Παρακολουθώντας μία εικόνα στην τηλεόραση βρέθηκα στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια.

Σήμερα θέλω να περιγράψω μερικές από τις αναμνήσεις μου αυτές των παιδικών μου χρόνων,γιατί έτσι νιώθω μία ανακούφιση και μία κάποια ευχαρίστηση,ευρισκόμενος,από το βιολογικό ναδίρ εκείνων των χρόνων,στη σημερινή διάρκεια της ζωής μας,που είναι ασύγκριτη με εκείνα τα χρόνια της παιδικής μας ζωής.

Βρισκόμασταν στα έτη 1947 και 1948.

Προηγούμενα και σε όλη την διάρκεια της Γερμανοιταλικής Κατοχής,η οικογένειά μας κατέφυγε στο χωριό Παλαιοκνίδη.

Μετά την ήττα και την αποχώρηση των Γερμανών επιστρέψαμε στα χωριά μας,τα οποία βρήκαμε διπλοκαμένα από τους Ιταλούς πρώτα και τους Γερμανούς στη συνέχεια.

Τότε η Χωριανή μας δασκάλα κυρία Ιορδανίδου , φορτωμένη από παρόμοιες εμπειρίες από τον Πόντο και πιστεύοντας απόλυτα στην αξία της μόρφωσης και της εκπαίδευσης  , χτύπησε την καμπάνα του χωριού ,η φωνή της οποίας αποτελούσε τότε την πρόσκληση των μαθητών για την αίθουσα του σχολείου.

Πρώτα-πρώτα με μία απλή εξέταση κατέταξε τους μαθητές σε τάξεις.

Επειδή εγώ τον τελευταίο χρόνο της Γερμανικής κατοχής βρεθηκα με την οικογένειά μου στην Παλιοκνίδη ,στο χωριο του θείου μου ,εκεί στην Παλαιοκνίδη παρακολούθησα για δύο μήνες στο σχολείο του χωριού,που λειτουργούσε με μία δασκάλα,την οποίαν πλήρωναν οι χωριανοί.Έχοντας λοιπόν την δίμηνη θητεία στην Παλαιοκνίδη ,η αείμνηστη δασκάλα μου Ιορδανίδη με κατέταξε στην Δευτέρα τάξη.

Άρχισε όμως ο εμφύλιος πόλεμος και το σχολείο μας έκλεισε.

Ο Θείος μου ο Στάθης εντόπισε στον Άγιο Γεώργιο  τον συνταξιούχο τότε δάσκαλο ,αείμνηστο Ιωάννη Γκούρα,ξακουστό μακεδονομάχο με καταγωγή από τα χωριά του Βοϊου.

Ο θείος,με πρόταση του Κυρίου Γκούρα πήρε την άδεια,διδασκαλίας και δικαιώματος στην προαγωγή στην επόμενη τάξη,από τον επιθεωρητή που είχε την έδρα στην Σιάτιστα.

Τα ξαδέρφια ου Αναστάσιος και Θεόδωρος πηγαινοέρχονταν κάθε μέρα,για μάθημα στον Άγιο Γεώργιο κοντά στον Γκούρα.

Τα ξαδέρφια μου προσκολήθηκα και εγώ φέρνοντας ένα μαυροπίνακα που μας κατασκεύασε ο πατέρας μου .

Τις απαραίτητες κιμωλίες,θυμάμαι,μας τις αγόραζε από τα Γρεβενά ο θείος ο Στάθης.

Ήταν περίοδος εμφυλίου πολέμου και πολλές φορές βρεθήκαμε μεταξύ διασταυρωμένων πυρών,τα οποία αντάλλαξαν οι χωροφύλακες του σταθμού Αγίου Γεωργίου με τους αντάρτες από τα υψώματα που υπάρχουν μεταξύ Κιβωτού και Αγίου Γεωργίου.

Αξέχαστη μου έμεινε η αυλή του δασκάλου μου .Μία αυλή περιβεβλημένη με υψηλό τοιχείο και στρωμένη φυσική πλάκα.

Τριανταφυλλιές με μεθυστικά τριαντάφυλλα πολύχρωμα υπήρχαν μέσα στην αυλή .Σε μία γωνιά της αυλής το κατεστραμένο από πυρκαγιά,των Γερμανών,σπίτι.Ένα σπίτι που οι κατεστραμένοι τοίχοι έδειχναν ότι ήταν αρχοντόσπιτο .

Εκείνο το σχολικό μου έτος από αρχές Οκτωβρίου έως τέλη Ιουνίου έβγαλα δύο τάξεις την Τρίτη και την Τετάρτη τάξη και με το σχετικό πιστοποιητικό του αείμνηστου Γκούρα γράφτηκα στην Ε’ Τάξη του σχολείου Κιβωτού.

Τελειώνοντας το άρθρο μου αυτό εύχομαι ολόθερμα να είναι η ψυχή του αείμνηστου δασκάλου μου Ιωάννη Γκούρα,να είναι , επαναλαμβάνω αγία και η μνήμη του αιωνία.

XΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ