28η Οκτωβρίου, εκκλησιασμός, πανηγυρικοί λόγοι, παρελάσεις..

  Όλα μοιάζουν να δείχνουν, όσο θερμά και πατριωτικά λόγια κι αν ακούστηκαν, ότι μιλούμε και ζητούμε να αναστήσουμε ένα παρελθόν που αργοσβήνει.

  Τα παιδιά ούτε που τα εγγίζουν οι πατριωτικές ομιλίες.

  Οι παρελάσεις είναι χωρίς ζωντάνια και μαρτυρούν ότι τις κάνουν χωρίς να πιστεύουν σ΄αυτές.

  Ένα άλλο κλίμα φαίνεται ν΄αρχίζει να επικρατεί.

  Στις μέρες μας καλλιεργείται το πνεύμα του διεθνισμού.

  Η υπέρβαση της έννοιας έθνους–κράτους.

  Είναι προϊόν κατά τη γνώμη μας και απόρροια των δεινών που προκάλεσαν στην ανθρωπότητα οι μέχρι τώρα πόλεμοι.

  Ένα παγκόσμιο έθνος-κράτος.Τι ωραιότερο…

  Πόσο εφικτό όμως είναι αυτό στην πραγματικότητα;

  Και πόσο ώριμα είναι τα σημερινά έθνη– κράτη, για να το αποδεχτούν;

    Ο κόσμος μας ωστόσο οδεύει στο να καταργηθούν τα σύνορα, να αδυνατίσει και να ελαττωθεί ο στρατός, να πάψει να καλλιεργείται το εθνικιστικό ή καλύτερα το πατριωτικό φρόνημα, ν΄αλλάξει το περιεχόμενο της ιστορίας των λαών και τα άτομα να σκέφτονται φιλειρηνικά και με αισθήματα αλληλεγγύης για τους αδύνατους.

  Εκεί στοχεύει η παγκοσμιοποίηση κι αυτή την αντίληψη προωθεί.

  Κι έτσι καταλαβαίνουμε και τα προγράμματα των κυβερνήσεων των λαών σήμερα που μας εκπλήσσουν.

  Όπως και της πατρίδας μας.

  Ως εδώ κι ως σύλληψη ενός τέτοιου κόσμου είναι μοναδικά.

  Προκύπτει όμως σοβαρός προβληματισμός.

  Κατ΄αρχήν, αν πιστέψουμε ότι κάποτε αυτό μπορεί να συμβεί, πρέπει να περάσουν ένας και δύο αιώνες, και αν…

  Ακόμη αυτό θα ήταν εφικτό, αν ήταν όλοι οι άνθρωποι ενάρετοι και ίδιοι.

  Κι επειδή αυτό δε συμβαίνει, σίγουρα θα εγκαθιδρυθεί απολυταρχία, για να καθυποτάξει απείθαρχα και κάθε λογής αντιδραστικά άτομα.

  Μπορεί όμως αυτό να το πετύχει η παγκόσμια κυβέρνηση μόνο με τις ηλεκτρονικές ταυτότητες και τα ηλεκτρονικά φακελώματα;

  Ή δια παντός άλλους θα κλείνει στα κάτεργα των φυλακών με το πιστοποιητικό του ψυχοπαθούς, σ΄άλλους θα ετοιμάζει κελιά στις ”Γυάρους” κι άλλους θα τους τρώει το μαύρο σκοτάδι, όπως κοινά λέμε;

  Κι αυτοί θα είναι αν όχι οι περισσότεροι των κατοίκων της γης, πάρα πολλοί ωστόσο.

  Και τότε σε τι θα διαφέρει η κατάσταση στον πλανήτη μας απ΄αυτή που είναι σήμερα;

  Δε θα είμαστε όλοι υπήκοοι μιας σκλαβιάς και τρομοκρατίας, και της χειρότερης μάλιστα;

  Ξεχνούμε ότι αυτή η επιβαλλόμενη μ΄αυτόν τον τρόπο ειρήνη είναι εξωτερική, χωρίς να μπορεί ν΄αλλάζει το εσωτερικό των ανθρώπων, που είναι άβυσσος με χίλια μύρια πάθη και ψυχολογικές ανάγκες;

  Ο υπαρκτός σοσιαλισμός στη Ρωσία τον περασμένο αιώνα δεν ήταν μια μορφή τέτοιας απολυταρχίας που τελικά δεν άντεξε στο χρόνο;

    Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί την αδυναμία του να επιλέγει ο ίδιος τον τρόπο ζωής του.

  Είναι του Δημιουργού του δώρο αυτό.

  Η ελευθερία βούλησής του.

  Κι αν αυτό του στερηθεί, αρρωσταίνει ο ψυχισμός του.

  Και ή θα παίρνει με τη χούφτα τα αντικαταθλιπτικά ή θα επαναστατεί, και…

  Ήδη  οι ψυχασθένειες είναι που είναι σε έξαρση.

    Μια ελπίδα μένει στον κόσμο, για να μη χάσει την ελπίδα και την ακμαιότητα του ηθικού του: ο Χριστός και η διδασκαλία Του.

  Και η προσωπική μας σύνδεση μαζί Του.

  Όχι ότι αυτή η οδός είναι ανθόσπαρτη.

  Το αντίθετο. Στενή και τεθλιμμένη, όπως τη χαρακτήρισε ο Κύριος.

  Και γι΄αυτό την αποφεύγουν οι άνθρωποι.

  Είναι αυτή όμως που οδηγεί στην αλλοίωση του εσωτερικού του ανθρώπου και στην αληθινή ευτυχία.

  Αλλά υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος που τη σκιάζονται οι άνθρωποι: γιατί  κακοσύστησαν χριστιανοί τη θρησκεία του γλυκυτάτου Κυρίου τους.

  Ο Γκάντι, μια μεγάλη ηγετική μορφή της Ινδίας, είχε πει: Ο Χριστός σας μου αρέσει. Δεν μου αρέσουν όμως οι χριστιανοί σας.

    Οι χριστιανοί βέβαια σε ένα διαφέρουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, ότι κι αυτοί έχουν αδυναμίες, αλλά είναι αγωνιζόμενοι για την αρετή με τη βοήθεια και το στηριγμό του Κυρίου.

  Γι΄αυτό δεν προσβλέπουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη σ΄αυτούς, αλλά στον Ιησού και Κύριο.

  Αυτός σταυρώθηκε για μας.

  Και για την επικράτηση της βασιλείας Του στις καρδιές των ανθρώπων πρέπει να αγωνιζόμαστε.

  Για να αλλάζει ο ψυχισμός τους. Ή και να ενισχύεται ή και να διαφυλάσσεται, όταν είναι υγιής.

    Ο άνθρωπος είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είτε το πιστεύουμε είτε όχι είναι δισυπόστατος.

  Αποτελείται από σώμα και ψυχή.

  Την εξασφάλιση των υλικών αγαθών την αφήνουμε στην ανθρώπινη φροντίδα.

  Της ψυχής τη φροντίδα όμως στο Λυτρωτή της και την Εκκλησία Του.

  Αν την παραμελήσουμε, αυτή θα μαραίνεται, θα αρρωσταίνει και τότε τον άνθρωπο δεν τον σώζει ούτε η pax Romana ούτε οι σοφιστείες ούτε απολυταρχικά συστήματα.

  Κι αυτό είναι το τραγικό λάθος της εποχής μας.

  Πάει να στήσει έναν κόσμο χωρίς Χριστό.

  Χωρίς λύτρωση από τα πάθη του και τις κακίες του.

  Και να ισοπεδώσει έθνη και κράτη χωρίς να σεβαστεί τις αιώνιες αξίες του Ευαγγελίου που στηρίζουν τον πολιτισμό τους.

  Και να σβήσει την ιδιοπροσωπία κάθε λαού, που είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και δοσμένο από το Θεό.

  Κι αυτό είναι τώρα το μέτωπο μιας άλλης μορφής πολέμου που εγείρεται ανάμεσα στους λαούς και τους στόχους της παγκοσμιοποίησης.

  Και ιδιαίτερα για τη μικρή μας πατρίδα.

  Που την κράτησε και την κρατάει στη ζωή και τη συνείδηση του κόσμου η Ορθοδοξία, η ιστορία και ο πολιτισμός της.

  Γι΄αυτό γι΄αυτήν ο πόλεμος δεν σταμάτησε.

  Απλά καλά κρατεί και ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

  Αμήν

                                                                                          Ζιώγα Κατερίνα

                                                                                                Εκπαιδευτικός