Κι αυτό ήταν το μεγαλείο της.

 . Στη συνέχεια η αναγεννημένη ψυχή, όπως και η Μαρία, αξιώνεται να είναι συνεργάτιδα με το Θεό για τη σωτηρία κι άλλων ανθρώπων, οι οποίοι γίνονται τα παιδιά της εν Κυρίω και η πνευματική της οικογένεια.

  Και ξεκαθάρισε ότι η πραγματική παρθενία δεν είναι η αναγκαστική αγαμία από κάποιο ελάττωμα ή από κάποια επέμβαση που αχρήστεψε τη γενετήσια ορμή, αλλά η προαιρετική και ελεύθερη αφοσίωση στο πρόσωπό Του για χάρη της Βασιλείας των Ουρανών.

   Στη ζωή της παρθενίας ο νόμος της σάρκας ξεπερνιέται με το θείο έρωτα και δε συνθλίβεται ούτε αποφεύγεται με εξάντληση του σώματος.

  Στη γνήσια παρθενική ζωή ο Ιησούς γίνεται ο αγαπημένος Νυμφίος και η καρδιά που θα Του δοθεί πρέπει να είναι ”τετρωμένη”, πληγωμένη από την αγάπη Του.

  Έτσι η δύναμη της σάρκας αποπνευματώνεται και εξαγιάζεται.

  Αλλιώς η αγαμία είναι άρρωστημένη μορφή ζωής και το γενετήσιο ένστικτο γίνεται γι΄αυτούς που παρθενεύουν τρόμος και εφιάλτης.

    Η αγαμία, όπως κι ο σύμφωνος με το θέλημα του Θεού γάμος ο χριστιανικός — που είναι κι αυτός αφιέρωση — είναι ένα σιγανό ηρωϊκό μαρτύριο και στεκόμαστε με δέος μπροστά στην θεάρεστη αυτή αφιέρωσή τους.

    Με ύψιστο όμως δέος στεκόμαστε στην ενσάρκωση της παρθενίας, που είναι η Παναγία, η οποία παρακολουθεί με ιδιαίτερη στοργή τη γη μας και τις μανάδες όλου του κόσμου, αλλά και με μοναδική αγάπη τις ολόδοτες αφιερωμένες ψυχές, που αποτελούν τα περιβόλια της.

  Τα μοναστήρια.

  Και τις μοναστικές αδελφότητες στον κόσμο.

  Εκεί που σφύζει η ολόθερμη και ζέουσα αγάπη για το Θεό.

  Κι είναι αυτή που τους εξασφαλίζει την απάθεια στα σαρκικά πάθη και περιφρουρεί την αγνότητά τους.

  Η πνευματική τους μητέρα.

  ”Η πάντα πόθον νικώσα”, όπως την εγκωμιάζει ο Ακάθιστος ύμνος.

  Ας την ευγνωμονούμε γι΄αυτό κοντά στο Γιο της.

  Κι ας είναι ευλογητή κι από όλους μας στους αιώνες.

  Αμήν

                                                                   Ζιώγα Κατερίνα