“Ξέρω ότι έχω λιγότερο χρόνο να ζήσω από ό,τι νόμιζα πως έχω.

Νιώθω σαν ένα παιδί που του έχει δοθεί ένα κουτί σοκολάτες…

Του αρέσει να τις τρώει και όταν βλέπει ότι δεν έχουν μείνει πολλές, αρχίζει να τις τρώει με μια ιδιαίτερη βουλιμία.

Απεχθάνομαι τους ζηλόφθονους ανθρώπους

που προσπαθούν να συκοφαντήσουν εκείνους που είναι πιο ικανοί

και να αρπάξουν τις θέσεις, τα ταλέντα και τα επιτεύγματά τους.

Έχω πολύ λίγο χρόνο για να ψάξω τίτλους, η ψυχή μου βιάζεται.

Ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους που γελούν με τα λάθη τους ,αυτούς που πετυχαίνουν, που καταλαβαίνουν το λειτούργημά τους

και δεν κρύβονται από την ευθύνη…

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

και θέλουν να είναι στο πλευρό της αλήθειας, της δικαιοσύνης.

Γι’ αυτό είναι η ζωή.

Θέλω να περιβάλλω τον εαυτό μου με ανθρώπους

που ξέρουν πώς να αγγίζουν τις καρδιές των άλλων.

Ναι, βιάζομαι, βιάζομαι να ζήσω με την ένταση

που μόνο η ωριμότητα μπορεί να δώσει…

Στόχος μου είναι να φτάσω στο τέλος σε αρμονία με τον εαυτό μου, τους αγαπημένους μου και τη συνείδησή μου.

Νόμιζα ότι είχα δύο ζωές, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο μία και θέλω να την ζήσω με αξιοπρέπεια».

Άντονι Χόπκινς