Στις 20 Αυγούστου ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάραφ Άσαντ εξεφώνησε λόγο στα μέλη του διπλωματικού σώματος της χώρας του. Από τον λόγο αυτόν μεταφέρουμε τον πρόλογο και το τμήμα, στο οποίο αναφέρθηκε στη Δύση και στη γείτονα Τουρκία, για να γνωρίσουμε και κάποια άλλη προσέγγιση προς τα συμβαίνοντα πέραν της γνωστής που επιβάλλεται από την παντοκρατορία των ελεγχομένων ΜΜΕ.

«Είναι ιδιαίτερα σημαντική η συνάντηση, δεδομένης της πολυπλοκότητας της τρέχουσας κατάστασης στη Συρία. Πράγματι, αυτός ο πόλεμος που ζούμε εδώ και χρόνια έχει αποδείξει ότι πολλοί παράλληλοι πόλεμοι διεξάγονται στο έδαφος της Συρίας, παγκόσμιοι και περιφερειακοί, από συριακά, αραβικά και ξένα χέρια. Και δεν σημαίνει διόλου ότι κατά συγκυρία έρχονται αντιμέτωποι οι αντίπαλοι σ’ αυτή τη γη. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, η Συρία υπήρξε στόχος. Αυτός που την ελέγχει αποκτά σημαντική επιρροή στην παγκόσμια σκηνή ή στη διεθνή ισορροπία. Για να μην καυχηθούμε, όπως κάποιοι μπορεί να πιστέψουν, ας θυμηθούμε τη μάχη του Καντές το έτος 1274 π.Χ. Οδήγησε στην πρώτη συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε μεταξύ Αιγυπτίων και Χετταίων νοτιοδυτικά της Χομς (σ.σ. Έμεσας των ελληνιστικών χρόνων. Εκεί ξέσπασε και ο σημερινός πόλεμος). Από τότε, οι Φαραώ πίστευαν ότι η ασφάλεια του βασιλείου τους σχετιζόταν με την κυριαρχία αυτής της περιοχής. Πολλές άλλες επιχειρήσεις για τον έλεγχο της Συρίας οργανώθηκαν καθ ‘όλη την περίοδο της οθωμανικής κατοχής, αλλά και κατ’ εκείνη που ακολούθησε την αποχώρηση του Γάλλου αποικιοκράτη. Και σήμερα είμαστε στόχος αυτού του αγώνα για κυριαρχία. Γι ‘αυτό είναι πολύ επιφανειακό να πούμε ότι αυτός ο πόλεμος είναι η συνέπεια των θέσεων που έλαβε η Συρία και ότι η Δύση αποφάσισε να διορθώσει το συριακό κράτος. Αν και αυτό είναι απολύτως αληθές, αποτελεί μέρος μόνο μιας ευρύτερης πραγματικότητας που σχετίζεται με τη διεθνή σύγκρουση κατά την επιχείρηση αλλαγής ή σταθεροποίησης των διεθνών ισορροπιών με στρατιωτικούς ή πολιτικούς τρόπους και σύμφωνα με τις οικονομικές ή γεωγραφικές τους συνέπειες. Με άλλα λόγια, με τη δημιουργία νέων κρατών, την εξαφάνιση άλλων κρατών ή την τροποποίηση των συνόρων τους. Για τη Δύση, αυτή η σύγκρουση αποτελεί μια πολύτιμη ευκαιρία για να διευθετήσει τους λογαριασμούς της και να υποτάξει πολλές χώρες που έχουν επαναστατήσει κατά της ηγεμονίας της τις τελευταίες δεκαετίες. Μεταξύ αυτών των χωρών: η Συρία, το Ιράν, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, η Λευκορωσία, κλπ. Ακόμα και η Ρωσία, μια υπερδύναμη και όχι μια αναδυόμενη χώρα, δεν επιτρέπεται να εξεγερθεί ενάντια στη δυτική ηγεμονία.

Όταν μιλώ για τη «Δύση», έχω κατά νου την πολιτική έννοια του όρου. Δεν θα αναφέρω τα κράτη που την συνθέτουν. Γι’ αυτήν τη Δύση θα μιλήσω. Αυτή βιώνει σήμερα έναν υπαρξιακό αγώνα, όχι επειδή ένας εχθρός προσπαθεί να την κατεδαφίσει – τέτοιος εχθρός δεν υπάρχει – αλλά επειδή πιστεύει ότι η περίοδος ευφορίας εκ της ηγεμονίας της, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, βρίσκεται στο τέλος. Η πτώση της επιταχύνεται κάθε φορά που κράτη επαναστατούν εναντίον της ηγεμονίας, μιας ηγεμονίας που αυτή πιστεύει ότι μπορεί να παραταθεί επ’ αόριστον με την καταστολή των επαναστατικών κρατών.

Συμμετείχαμε στις συναντήσεις της Αστάνα, εκκινώντας από ξεκάθαρη εθνική οπτική και με μεγάλη εμπιστοσύνη στους φίλους μας, το Ιράν και τη Ρωσία. Όμως σχετικά με τον τρίτο μετέχοντα, την Τουρκία; Δεν την βλέπουμε ούτε ως εγγυητή ούτε ως συνέταιρο στην ειρηνευτική διαδικασία και φυσικά δεν την εμπιστευόμαστε. Υποστηρίζει τρομοκράτες. Δεν εγγυάται τίποτε πέρα από τούς τρομοκράτες. Και ο πραγματικός λόγος της συμμετοχής της Τουρκίας στη σύσκεψη της Αστάνα είναι ότι ο Ερντογάν δεν είχε άλλη επιλογή. Οι τρομοκράτες χάνουν παντού, διαδοχικές οι ήττες τους. Οι σχέσεις του μ’ αυτούς αποτελούν σκάνδαλο. Έτσι, αποδεχόμενος την διαδικασία της Αστάνα, από τη μια εξασφαλίζει είδος κάλυψης κι από την άλλη του επιτρέπεται να προστατεύει τούς τρομοκράτες. Αυτό έκανε και, όπως ξέρετε, η παρεμπόδιση σειράς συνεδριάσεων συνέβη για την προστασία των τρομοκρατών. Από την άλλη, ἡ συμμετοχή του Ερντογάν στη σύσκεψη της Αστάνα του προσφέρει ρόλο στη Συρία, ρόλο πού επιδιώκει με τη νομιμοποίηση της παρουσίας των τουρκικών μονάδων στη Συρία, δηλαδή με τη νομιμοποίηση της κατοχής, δεδομένου ότι ἡ θέση μας ήταν σαφής ευθύς εξαρχής: Κάθε Τούρκος πού βρίσκεται σε συριακό έδαφος χωρίς τη συγκατάθεση της συριακής Κυβέρνησης είναι εισβολέας. Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά ο Ερντογάν έγινε πολιτικός ζητιάνος στο πεζοδρόμιο, παρακαλώντας για κάποιον ρόλο, γιατί νιώθει την αστάθεια στην Τουρκία και το σκάνδαλο της σχέσης του με τούς τρομοκράτες πού αποκαλύφθηκε ξεκάθαρα σε όλον τον κόσμο. Και όντως, αν παραμείνει στην εξουσία δεν θα οφείλεται στην ευστροφία και στη σοφία του, όπως κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν, αλλά επειδή έχει ακόμη ρόλο να παίξει στην υποστήριξη των τρομοκρατών στη Συρία. Αν όμως η συριακή κατάσταση τελείωνε υπέρ των τρομοκρατών ή των άλλων δυνάμεων που τους υποστηρίζουν, θα καθίστατο άχρηστος και κανείς δεν θα υποστήριζε την παραμονή του. Παρέμεινε λοιπόν στην εξουσία λόγῳ του ρόλου του στη Συρία, ενός ρόλου καταστροφικού».

Ο Άσαντ δεν ξεκαθάρισε στην ομιλία του δύο θέματα. Το πρώτο είναι το κουρδικό, στο οποίο φαίνεται να συμπλέουν τα συμφέροντα Συρίας, Τουρκίας και Ιράκ και να εναντιώνονται με τα άλλα της Δύσης, η οποία μάλλον είναι αποφασισμένη πλέον να προχωρήσει στην αναγνώριση κουρδικού κράτους. Αυτό είναι δικαιότατο, εκφράζουμε όμως έντονες επιφυλάξεις για τους σκοπούς της. Η πρόκληση εμφυλίου πολέμου ευθύς μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας είναι πολύ πιθανή. Το δεύτερο είναι η αποφυγή ευθείας καταγγελίας της Δύσης για τη στήριξη των τρομοκρατών. Περιορίζεται στο να βάλει κατά του ευκόλου στόχου, που είναι η Τουρκία. Πάντως ο πόλεμος καλά κρατεί, αν και τα ΜΜΕ έστρεψαν αλλού την προσοχή του κοινού των δυτικών χωρών. Και σπεύδουμε και εμείς να συμπαραταχθούμε με τη Μέρκελ, η οποία φαίνεται να συγκρούεται με τον Ερντογάν. Αλήθεια, ποιος είναι μεγαλύτερος εχθρός μας;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»