Έκτη μέρα και οι σειρήνες στο Κίεβο ηχούν, ηχούν απεγνωσμένα στη φρενίτιδα του πολέμου και ο ήχος τους σημάδι ότι άνοιξε η θαλάμη της παράνοιας. Στους έρημους δρόμους οι σκιές των κτιρίων σκεπάζουν στους κρυψώνες τους, την αμετάκλητη απόφαση των πολιτών  να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους στο μέλλον.

Έκτη μέρα και οι σειρήνες στο Κίεβο ηχούν, ηχούν μαζί με τις σειρήνες στο Χάρκοβο, στη Μαριούπολη, στην Οδησσό, στην ελεύθερη Ουκρανία, που το μέταλλο της ψυχής τους διαλύει σε παλιοσίδερα τις τεθωρακισμένες Ρώσικες φάλαγγες.

Έκτη μέρα και οι σειρήνες στο Κίεβο ηχούν, ηχούν ασταμάτητα και ο ήχος τους πρελούδιο στο θηρίο που βρυχάται. Κραυγή στην ανθρωπότητα που μετράει το κόστος της ανθρωπιάς της στην κρίση των πολιτισμών.

Έκτη μέρα και οι σειρήνες ηχούν, ηχούν ακόμα, σημάδι ότι η Πόλη ακόμα κρατεί… Σημάδι ότι η ζωή αντιστέκεται ακόμα εκεί. Σημάδι ότι οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι γράφουν τον δικό τους ύμνο, περιμένοντας τους Βαρβάρους…

Κάποιος είπε: μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Παρατηρώντας τις μεταδόσεις από την Ουκρανία θα το παραφράσω κάπως: περισσότερες εικόνες από το μαρτυρικό Τόπο είναι ο αδιαπραγμάτευτος πολιτισμός του. Ο κύριος που μέσα από ένα ρημαγμένο τοπίο κατακλυσμένο από διαλυμένα αντικείμενα, πηγαίνει απέναντι και αποθέτει τα σκουπίδια του στο κάδο απορριμμάτων. Η νεαρή κοπέλα που βγαίνει από την καταστρεμμένη πολυκατοικία της δρασκελίζοντας τα πεσμένα κουφώματα και τα σπασμένα τζάμια, έχοντας φροντίσει προσεκτικά την εμφάνισή της αγνοώντας τον ορυμαγδό, ή ο οδηγός στους έρημους δρόμους του Κιέβου που σταμάτησε προσεκτικά στο φανάρι μιας διασταύρωσης, ενώ δεν κυκλοφορούσε ψυχή, δείχνουν την κοινωνική τους καλλιέργεια.

Ναι, αυτά και άλλα πολλά δείχνουν τον  πολιτισμό ενός Λαού, την ώρα που ο θάνατος χορεύει δίπλα του. Δείχνουν το σεβασμό στον καθημερινό τρόπο ζωής του. Δείχνουν την αξία του ακόμα και όταν ο κόσμος καταρρέει δίπλα του, αυτός να στέκεται όρθιος.

Μ’ έχουν συγκλονίσει οι εικόνες που καταγράφουν  τα χαρακτηριστικά αυτού του Λαού, από τους πλέον ηλικιωμένους, μέχρι τα νήπια. Ο μικρούλης στον υπόγειο του Μετρό που μουρμουρίζει βουρκωμένος ότι δεν θέλει να πεθάνει και να τελειώσει το συντομότερο αυτός ο πόλεμος. Ο μπαμπάς που αποχαιρετά την κορούλα του πνίγοντας τα δάκρυά του, φροντίζοντας αμήχανα το μπουφανάκι της. Ο Θαρραλέος γέροντας  που όρθωσε το ανάστημά του μπροστά από μια ομάδα Ρώσων στρατιωτών, αδιαφορώντας στα προτεταμένα όπλα τους και τους ρώτησε – Τι θέλετε στο Τόπο μου; Γυρίστε πίσω…

Τι να πρωτοαναφέρω; Οι λέξεις είναι μικρές κι’ ασήμαντες για να περιγράψουν την  αξιοπρέπεια που προβάλλουν οι Ουκρανοί απέναντι στη φρίκη του πολέμου. Το Πατριωτικό τους συναίσθημα, που υπερνικά την ανθρώπινη φύση τους, δηλώνει στους καταπιεσμένους της γης, ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με τα όπλα αλλά με τη δύναμη της ψυχής.

Ακούω μέρες τώρα αναλύσεις και ιστορικές αναφορές που οδήγησαν στην Ρωσική εισβολή. Ότι τάχα λέει, η Ρωσία φοβήθηκε μήπως η Ουκρανία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και αυτό θα αποτελέσει απειλή. Ποιο; Το ΝΑΤΟ, που δεν είναι ικανό να χωρίσει δύο μελών του τ’ άχυρα. Ότι επίσης θα φέρει και θα εγκαταστήσει πυρηνικούς πυραύλους στο «μαλακό της υπογάστριο», λες και δεν υπάρχουν συμφωνίες ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις για αποπυρηνικοποιημένη ζώνη. Ακόμα και η ενόχληση ότι νεοναζί κυβερνούν στο Κίεβο, ενώ όλοι γνωρίζουν τη Δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του. Βέβαια επιμελώς αγνοούν ποιος φυλακίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ποιος εξοντώνει κάθε φωνή αντιφρονούντα και πως μια μικρή «κάστα» ολιγαρχών νέμεται τον πλούτο του Ρώσικου Λαού.

Όχι αγαπητοί μου, ούτε το ΝΑΤΟ. Ούτε οι πύραυλοι του. Ούτε τα ναζιστικά κατάλοιπα που έχουν δυστυχώς όλες οι ελεύθερες χώρες, σας τρομάζουν. Ο φόβος σας είναι το ανεπτυγμένο βιοτικό επίπεδο της Ουκρανίας από τότε που έγινε ανεξάρτητη χώρα. Είναι ο Δυτικός τρόπος ζωής που τους έδωσε τη δυνατότητα να απολαμβάνουν μέσα από τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς τη ζωή τους. Είναι η ελευθερία βούλησης χωρίς περιχαράκωση των ατομικών τους ελευθεριών. Είναι η ανεξαρτησία τους από Δόγματα και επικυριαρχίες. Είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτής της Χώρας που βελτιώνουν την οικονομία τους. Είναι η αναγνώριση της Εθνικής τους ταυτότητας. Είναι με πολύ απλά λόγια οι καθημερινές κατακτήσεις ενός Λαού που θέλει το ΑΥΡΙΟ να είναι αυτό που ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ!!!

Αυτός είναι ο φόβος σας. Η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη που ανεβάζει το πολιτισμικό επίπεδο των Ουκρανών, μη κτυπήσει «το μαλακό σας υπογάστριο» προβληματίζοντας το Ρώσικο Λαό. Όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίες που μας θυμίζουν τα λόγια του Γκάντι: Όταν η δύναμη της αγάπης νικήσει την αγάπη της δύναμης τότε θα έχουμε Ειρήνη.

ΥΓ. Δεν θέλω να δεχθώ σχόλια με αναφορές για παλιές αμαρτίες της Δύσης. Έχω αντιταχθεί με καυστική αρθογραφία. Άλλωστε η φρίκη του πολέμου δεν μπαίνει σε συμψηφισμούς και ισοζύγια αίματος.

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                     magklarasvas@yahoo. gr