Για μας αυτό ήταν ένα δυνατό κήρυγμα από τον άμβωνα μιας ζωής γεμάτης από εμπειρίες βιοπάλης και δυσκολιών.

    Δεν ήξερες να κακίζεις –  εμένα λίγο ναι, γιατί έβαζα μικρούς βαθμούς στα παιδιά, όπως μου έλεγες – .

  Ήξερες μάλλον με το πηγαίο χιούμορ σου, τα πειράγματά σου και τις χαριτολογίες σου να δίνεις ελπίδα και να θυμίζεις σ΄όλους εμάς μέσα από το ράσο σου, που ήταν σεβαστό από όλους που σε γνώρισαν, τη γλυκύτητα της αγάπης του Κυρίου μας.

  Ήσουν ο καλός λευίτης της εκκλησίας μας, που συνδύαζες άριστα την αγάπη για το ποίμνιό σου και την εκλεκτή οικογένειά σου.

  Οι ενορίτες σου, που ιδιαίτερα τον καιρό των παρακλήσεων τους μνημόνευες όλους, απόντες και παρόντες, ατέλειωτη ώρα και χωρίς εσύ να κουράζεσαι, μαζί κι όλη η κοινωνία των Γρεβενών σε ξεπροβοδούν μ΄ένα καλό λόγο για σένα ο καθένας.

    Μην ξεχάσεις κι εκεί πάνω, σεβαστέ μας πάτερ, να μας μνημονεύεις στο ουράνιο θυσιαστήριο μπροστά στον Κύριό μας, στον οποίο έχεις παρρησία, γιατί τον διακόνησες τίμια, και με αφοσίωση.

    Ο Θεός να σ΄έχει αιώνια καλά πια, παππούλη μας.

  Και κάποτε να ξανανταμώσουμε.

                                                                                      Κατερίνα