Στη δική μου σκέψη κυριαρχούσε η παρουσία στη θεία Λειτουργία του Πατριαρχείου εκπροσώπων ορθοδόξων Εκκλησιών και άλλων δογμάτων.

  Όταν ξεκινούσαμε για την εκδρομή, ήταν έντονο το δίλημμα μου αν έπρεπε να πάρουμε μέρος σε τυχόν συμπροσευχή ετεροδόξων, Ρωμαιοκαθολικών κυρίως, και Ορθοδόξων ή όχι.

  Τελικά πήραμε μέρος.

  Μόνο που δεν ήταν η συμπροσευχή που ανησυχούσα, γιατί το ”πιστεύω” ή το ”πάτερ ημών” δεν το απήγγειλε Ρωμαιοκαθολικός, αλλά ο Υπουργός μας.

  Τον  προβληματισμό μού από τη μια τον δημιούργησε η μαθητεία μου κοντά στον π.Αυγουστίνο, ο οποίος ήταν ανθενωτικός και είχε διακόψει μάλιστα, όταν λειτουργούσε,  τη φήμη του πρώτου φιλενωτικού πατριάρχη Αθηναγόρα.

  Αλλά και πνευματικά του παιδιά, στη διαποίμανση των οποίων ανήκει και το μοναστήρι ”Άγιος Αυγουστίνος” στη Φλώρινα,  μου είχαν συστήσει μαζί με τον πνευματικό μου να σεβαστώ τη γραμμή του Γέροντα.

    Απο την άλλη με προβλημάτιζε μια ιστορία, όπως την άκουσα από το γιο μου:

     Είναι δυνατόν όμως χωρίς να εξομαλυνθούν οι διαφορές, να οδηγηθούμε στην ένωση;

  Γι΄αυτό ανατρέχουμε στα αποστολικά χρόνια της Εκκλησίας, στην Αγία Γραφή και σ΄ό,τι μας παρέδωσαν και μας παραδίνουν οι άγιοι.

    Μ΄αυτή τη συλλογιστική η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει αποστασιοποιηθεί από τη Ρωμαιοκαθολική, γιατί με το διάβα του χρόνου απομακρύνθηκε από θέσεις και αλήθειες του Ευαγγελίου και των Αποστόλων.

  Έχει υποπέσει σε δογματικές, θεμελιακές για την Εκκλησία του Χριστού πλάνες.

    Οι διαφορές μας πολλές.

  Εμείς δε θα επιχειρήσουμε να τις ανασκευάσουμε σ΄αυτό το κείμενο.

  Είναι αδύνατο από κάθε άποψη.

  Απλά θα αναφέρουμε μόνο τρεις βασικές διαφορές, για τις οποίες, καθώς τις μελετούμε, αναφύονται στη σκέψη μας και εύλογες απορίες.

   Να κάνουμε εδώ και το σχόλιο ότι φυσική συνέπεια του πρωτείου είναι και το αλάθητο του Πάπα, με τη συλλογιστική τους ότι, αν ο Πάπας, που είναι πρώτος, πλανηθεί και η Εκκλησία θα πλανηθεί.

  Σ αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι το φως του Αγίου τάφου δίνεται το βράδυ της Ανάστασης μόνο σε ορθόδοξο πατριάρχη;

  Δεν το βλέπουν αυτό οι Καθολικοί;

  Δεν εθελοτυφλούν γι΄αυτό;

  Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει αυτή η ένωση με τα μέχρι τώρα τουλάχιστον δεδομένα.

  Η ευχή μας και η προσευχή μας βέβαια ας παραμένει.

  Ας περιοριστούμε ωστόσο  προς το παρόν σ΄έναν αλληλοσεβασμό.

  Και νομίζω ότι είναι η πιο ενδεδειγμένη θέση για το παρόν από μέρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στις άλλες, δείχνοντας έτσι ότι σέβεται τους αντιφρονούντες, αλλά  χωρίς να πάψει ποτέ να αγωνίζεται για την αναγνώρισή της ως Εκκλησία, που κράτησε αλώβητη την αλήθεια του Ευαγγελίου μέσα στους αιώνες.

  Κι ίσως στις μέρες μας δεν της επιτρέπεται της Ορθοδοξιας όχι μόνο να μην υποχωρήσει στους διαθρησκευτικούς και διαχριστιανικούς διαλόγους, όχι μόνο να μη μείνει σε μια παθητική άμυνα, αλλά να περάσει στην επίθεση.

  Είναι η συνέχεια της Εκκλησίας των Αποστόλων και δυστυχώς στο εξωτερικό την επισκίασε ο Ρωμαιοκαθολικισμός.

  Κι αυτό γιατί οι παπικοί έχουν οργάνωση με θράσος και εργάζονται όπως οι Χιλιαστές.

  Ενδεικτικό γι΄αυτό, όπως ανέφερε και ο δεσπότης, η Ουνία τους, ιερείς δηλαδή με εξωτερική ορθόδοξη αμφίεση, που διεισδύουν και σε ορθόδοξους χώρους, αρκεί να προσηλυτίσουν κι εμάς στον καθολικισμό, ενώ εμείς οι ορθόδοξοι εφησυχάζουμε και αδρανούμε, έχοντας κομπλεξικά συναισθήματα οι περισσότεροι και συρρικνωμένη ψυχολογία.

  Κρίμα μας.

  Πολύ κρίμα μας.

  Δικαιώνουμε έτσι και το παράπονο του Κυρίου μας ”ότι οι υιοί του σκότους εργάζονται υπέρ τους υιούς του φωτός”.

  Τα παιδιά του σκοταδιού εργάζονται περισσότερο από τα παιδιά της μέρας.

  Μακάρι οι Ορθόδοξοι να ξυπνήσουμε γι΄αυτό.

  Μακάρι.

                                                          Ζιώγα Κατερίνα

                                                             Εκπαιδευτικός