Ο Λάζαρος Δαβιτίδης ήταν ο καλύτερος κηπουρός σ’ όλα τα περίχωρα του Πόντου.

Στο Παχτσατζούχ που ήταν το χωριό του κανείς, από τους πολλούς κηπουρούς, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Λάζαρο Δαβιτίδη .

Που τον έχανες που τον έβρισκες ,ο Λάζαρος ήταν πάντα μέσα στον απέραντο κήπο του.

Εκεί μέσα στον κήπο του πάντα, σκάλιζε, πότιζε ,φύτευε.

Ήρθαν όμως οι άσχημες ημέρες και ο Πρόεδρος της Κοινότητας Παχτζατσούχ πήρε την εγκύκλια εντολή, όλοι οι Ελληνοπόντιοι θα πάρουν τον δρόμο για να έρθουν και να εγκατασταθούν μόνιμα πλέον στην Ελλάδα.

Το χωριό Παχτζατζούχ σε λίγες ημέρες έπρεπε να ανέβει στο λιμάνι Σαμψούντα για να ταξιδέψει από εκεί προς Θεσσαλονίκη.

Ο Λάζαρος με τη γυναίκα του τη Σόνια, μία πανέξυπνη  και όμορφη κοπέλα του Παχτζατζούχ, πήραν ελάχιστα πράγματα και μαζί με τους συγχωριανούς πήραν τον δρόμο για το λιμάνι της Σαμψούντας.

Ο Λάζαρος κρατά στην αγκαλιά του, με το ένα χέρι το μωρό τους, που είχαν αποκτήσει και στο άλλο χέρι κρατούσε μία κολοκύθα.

Στο λιμάνι της Σαμψούντας τους περίμενε ελληνικό πλοίο, για να τους μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη.

Πρώτη ανεβαίνει στο πλοίο η Σόνια. Στέκεται και περιμένει τον Λάζαρο.

Οι ναύτες εκβιάζουν την γρήγορη επιβίβαση .

Ο Λάζαρος με τις φωνές των ναυτών, βιάζεται και αυτός.Παίρνει την κολοκύθα στα χέρια του και αφήνει στο δάπεδο το μωρό, αναζητώντας την σκάλα ανόδου στο πλοίο.

Η Σόνια βλέπει όλην την κίνηση και τον βάζει τις φωνές,οπότε παίρνει και το μωρό στην αγκαλιά του.

Όταν η Σόνια ,ευρισκόμενοι και οι δύο στο πλοίο,του μαλώνει για την απερισκεψία και την ενέργεια να αφήσει το μωρό και να πάρει την κολοκύθα στο πλοίο, ο Λάζαρος δίνει την εξής απάντηση.

Σόνια, σον Ελλάδαν που θα πάμε,σπόρον γαι μωρά έχομε, σπόρον για κολοκύθι θα ευρίσκομε; Δηλαδή.

Σόνια,στην Ελλάδα που θα πάμε,σπόρο για μωρά έχουμε, σπόρο για κολοκύθια θα βρούμε;

ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ