Το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, για πολύ χρόνο θα αναμοχλεύει από τις καρδιές μας αισθήματα θλίψης, παρηγοριάς. Γι’ αυτούς που έχασαν δικούς τους, αβάσταχτα αισθήματα πόνου.

Οι σκέψεις μας βαίνουν προς αυτούς, που άδικα χάθηκαν μέσα στα βαγόνια του τρένου και ιδιαίτερα προς τους νέους εκείνους, φοιτητές οι περισσότεροι.

Τους πήρες ο χάρος μαζί με τα όνειρά τους για σπουδές και για σταδιοδρομία. Η λύπη μας γι’ αυτούς μεγάλη και ασίγαστη. Για τους γονείς δε των νεκρών, η λύπη απροσμέτρητη. Κλαίνε το νεκρό τους, χωρίς να τον έχουν μπροστά τους.

Ο άνθρωπος, από την ομηρική ακόμη εποχή, όπως Όμηρος αφηγείται στην Ιλιάδα, έχει καθορίσει τις ενέργειες τις οποίες οφείλει να κάνει προς το νεκρό, το δικό του άνθρωπου.

Το κλάμα προς το νεκρό που κορυφώνεται σε μοιρολόι, το χάιδεμα του προσώπου του νεκρού με την παλάμη και η ταφή του.

Όλες αυτές οι κινήσεις χαράχθηκαν και μεταδόθηκαν από την εποχή του Ομήρου στις μετέπειτα γενιές που ακολούθησαν, την ομηρική εποχή.

Ύστερα από την αλήθεια αυτή, της συμπεριφοράς προς τους  νεκρούς, τι να πούμε για τους γονείς και συγγενείς των νεκρών, στο δυστύχημα των Τεμπών. Κλαίνε, χωρίς να έχουν μπροστά τους το νεκρό σώμα των αγαπημένων παιδιών τους, για να το ακουμπήσουν με τα χέρια τους, να το χαϊδέψουν στο μέτωπο.

Και κατόπιν, σε ποιον τάφο θα πηγαίνουν για να ανάψουν το καντήλι, να τοποθετήσουν ένα αναμμένο κεράκι κι εκεί να κλάψουν, να μοιρολογήσουν για να διοχετεύσουν έτσι τη συσσωρευμένη μέσα τους αγάπη προς το θαμμένο παιδί, το κορμί του οποίου έγινε στάχτη, μέσα στα στραπατσαρισμένα  βαγόνια, στα Τέμπη.

Σ’ εμάς, τι μένει;

Να αναμένουμε τα αποτελέσματα των ερευνών από τους αρμόδιους – υπεύθυνους. Για να αποδοθούν οι νομικές συνέπειες, στους υπεύθυνους του δυστυχήματος. Να αποκατασταθούν οι ατέλειες στα σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα, της πατρίδας μας.