Ο σπαρασσόμενος χώρος της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, θέλησε να “αγιάσει”…
Αποφάσισε ότι απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριαρχεί στην Ευρώπη και στη Δύση που οδηγεί είτε σε περιοδικές κρίσεις πραγματικές και μη είτε προκατασκευασμένες με στρατηγική στόχευση τη συνέχιση, διαιώνιση και μεγιστοποίηση των κερδών και συμφερόντων μιας μικρής ολιγαρχίας του πλούτου πέρα από έθνη και κυβερνήσεις, ως μια εκτροπή της παγκοσμιοποίησης χρειάζεται μια απάντηση, έναν άλλο δρόμο γιατί αυτό το απαιτούν οι παραγωγικές δυνάμεις που έχουν φτάσει στα όριά τους από τις αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας που αποστράγγισαν κάθε δυνατότητα επιβίωσης, αφαιρώντας συνεχώς δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων και αιματηρών αγώνων.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει δια της διαιρέσεως αλλά δια της ενώσεως και του πολλαπλασιασμού.
Τούτο έγινε ευρύτατα αντιληπτό και αποδεκτό.
Όχι μόνο από τη φθίνουσα πορεία των ποσοστών του εκλογικού σώματος αλλά και την ευκολία μετακίνησης προς γνωστές διακηρύξεις του παρελθόντος που ευθύνονται για την μεγάλη κρίση.
Η μέχρι τούδε παρουσία του σοσιαλιστικού και δημοκρατικού χώρου είχε σαφώς θετικό πρόσημο.
Όμως δεν έκανε έγκαιρα και ολοκληρωτικά εκείνες τις αλλαγές και προσαρμογές που απαιτούσαν οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού και την παντοδυναμία των αγορών με προεξάρχουσα πολιτικοστρατιωτική δύναμη τις ΗΠΑ.
Ο μονοπολικός κόσμος δημιούργησε περισσότερες στρεβλώσεις και ανισότητες σε ένα παιχνίδι δύναμης και συντριβής κάθε αντιπάλου.
Η Ευρώπη δεν μπόρεσε να γίνει ένας δεύτερος μεγάλος πόλος όπως οι ΗΠΑ και έτσι μετά τις μεγάλες μεταφορές πόρων από τον πλούσιο Βορρά στον φτωχό και υπανάπτυκτο Νότο παρέμεινε μια ανολοκλήρωτη ημιτελής οικονομική δομή υπό την επικυριαρχία της Ενωμένης Γερμανίας και των υποτελών της, τέως ανατολικών προτεκτοράτων της Σοβιετίας.
Η Ελλάδα που δέχτηκε την μεγαλύτερη επίθεση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων των αγορών, είχε τις περισσότερες αδυναμίες δομικού χαρακτήρα.
Από τη μια χρησιμοποιήθηκε για τον  εξωγενή έλεγχο της Ε.Ε και από την άλλη ως μοχλός εσωτερικής επικυριαρχίας του Γερμανικού ηγεμονισμού μιας και έχουν προσδιοριστεί οι δυνατότητες και η θέση  της Γερμανίας σε σχέση με τις ΗΠΑ
Η Ελλάδα με δομικές αδυναμίες ενός πελατειακού υπερτροφικού, αντιπαραγωγικού και μή αποδοτικού κράτους ήταν το ιδανικό θύμα σε μια σκακιέρα με λίγους και δυνατούς παίκτες.

Βίωσε μια ασύμμετρη και βίαια κρίση με μια εσωτερική υποτίμηση που ξεπέρασε το 40% που λόγω του μικρού χρόνου εξάντλησε κατακερμάτισε και αποδιοργάνωσε τις παραγωγικές και κοινωνικές δυνάμεις.
Οι πολιτικές δυνάμεις, αυτές που χειρίστηκαν την κρίση και ιδιαίτερα αυτές της σοσιαλδημοκρατίας και λόγω θέσης με το αναδιανεμητικό μοντέλο, υπέστησαν μια πέραν του αναμενόμενου φθορά, παρά του ότι όρθωσαν τείχη και έδωσαν μάχες για να αποφευχθούν τα χειρότερα και πιο σκληρά μέτρα…Τώρα δύο χρόνια που βλέπουν το 80%της εκλογικής της βάσης να έχει μετακινηθεί σε ένα ανερμάτιστο αριστερό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλάσσεται λαϊκίστικα σοσιαλδημοκρατικά κατάλαβαν πως το πράγμα ξεφεύγει και γίνεται επικίνδυνο για την πολιτική επιβίωση των στελεχών και των καρεκλών τους..
Ξεχνούν ότι περισσότερο κινδυνεύει αυτή καθεαυτή η υπόσταση της χώρας!
Αυτό δείχνει η προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου.
Υποκριτική στάση, διαγκωνισμοί εξόντωσης….Δεν νοιάζονται για τη χώρα, για το λαό.
Έχουν σε δεύτερη μοίρα την κρίση, τα αίτια και τις γενναίες αποφάσεις για λύσεις που θα εδράζονται στην εξάλειψη των αιτίων που μας οδήγησαν στο γκρεμό. Όλοι μιλούν για αόριστες μεταρρυθμίσεις και ειδικότερα όσες αφορούν τους άλλους χωρίς να θίγουν ή να θέτουν σε κίνδυνο την καρέκλα τους…
Κατοχύρωση χώρου, λεηλασία όμορων χώρων, τεχνητές συγκολλήσεις και μοιρασιές …κορυφής!
Η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη . Το θέμα είναι σε ποιόν θα χρεωθεί…
Το σενάριο είναι γραμμένο!
Πάμε γιά τρίτο πόλο! Τον πόλο τη; συντήρησης των κομματαρχών και των φέουδών τους….
Η μεγαλύτερη παράταξη της προόδου και της αλλαγής βολεύεται στο μικρό οικοπεδάκι σύμφωνα με τα μέτρα των ηγετίσκων της.
Κεντροαριστερά χωρίς τον Παπανδρέου δεν γίνεται…
Όσοι το επιδιώκουν σύντομα θα κριθούν. Μόνο αυτός μπορεί να σηκώσει και να πάρει στους ώμους του τη χώρα…
Απέδειξε ότι δεν είναι μόνο φορέας προοδευτικών και καινοτόμων ιδεών αλλά ότι έχει την θέληση και τις ικανότητες να τις εφαρμόζει.
Χωρίς υστεροβουλία, χωρίς ιδιοτέλεια αλλά με με φιλοπατρία, συμμετοχικότητα, δημοκρατικότητα, διαφάνεια και αντιεξουσιαστική λογική
Αν αργήσει αυτό θα γίνει με πόνο.
Η δύναμη όμως προς τα μπρός θα είναι μεγαλύτερη και πιο αποτελεσματική. Δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία, άλλος δρόμος…
Ο ταλαιπωρημένος χώρος της κεντροαριστεράς  και ιδιαίτερα ο κόσμος της έχει εξαντλήσει τα όρια της υπομονής και τις αντοχές του.
Όλοι θέλουν να αγιάσουν δήθεν αλλά κάποιος “διάβολος” δεν τους αφήνει!
Ας μας αφήσουν ήσυχους τουλάχιστον χωρίς τα βαρίδιά τους.
Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τον αγώνα και θα τα καταφέρουμε!
Δημήτρης Ψευτογκάς