19 ΜΑΙΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ημέρα μνήμης των θυμάτων της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού σήμερα, η 19 η Μαϊου. Ολόκληρος ο ποντιακός Ελληνισμός ( και όχι μόνο), όπου γης, με το βλέμμα στραμμένο στις σκληρές εκείνες σελίδες της ιστορίας, θα αποτίσει για μια ακόμη χρονιά φόρο τιμής στα θύματα της τουρκικής θηριωδίας και θα εκφράσει την ελπίδα για  δικαίωση. Δικαίωση για τις 353.000 ψυχές, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, θεματοφύλακες μιας πατρίδας που ακόμη και σήμερα ζει στην μνήμη των απογόνων τους. Των χιλιάδων εκείνων ξεριζωμένων, που παρ΄όλες τις αντιξοότητες, επούλωσαν τις πληγές τους ζώντας στη γη της μητέρας πατρίδας, συμβάλλοντας στην ανάπτυξή της, κρατώντας τις ρίζες και διατηρώντας τη μνήμη των “χαμένων πατρίδων”.
Η δική τους δημιουργικότητα, πρέπει να το γνωρίζουμε άπαντες, η ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα, και γλωσσική παράδοση, έδωσαν στην Ελλάδα τα εχέγγυα να στηρίξει σε στέρεες βάσεις το μέλλον της, να αναπτυχθεί οικονομικά, πολιτιστικά και κοινωνικά.

Τα γεγονότα της μαύρης για τον ελληνισμό εποχής είναι λίγο πολύ γνωστά.  Ωστόσο, η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου επί 75 χρόνια αποσιωπήθηκε και από το ελληνικό κράτος (τον Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου) και απωθήθηκε σκόπιμα εκτός μνήμης στο όνομα της πολιτικής της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Η επί δεκαετίες ελληνική σιωπή  όμως αποθράσυνε την τουρκική πλευρά, η οποία όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για το έγκλημα κατά των Ποντίων,(και κατά των Μικρασιατών και Κωνσταντινοπολιτών) αλλά σε κάθε ευκαιρία αυθαδιάζει, λέγοντας ότι “είναι αναπόφευκτες οι ακρότητες στον πόλεμο ”ή «θα σας ρίξουμε στη θάλασσα και πάλι…).

Οι Τούρκοι μπορεί να αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922 και τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη τo 1955.

Η αποσιώπηση όμως των γεγονότων  στην προκειμένη περίπτωση δε βοηθάει καθόλου τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Να μάθουν επιτέλους οι γείτονές μας το τι έκαναν οι πατεράδες τους ώστε να αποφύγουν να διαπράξουν σήμερα  ό,τι έκαναν στους Ποντίους,  στους Μικρασιάτες, στους Κωνσταντινοπολίτες, στους Αρμενίους και στους Κυπρίους το 1974. Γνωρίζοντας εμείς  και οι Τούρκοι  καλά την ιστορία  και γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο καλύτερα θα μπορέσουμε κάποτε να χαράξουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε στερεότερες βάσεις. Και για να γίνει αυτό, είναι καιρός πια να πάψει να παραχαράσσεται η ιστορία,  κάτι που δυστυχώς εξακολουθεί να κάνει ακόμη και σήμερα η τουρκική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.  Αλλά και  εμείς  (κάποιοι)  να μην την κουτσουρεύουμε ή να μην απωθούμε  την τραγωδία της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού στη λήθη που βολεύει.  Ιδιαίτερα τώρα στους δύσκολους καιρούς μας  πρέπει  να εντείνουμε τον αγώνα για  την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας ,την  καταδίκη  και αναγνώριση από την Τουρκία και άλλους λαούς  της γενοκτονίας των  αδελφών μας Ποντίων. Για την ιστορική δικαίωση αυτών , που κυνηγημένοι από την πανάρχαια κοιτίδα τους, είχαν μια μόνο φράση βαθιά χαραγμένη: «Η Ρωμανία κι αν επέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο».