τη ζωή.

Και πάλι, δόξα να έχει, μας ανέχτηκε.

Έχει ανυπέρβλητης αξίας θησαυρούς να μας εμπιστευτεί, αλλά δεν τους αξίζουμε με τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μας.

Κι ακόμα φαίνεται πως είμαστε πολύ μακριά να το συνειδητοποιήσουμε αυτό.

Ωστόσο Αυτός μας περιμένει…Μας δίνει πίστωση χρόνου…Ας μην κλάψουμε ότι και πάλι Τον αγνοήσαμε.

Ας μην κλάψουμε. Κι ας προλάβουμε με τη μετάνοιά μας και τα χειρότερα…

Αμήν.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός