Ανακοινώθηκε ότι το θέρος του 2018 θα πωληθούν λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ. Δεν αποτελεί έκπληξη η είδηση παρά μόνο για τους αιθεροβάμονες, που πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις των «αριστερών» που ασκούν την εξουσία στη χώρα μας ότι έχουν χαράξει κόκκινες γραμμές και θα αγωνιστούν μαχόμενοι σ’ αυτές υπέρ των δικαίων της χώρας και του λαού της. Ας μη λησμονούμε ότι το αδηφάγο κεφάλαιο επέτυχε συντριπτικές νίκες σε χώρες, όπως η Σοβιετική Ένωση, στις οποίες κάποιοι κοιμήθηκαν κομμουνιστές και ξύπνησαν συνοδοιπόροι των ολιγαρχών εκποιώντας σ’  αυτούς, με το αζημίωτο, την περιουσία του λαού, ενώ η διεθνής του κεφαλαίου ενορχηστρωμένα πανηγύριζε τη συντριπτική ήττα της Τρίτης Διεθνούς.

Στη χώρα μας τα πράγματα ήταν κατά πολύ πιο εύκολα και συνεπώς προβλέψιμα. Αφού μας φύτεψαν την επτάχρονη δικτατορία, μέσω της οποίας κατέστη εύκολη η προδοσία της Κύπρου και η επακόλουθη τουρκική εισβολή, επιδοθήκαμε σε μια άνευ προηγουμένου αποδόμηση των πατροπαραδότων αξιών στο όνομα δήθεν της δημοκατίας, που πιστέψαμε ότι επανήλθε με τους αγώνες μας. Σαν να υπήρξαμε κάποτε ανεξάρτητη χώρα και όχι προτεκτοράτο υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της Αγγλίας αρχικά και των ΗΠΑ από την εποχή του εμφυλίου πολέμου. Και σαν να ήταν πολλοί εκείνοι που αγωνίστηκαν κατά της ξενοκίνητης, όπως την αποκαλούμε και υπήρξε, χούντας. Και σαν να ήταν η διακυβέρνησή της η μόνη ξενοκίνητη και ξενόδουλη!

Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα πανηγυρίστηκε ως επίτευγμα πρώτου μεγέθους του τότε πρωθυπουργού της χώρας. Πιστέψαμε ότι αυτός έκαμψε τους όποιους δισταγμούς των τότε ισχυρών της ΕΟΚ και μας αποδέχθηκαν ως ισότιμο μέλος, όπως και παραμένουμε, περίγελως του κάθε Ντάισελμπλουμ! Και τότε το σκηνικό άλλαξε! Δεν ξανακέρδισαν τις εκλογές οι «συντηρητικοί» ή «φιλελεύθεροι», αλλά οι «προοδευτικοί», οι «δημοκράτες» και «σοσιαλιστές». Και άρχισε ένα πανηγύρι καταναλωτισμού! Οι κυβερνώντες μοίραζαν στο λαό χρήμα. Πού το εύρισκαν δεν αναρωτηθήκαμε. Έτσι συμβαίνει πάντοτε. Οι πολλοί πίστεψαν ότι επί τέλους ρόδιζε η κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα μας. Σήμερα βέβαια γνωρίζουμε όλοι από πού προέρχονταν εκείνα τα ποσά, που μας αποκοίμισαν και δεν βλέπαμε τη συνεχή συρρίκνωση της πρωτογενούς παραγωγής και την καταβαράθρωση της βιομηχανικής, η οποία κατέρρευσε σχεδόν πλήρως σε διάστημα εικοσαετίας. Βέβαια οι κυβερνώντες, οι οποίοι εναλλάσσονταν στην εξουσία διαβεβαίωναν τον λαό ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι επ’ άπειρον θα τρώμε με «χρυσά κουτάλια». Φρόντιζαν όμως να τον διατηρούν διασπασμένο με εκδηλώσεις που δεν απείχαν πολύ από ανάλογες εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Οι μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις διαδραμάτιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην άσκηση της εξουσίας με την προκλητική εύνοια των ημετέρων τον απηνή διωγμό των αντιφρονούντων («ψυγεία» στελεχών), με τη μείξη των ταμείων, δημοσίου και δημόσιας επιχείρησης, με τη χρήση τους ως ναυαγοσωστικών, ιδίως της ΔΕΗ, ώστε να μη διογκώνεται η ανεργία εκ της αποβιομηχάνισης της χώρας. Και ενώ καταντήσαμε στο έπακρο σπάταλοι και καταναλωτικοί δεχόμασταν άμετρες κολακείες από μέρους των κρατούντων, οι οποίοι μας καθησύχαζαν εγγυώμενοι την ορθή πορεία της  χώρας.

Βέβαια κατά καιρούς αντιλαμβανόμασταν τη λαθεμένη πορεία μας, αλλά ο άνθρωπος ρέπει προς τον εφησυχασμό και όχι την εγρήγορση. Απόδειξη περίτρανη η μεγάλη απάτη του χρηματιστηρίου και η εκ νέου εκλογική επιτυχία του σχηματισμού που εκμαύλισε το αφελές τμήμα του λαού μας και πίστεψε ότι τα χρήματα βγαίνουν στον καπιταλιστικό «παράδεισο» πολύ εύκολα. Πετάξαμε μετά τη δραχμούλα μας, μέρος της αξίας της οποίας  είχαμε συνηθίζει να βλέπουμε κατά καιρούς να χάνεται. Οδηγηθήκαμε στην ομάδα των χωρών των ισχυρών οικονομιών «εξαπατώντας» με τη βοήθεια χρυσοπληρωμένων τραπεζιτών τους τραπεζίτες! Θεωρήθηκε αυτό ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από την αρχική της ένταξης της ΕΟΚ. Τώρα πλέον διαθέταμε πανίσχυρο νόμισμα, ισχυρότερο ακόμη και του δολαρίου!

Και ήλθε κάποτε η στιγμή, που όλοι οι γνώστες του «παιχνιδιού» της διεθνούς οικονομίας ανέμεναν. Ήταν αδύνατη η αποπληρωμή των δανείων που είχαν συναφθεί και εν πολλοίς τα ποσά τους σπαταληθεί κατά το αντίστοιχο των δανείων της επανάστασης του 1821. Και ενώ οι ασκήσαντες την εξουσία αλληλοκατηγορούνταν για τις ευθύνες και η υποκριτική (εικονική) αντιπαλότητα μεταβιβαζόταν στον λαό ως πραγματική, κάποτε εδέησαν να συγκυβερνήσουν με δοτό πρωθυπουργό στην υπηρεσία του τραπεζικού συστήματος. Η χώρα μας έγινε περίγελως, οι πάντες περιέπαιζαν τον ελληνικό λαό κοσμώντας τον με ποικίλα ηχηρά επίθετα και η χώρα πήρε εμφανώς τον κατήφορο, παρά τις κατά καιρούς εγγυήσεις ότι δεν θα καταντήσουμε Βαλκάνια, εγγυήσεις που προκαλούσαν τους γειτονικούς λαούς, στους οποίους επιδεικνύαμε τη σπατάλη μας!

Πώς μπορεί μια χώρα να αποπληρώσει τα δάνεια, όταν δεν παράγει πλούτο; Πώς θα τα αποπληρώσει όταν πλέον πλείστα όσα είδη διατροφής εισάγονται, όχι μόνο κτηνοτροφικά αλλά και γεωργικά; Η μόνη λύση, για τους δανειστές βέβαια και όχι για τον λαό, είναι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή η περικοπή μισθών και συντάξεων και η πώληση των επιχειρήσεων, οι οποίες ήσαν αρκούντως ισχυρές κατά την περίοδο του λαϊκού καπιταλισμού, τότε δηλαδή που το αντίπαλο δέος συγκρατούσε τη φρενίτιδα των πλουτοκρατών για περαιτέρω αύξηση των κερδών. Οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν πλέον πωληθεί και απόμεινε η ναυαρχίδα, η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Ότι θα κατέληγε και αυτή προς πώληση είχε διαφανεί στην αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20^ου αιώνα, τότε που η Ευρωπαϊκή Ένωση των κερδοσκόπων και όχι των λαών θριαμβολογούσε για την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», απαξίωνε το κράτος – επιχειρηματία και κήρυσσε την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας . Το ερώτημα που ετίθετο ήταν: Γιατί άραγε αργεί η πώληση της ΔΕΗ; Ο λόγος απλός. Οι ορεγόμενοι να κερδοσκοπήσουν ήθελαν να προχωρήσουν τμηματικά και στοχευμένα. Απαξίωσαν τον λιγνίτη, που ορθά είχε αποκληθεί εθνικό καύσιμο. Πώς να παραμείνει τέτοιο αφού συν τω χρόνω απαξιώθηκε το ίδιο το έθνος; Εισήγαγαν την Επιχείρηση στο χρηματιστήριο και καταβαράθρωσαν τη μετοχή της. Περιόρισαν τις προσλήψεις και χάθηκε πολύτιμη τεχνογνωσία. Την υποχρέωσαν να αγοράζει ακριβά την «πράσινη» ενέργεια, κίνηση που ενίσχυσε τις βιομηχανίες παραγωγής των εγκαταστάσεων χωρίς να δώσει την παραμικρή ανάσα στην εγχώρια βιομηχανία. Μέσω της ουδέτερης, αλλά στην ουσία άκρως εχθρικής προς τη ΔΕΗ ρυθμιστικής αρχής ηλεκτρισμού, πήραν το προβάδισμα πολλοί ιδιοπαραγωγοί, που επωφελήθηκαν από την ψήφιση μεταμεσονυκτίων υπέρ αυτών νομοσχεδίων. Τώρα ωρίμασε ο καρπός της όλης προσπάθειας. Η ΔΕΗ θα πωληθεί ως παλιοσίδερα.

Το ερώτημα είναι: Θα σωθεί το κράτος με την πώληση ακόμη και του συνόλου της Επιχείρησης; Ασφαλώς όχι. Το χρέος είναι βιώσιμο, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα και γραφόμενα, με την έννοια ότι δεν υποχωρεί παρά ελάχιστα, παρά τις μέχρι τώρα θυσίες του λαού και της χώρας. Άραγε θα εξοφληθεί, αν πωληθούν τα πάντα και οι πολίτες της χώρας ως δούλοι; Μπορεί να δεχθώ επικριτική επίθεση για σπορά απαισιοδοξίας. Καλό είναι όμως να πάψουμε να είμαστε αιθεροβάμονες και αν ελπίζουμε ακόμη σε ανάπτυξη υπό τις συνθήκες που επικρατούν στην παγκόσμια οικονομία της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς». Η κυβέρνηση προχώρησε σε διανομή μερίσματος και χορήγηση διπλής σύνταξης εν όψει των Χριστουγέννων. Αλλά είναι πλέον γνωστό σε όσους δεν έχουν αποποιηθεί την ιδιότητα του πολίτη και έχουν επιλέξει την άλλη του ιδιώτη (απ’ την οποία το idiot στις δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες) ότι επίκειται εισπρακτική θύελλα κατά το ερχόμενο έτος.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί να αναλάβει κυβέρνηση «αριστεράς» τον άχαρο ρόλο της εκποίησης της σημαντικότερης κρατικής Επιχείρησης και όχι μια η οποία φανερά ή συγκαλυμμένα τάσσεται υπέρ της ανεξέλεγκτης ιδιωτικής πρωτοβουλίας; Το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά ποια κυβέρνηση θα το υπηρετήσει καλύτερα τη δεδομένη στιγμή. Όταν είδε ότι η «συγκυβέρνηση» είχε καταστεί παντελώς αναξιόπιστη, επέλεξε να προσφέρει δι’ άλλης οδού «ελπίδα». Αν είναι δυνατόν τώρα που ο λαϊκός καπιταλισμός αποτελεί παρελθόν και ο αγριότερος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δείχνει προκλητικά τα δόντια του να ανέλθει πραγματική αριστερά στην εξουσία. Όπως κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη χώρα μας είχαν επιλέξει κυβέρνηση «Κέντρου», έτσι και τώρα επέλεξαν αυτή την κυβέρνηση, ώστε να δείξουν ότι όλοι οφείλουν να υπακούουν χωρίς αντίρρηση σ’ αυτούς που ελέγχουν τα πάντα! Και τώρα βέβαια ετοιμάζουν μια νέα «ελπίδα». Ας ετοιμαστούμε να δούμε έργο κατ’ επανάληψη παιγμένο λόγω της άμετρης αφέλειάς μας!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»